วันนี้ไปเดินเล่นแถวๆเวิ้ง ระหว่างทาง ในซอยเล็กๆ เห็นเด็กที่ดูเหมือนจะเพิ่งไปเล่นกันมาสองคน
ได้ยินเสียงแว่วๆมา บ้าย บาย นะ บ้าย บาย เลยหันไปดูเห็นเด็ก ขาวๆ ตี๋ๆ ในมือถือของเล่นอะไรสักอย่าง กับอีกมือที่บ้าย บายเพื่อนรุ่นๆเดียวกันอยู่ ที่มีลักษณะที่ดูเหมือนจะตรงกันข้าม
น้องคนนี้ ผิวดำ ทั้งเสื้อผ้าและเนื้อตัวมอมแมม ที่หันไปเหมือจะรับคำบ้าย บายเพื่อนแล้วก็เดินแยกไปกันคนละทาง
แต่พอดี เราต้องเดินไปทางเดียวกับที่น้องตี๋ไป เลยเห็นอะไรๆต่อ พอน้องตี๋เดินไปถึงหน้าร้านอะไรสักอย่างก็มีผู้ชายวัยกลางคนยืนอยู่พร้อมกับลูกจ้างหลายๆคน ที่มองดูน้องตี๋

" ไปเล่นที่ไหนมา ผู้ใหญ่คนนั้นถามน้องตี๋ "
" ขอเจ่กแล้ว " น้องตี๋รีบตอบ
" เดี๋ยวถ้าถามเจ่กแล้วไม่ใช่นะ ฮะ แล้วดูเสื้อก็ขาด "
เสียงบทสนทนาของน้องตี๋กับผู้ชายที่คาดว่าน่าจะเป็นพ่อคนนั้นยังคงดังอยู่อย่างต่อเนี่อง
" ก็บอกเจ่กแล้วว่าจะไปเล่นที่ตลาด..... " (ไม่ได้ยินอะไรแล้ว)
แล้วเสียงก็ค่อยๆเบาลงเพราะว่าเราเดินผ่านมาแล้ว

จริงๆเหตการณ์นี้ที่ประทับใจคือตั้งแต่ต้นเรื่อง แต่อยากจะเขียนต่อเพราะสิ่งที่ได้ยินทั้งหมดทำให้นึกถึงความแตกต่างของเด็กสองคน
ที่คนนึงดูต้องอยู่ในสายตาของใครหลายๆคน กับอีกคนนึงที่ไม่รู้มาจากไหน แล้วกำลังจะไปไหน ไม่ได้ยินด้วยช้ำว่าเสียงของน้องเค้าเป็นยังไง
เพราะเค้าไม่ได้ตอบรับ คำลาน้องตี๋ด้วย เห็นแต่หันไปมองแล้วเดินแยกไป แต่น้องสองคนเค้าก็ยังเป็นเพื่อนเล่นกันได้
แต่ภาพที่ประทับใจก็ยังจำได้อยู่ที่ เด็กสองคนดูเหมือนจะเพิ่งกลับมาจากเล่นสนุกกันจริงๆ
มันคงสนุก เพราะฟังจากน้ำเสียง, สีหน้าและท่าทางของน้องตี๋คนนั้นตอนบอกลา (บ้ายบายนะ บ้ายบาย) แค่นี้จริงๆ แต่น่ารักมาก :)

"
23.10.2009