เด็กผู้ชายคนนั้น

ฉันพลัดพรากจากเธอมาเป็นเวลานาน 10 กว่าปี ตั้งแต่พวกเรายังเป็นเด็กเล็ก เราจะวิ่งไล่จับรอบๆบริเวณบ้านทุกวัน และฉันก็เป็นพี่ใหญ่สุดในบรรดาหลานๆ และ เป็นพี่ที่ดีของเหล่าน้องๆตลอดมาแม้ว่าจะคนละพ่อแม่ แต่เราก็ยังคงสายเลือดเดียวกัน และฉันก็จะมีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนึงคอยอยู่เคียงข้างฉัน อยู่เล่นกับฉันตลอดเวลา จนมาวันนึงพ่อและแม่ฉันหอบฉันพาข้ามน้ำข้ามทะเลมาอีกฝั่งหนึ่ง มาอาศัยแผ่นดินเขาอยู่เพื่อหวังว่าฉันจะคงอยู่สบายในที่แห่งนี้ ตอนนั้นฉันยังจำความได้แต่ยังไม่รู้เรื่องอะไร ที่ๆฉันเพิ่งมาอยู่เป็นที่ๆใหญ่กว่าที่เก่า มีเด็กๆวิ่งไล่จับกันเยอะกว่าที่เก่า มีของเล่นใหม่ๆ มีขนมอร่อยๆ ฉันเริ่มจะสนุกและชอบที่นี้เข้าแล้วสิ ฉันเริ่มจะลืมที่ๆฉันจากมาเรื่อยๆ จนลืมสนิทไปเลย และคิดว่าที่แห่งนี้คงจะเหมาะสมกับฉันแน่ๆ ฉันคงจะอยู่ที่แห่งนี้ไปจนวันตายของฉัน  เวลาผ่านไป ผ่านไป ผ่านไป เรื่อยๆ อาณาจักรแห่งนี้เริ่มยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนมีความสุขพร้อมหน้าพร้อมตา รักใคร่กลมเกลียวกัน  มองไปรอบกายฉันเขาเหล่านั้นล้วนมีแต่ความสุข แต่ฉันไม่ ฉันยังต้อยต่ำกว่าพวกเขาอยู่นี้ ฉันเริ่มไม่แน่ใจกับที่ๆฉันอยู่แล้วสิ มันไม่ใช่เหมือนตอนเด็กๆแล้ว แต่ฉันจะไม่คิดมาก เพราะหวังว่าอีกไม่นานฉันก็จะยิ่งใหญ่ละมีความสุขเหมือนคนอื่นๆ ให้ได้ ผ่านไป ผ่านไป ความคิดฉันเริ่มถอยหลังลง เมื่อฉันเริ่มเห็นอะไรแปลกๆหลายอย่าง ต่างคนยิ่งมั่งมี ความรัก ความสามัคคี โอบอ้อม อารี เริ่มไม่มีให้กันเหมือนตอนเด็กๆ ตอนที่ฉันเพิ่งเข้ามาอยู่ใหม่ๆ ฉันเริ่มดูเหมือนแกะดำ เหมือนสัตว์ประหลาดที่โดนสตาฟเอาไว้หรือไม่ก็เป็นสิ่งที่ไม่มีชีวิตเลย ไม่มีใครเห็นฉันเลย  ไม่มีใครเรียกชื่อฉันเวลาจะเล่นของเล่น ฉันเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้วว่าที่ๆเราอยู่และภูมิใจมาตลอดเราเป็นแค่ตัวประกอบในบ้านหลังนี้ที่ไม่ต้องออกแรงทำอะไร และไม่มีสิทธิ์จะทำอะไร เพราะเป็นแค่ผู้อาศัย   และไม่กล้าออกความคิดเห็นใดๆ ฉันพยายามหลอกตัวเองมาหลายปี ทั้งที่เข้าใจดีถึงสถานะตัวเอง ฉันพยายามทำให้มันมีความสุข ฉันเชื่ออย่างนั้น ฉันทนมันอยู่

                แต่สิ่งที่ฉันลืมคือ ฉันไม่เคยคิดถึงที่ๆฉันพลัดพรากจากมาเลย ไม่เคยจะกลับไปหา น้องชายตัวเล็กที่เคยวิ่งแข่งด้วยกัน เขาวิ่งตามหลังฉันตลอดเพราะเขาตัวเล็กกว่าฉันเยอะ ฉันจากเขามานานแล้วน่ะ ฉันทิ้งพวกเขามาพีน้อง นานมากแล้วจริงๆ เพราะฉันมัวแต่หลงใหลความสุขอยู่บนผืนแผ่นดินนี้จนลืมพวกเขาไปแล้ว ฉันจำใบหน้าเด็กผู้ชายคนนั้นไม่ได้แม้จะลางๆก็เถอะ ดินแดนที่ฉันจากมา10กว่าปี เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ ต้องวิ่งเล่นอยู่คนเดียว ทุกเทศกาล สงกรานต์ ปีใหม่ เด็กผู้ชายคนนั้นจะออกมาวิ่งเล่นตรงหน้าถนนปากทางเข้าบ้านเสมอ เพื่อรอคอยว่าฉันจะกลับไปหาเขาหรือเปล่า เขาทำอย่างนี้ทุกปี ทุกปี ทุกเทศกาล แต่ก็ยังไม่มีวี่แววที่ฉันจะกลับไปเลย ไม่มีแม้แต่ข่าวคราว ทำทำอย่างนี้มาเป็นเวลา10กว่าปี แล้ว แต่ก็ไม่ได้ข่าวคราวของฉันเลย และฉันก็ไม่ได้ส่งข่าว ไม่เคยได้มีโอกาสกลับไปหาเขา ไม่เคยกลับไปให้เขาพบว่าพี่ชายที่เคยวิ่งแข่งด้วยกัน

                เวลาผ่านไป10กว่าปี เด็กน้อยโตเป็นหนุ่ม เขาก็ยังคอยชะเง้อคอมองหาฉันเวลาที่มีรถสองแถวผ่านหน้าบ้าน เขายังมีความหวังที่จะได้เจอฉัน ได้เจอพี่ชายที่ปกป้องเขาได้ เมื่อฉันไม่กลับ เขาก็จะออกตามหาฉันเอง เขาคงได้รู้ข่าวคราวมาว่าฉันเจ็บปวดแค่ไหน ณที่แห่งนี้ เขาออกตามหาฉัน  มาพาฉันออกไปจากที่ๆฉันอยู่ตอนนี้ กลับไปสู่ที่ๆฉันควรจะอยู่ กลับไปเป็นพี่ใหญ่เพราะตลอดเวลาที่ฉันไม่อยู่เขาต้องดูแลคนอื่นๆแทนฉัน เขาทำงานหนักมาตลอด เขาเป็นผู้ใหญ่ เขาดูเป็นผู้ใหญ่ ฉันจะเดินทางกลับไปสู่ที่ๆฉันพลัดถิ่นมา กลับไปมีรอยยิ้มเหมือนตอนเด็ก กลับไปหัวเราะด้วยกัน กลับไปวิ่งแข่งด้วยกัน เหมือนตอนเด็กที่ฉันจะเป็นฝ่ายชนะตลอดเพราะฉันตัวใหญ่กว่าเขา  แต่ตอนนี้ เด็กผู้ชายคนนั้นโตกว่าฉันแล้วและเขาก็วิ่งนำหน้าฉันไปแล้ว