วันนี้ต้องฝืน ลากสังขาร มาทำงาน เพราะจะอีก 3 วันเป็นวันหยุดต่อเนื่อง
..เมื่อวานก็ได้ลาหยุดไปแล้ว..ทำให้วันนี้ต้องอดทนต่ออาการ อึน ๆ มึนศรีษะมานั่งทำงาน
ณ เวลานี้..ทำให้คิดได้ว่า..เวลาที่เราได้มีใครสักคน..เราจะได้มีคนให้ห่วง แล้วมีคนห่วงเรา
ยามที่เราป่วย..
นี่ซินะ..คือข้อดี
เมื่อวานตอนเย็น.. รู้สึกร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง..อยากให้ฟื้นตัวเร็ว ไม่อยากนอนซม..จึงไปออกกำลังกาย..
วิ่งก็ไม่ไหวหล่ะ..อยากจะให้เหงื่อ ออกบ้าง..เสร็จแล้วก็ไปทานข้าวต้ม ร้อน ๆ กับเพื่อนที่ซ้ง..เสนา
บังเอิญ เจอรุ่นพี่ที่รู้จักกัน..เพื่อนเราที่ไปด้วยกันอีก 2 คน..รู้จักพี่คนนี้ดี..พี่เค้ามากับผู้หญิง (น่าจะเป็นแฟนเค้า)
ไอ้เพื่อน 2 คน บอกว่า
"คนนี้เบอร์อะไร..?" อ่อ.."คนนี้น่าจะเบอร์ 2"..
ในใจเราก็คิด..นี่มันอะไรกันวะ..
"เฮ้ย เราเคยเห็นแก่มี 3" อีกคนบอก "พี่เค้ามี 4 .. เบอร์ 4 นี่ หน้าตาดีสุด"
โอ้ว์ แม่เจ้า.. นี่โลกนี้ มันเป็นอะไรกันไปแล้ว.. ทำไมผู้ชายบนโลกนี้ มันมีสิทธิ์เลือกได้ขนาดนี้เชียวหรือ..
เห็นเช่นนี้แล้ว..ข้าพเจ้า..นึกโชคดี..หากมีคนให้เป็นห่วง .. แล้วคนคนนั้น..ยังต้องห่วงอีก 4 - 5 คน ที่เราไม่รู้อีก..
ข้าพเจ้า..ขอดูแลตัวเองไปจนตายจะดีกว่า..
ขอบคุณ...เพื่อน 2 คนนั้น
You need to be a member of PORTFOLIOS*NET to add comments!
Join PORTFOLIOS*NET