ชีวิตของเขาช่างคล้ายกับตัวละครที่ชื่อพรสวรรค์ในหนังสือ นครไม่เป็นไร ของชาติ กอบจิตติ ไม่มีผิด เขาเป็นนักศึกษาที่ชอบเล่นดนตรี เขามีวงดนตรีอยู่ในมหาลัย มีความใฝ่ฝันที่จะเป็นศิลปินโด่งดังเป็นที่รู้จักของคนทั่วไป ทุกๆวันเขานั้งฟังเพลง แล้วนั่งคิดเพ้อฝันกับตัวเองว่าจะต้องเป็นศิลปินพวกนี้ให้ได้ เขามีความใฝ่ฝันอยากเป็นศิลปินตั้งแต่เด็กๆ แต่ครอบครัวของเขาเป็นครอบครัวที่ยากจนไม่มีทุนที่จะสนันสนุนคอยช่วยเหลือเขาในสิ่งที่เขารักอยากจะเป็นนอกเสียจากส่งเสียเขาเรื่องการศึกษาเล่าเรียนเท่านั้น ถึงแม้เขาจะมีความใฝ่ฝันอยากเป็นศิลปิน แต่น้อยครั้งนักที่จะเห็นพวกเขาและเพื่อนๆไปซ้อมดนตรีกัน นอกเสียจากจะใกล้ถึงวันแสดงดนตรีตามงานต่างๆและงานประกวด เขาคิดเพียงแต่ว่าคงจะมีแมวมองหรือค่ายเพลงสักค่ายผ่านมาในในตอนที่เขากำลังเล่นดนตรีอยู่ตามงานบ้างในบางครั้ง เขาแต่งเพลงไว้เยอะ เขาคิดต่างๆนาๆเกี่ยวกับบทเพลงที่เขาแต่งเอาไว้ เขาวาดฝันเอาไว้ว่าถ้าเขามีอัลบั้มเพลงเป็นของตัวเองสักอัลบั้ม อัลบั้มเพลงของเขาจะต้องเป็นเพลงแบบไหย เอ็มวีเพลงสไตล์ไหนและตอนขึ้นเล่นจะต้องแต่งตัวแบบไหน หน้าปกอัลบั้มของเขาหน้าตาเป็นยังไง ต้องมีแฟนคลับเป็นของตัวเอง มีสาวๆรุมล้อมมกามาย ทุกสิ่งทุกอย่างเขาคิดวาดฝันไว้หมดแล้ว แต่เขาไม่เคยคิดจะฝึกฝน ซ้อมกันและลงมือทำเพลงกันจริงๆจังๆซักที ทุกๆวันเขาได้แต่นั่งจ้องมองอยู่แต่หน้าจอคอมพิวเตอร์เป็นวันๆ นั่งฟังเพลงของศิลปินวงอื่นๆและคิดถึงแต่บทเพลงของเขาพลางยิ้มคนเดียวอย่างมีความสุขถึงฝันของเขา เขามีเพื่อนสมัยเรียนมัธยมซึ่งตอนนี้เป็นศิลปินที่มีชื่อเสียง เขารอเพื่อนของเขาชักชวนไปเป็นศิลปินด้วยกันในค่ายเพลงใหญ่ แต่เขาไม่คิดที่จะลงมือทำเลย เวลาล่วงเลยผ่านไปหลายปีแล้ว หลังจากเขาปลดประจำการจากการเป็นทหาร เขาก็กลับมาเรียนต่อและยังคงนั่งเพ้อฝันลมๆแล้งๆอยู่เหมือนเดิม เขาพักการเรียนไว้เป็นเวลาสองปี แต่รัหว่างที่เขาเป็นทหารอยู่ เขาคิดอยู่ในใจเสมอว่าเขาเสียเวลามาเยอะแล้ว โดยเฉพาะเวลาที่สูญเปล่าในค่ายทหารเขาไม่สามารถลงมือทำเพลงของเขาได้เลย ได้แต่คิดว่าถ้าปลดจากทหารไปแล้วเขาจะเริ่มลงมือทำเพลงของเขาให้เสร็จทันทีเขาจะไม่มามัวนั่งเสียเวลาอีกต่อไป

        สองปีผ่านไป เขาปลดประจำการจากการเป็นทหาร เขากลับมาเรียนที่เดิม เขายังคงนั่งเพ้อฝันอยู่เหมือนสองปีที่แล้วไม่มีผิด เขาคอยพูดกับใครต่อใครที่เขารู้จักว่าสักวันเขาจะต้องทำเพลงและจะต้องเป็นศิลปินให้ได้ จนเวลาผ่านไป เรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ

ในขณะที่เพื่อนๆของเขาที่เรียนรุ่นเดียวกันต่างก็เรียนจบและแยกย้ายกันไปทำงานกันหมด แต่เขายังคงต้องกลับมานั่งเรียนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆเหมือนเดิม นั่งฟังเพลงเหมือนเดิม นั่งเพ้อฝันพูดคุยกับตัวเองทุกๆคืนแต่ไม่คิดจะลงมือทำซักที เขายังคงนั่งรอโชคชะตา รอคอยวาสนามาหล่นทับ

รอ รอ  รอ และรอด้วยความคาดหวังในความฝัน เขานึกถึงตัวละครที่ชื่อพรสวรรค์

“ใช่แล้ว!!!” เขาพูดขึ้นมา “นี่เรากลายเป็นตัวตลกให้คนรอบข้างหัวเราะเราเหรอ?”