เราพยายามจะหาเหตุผลดีๆ หรือคำพูดเท่ๆ
ที่จะบอกว่าเรานั้น โอเค เข้าใจ ไม่เสียใจ
แต่มันก็ไม่มี
มีแต่เพียงแค่ว่า "เห้ย เรายินดีด้วย ดีๆล่ะ"
มันดูเป็นคำพูดที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า ที่เต็มไปด้วย ความหม่นหมอง
เราไม่แน่ใจ ว่าเราจะยินดี ดีใจ อย่างที่เราพูดออกไปรึเปล่า
แต่ลึกๆในส่วนของใจนั้นเราว่า เรา ยินดีจริง แต่ ไม่ดีใจ
ก่อนหน้านี้ -ไหน
เรารู้สึกล่องลอยมาตลอด เราคิดหรือเขียนอะไรไม่ออก
แรงบันดาลใจ มันมี แต่เรื่อง เหงาๆเศร้าๆอ้างๆว้างๆ ซึ่ง มันจำเจ
มันมีเยอะมีบ่อย จากตัวเรา
แต่ขณะนี้-ไหน
แรงบันดาลใจเราว่างเปล่า หลงเหลือแต่เพียงเรื่อง เหงาๆเศร้าๆอ้างๆว้างๆ
อาจจะดูว่าไม่ต่าง จาก ก่อนหน้านี้
แต่อันที่จริง มันต่าง
ต่างที่มัน มี เรื่องของความเสียใจ เพิ่มขึ้นมาอีกนิดหน่อย
ย้ำ นิดหน่อย นิดเดียวจริงๆ
เราเสียใจตรงที่ว่า
ที่ทุ่มเทมาทั้งหมด มันพัง
เหลือแค่เพียง ความทรงจำลางๆชัดๆ
เราน้อยใจ ความเข้าใจ
ก่อนหน้านี้หลอกว่าเราเข้าใจมาตลอด
แต่พอความจริงเกิดขึ้น ทำให้รุ้ว่าเราไม่เข้าใจ
เราหลอกตัวเองมาตลอด ว่าเราไม่เสียใจ
พอรุ้ความจริง ถึงได้รุ้ว่า "ทนไม่ไหว"
ทนไม่ไหว ที่ มันไม่มีอีกต่อไปแล้ว
เราเห็นหลายคนเศร้า เราเห็นหลายคนเหงา
หลายคนทรมานกับความรุ้สึกที่ว่า "ทนไม่ไหว"
เมื่อคนที่คิดถึงนั้นกลายเป็นเพียงแค่ความคิดถึง ที่ไม่มีวันส่งถึง
ตอนนี้ เราไม่ทน ถึงทน ก็ทนไหว
เพราะถึงยังไงแล้ว กลมันไม่ใช่ อยู่ดี