วันนี้ต้องฝืน ลากสังขาร มาทำงาน เพราะจะอีก 3 วันเป็นวันหยุดต่อเนื่อง

..เมื่อวานก็ได้ลาหยุดไปแล้ว..ทำให้วันนี้ต้องอดทนต่ออาการ อึน ๆ มึนศรีษะมานั่งทำงาน



ณ เวลานี้..ทำให้คิดได้ว่า..เวลาที่เราได้มีใครสักคน..เราจะได้มีคนให้ห่วง แล้วมีคนห่วงเรา

ยามที่เราป่วย..



นี่ซินะ..คือข้อดี



เมื่อวานตอนเย็น.. รู้สึกร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง..อยากให้ฟื้นตัวเร็ว ไม่อยากนอนซม..จึงไปออกกำลังกาย..

วิ่งก็ไม่ไหวหล่ะ..อยากจะให้เหงื่อ ออกบ้าง..เสร็จแล้วก็ไปทานข้าวต้ม ร้อน ๆ… Continue

" ต่อเมื่อเรามีรักแท้ คือ กรุณา เกิดขึ้นมาแล้ว
เราจะก้าวข้ามความใจเล็ก คือ ไม่เห็นแก่ตัว
ก้าวข้ามความใจแคบ คือ รักคนได้ทั้งโลก
และก้าวข้ามความใจมืด คือ เราจะมีปัญญาที่รู้เท่าทันความเป็นจริงของโลกและชีวิต

ว่าแท้ที่จริงแล้ว สรรพชีพสรรพสัตว์ทั่วทั้งโลกไม่มีใครเลย...
ที่คู่ควรแก่ความโกรธเกลียดชิงชังของเรา "

เปิดมาก็ประทับใจกับ บทกลอนนี้ เหลือเกิน

มันเป็นช่วงที่อธิบายลำบาก ของชีวิต..

บางครั้งอยากให้หายไป..



พอหายไป..อยากให้กลับมา..



เปิดหนังสืออ่าน..กล่อมเกลา..บางขณะของอารมณ์ชีวิตที่ปรวนแปร..



เมื่ออ่านจบ ปิดหนังสือ ปิดไฟ แล้วหลับตา..แต่ใจไม่เคยปิด



เมื่อวันใหม่มาถึง..ต้องลืมตา แล้วบอกตัวเองว่า..นี่อีก 1 วัน



ความอธิบายลำบากนี่มันก็วน ๆ… Continue