ช่วงนี้เป็นยังไงก็ไม่รู้...เข้าออกโรงพยาบาลไม่เว้นแต่ละวัน

ไม่ใช่ว่าตัวเองเจ็บป่วย แต่เพื่อนฝูง คนรอบข้างมีเรื่องที่จะต้องเข้าออกโรงพยาบาลด้วยกันทั้งนั้น

ส่วนใหญ่ก็อุบัติเหตุน่ะแหละ จะทั้งตัวเองประมาท หรือว่าคนอื่นประมาทก็ตามที สุดท้ายแล้วก็มีแต่เสียหายด้วยกันทั้งสองฝ่าย เพื่อนฝูง ครอบครัวก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง และยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ

แต่ในทุกสถานการณ์ ต่อให้เลวร้ายยังไง ก็จะมีเรื่องดีๆ อยู่เสมอ

ประการแรก...สถานการณ์ยิ่งเลวร้ายเท่าไหร่ เราจะได้เห็นมิตรแท้ชัดเจนขึ้นเท่านั้น เพราะจะมีแต่มิตรแท้เท่านั้นที่พร้อมจะอยู่ข้างเราเสมอ มิตรแท้เท่านั้นที่จะนำพาเราไปในทางที่ถูกต้องเหมาะสม และพร้อมที่จะขัดขวางไม่ให้เราหลงผิดไปยังทางที่จะเป็นหายนะเป็นอันขาด

ประการที่สอง...ผู้คนรอบตัวจะแสดง "สันดาน" ที่แท้จริงออกมาในเวลาคับขับ ซึ่ง ณ จุดนั้นไม่มีเวลาให้ไตร่ตรองอะไรมากนัก มนุษย์ทุกคนจึงแสดงออกมาจากจิตใต้สำนึกของตัวเอง คล้ายๆ กับสัญชาติญาณสัตว์ที่ทำไปโดยไร้จริตมารยาใดๆ ทั้งสิ้น แม้ว่าจะมีการแก้ตัวในภายหลัง...แต่ก็อย่างว่า มันเป็นเพียงการพยายามแก้ไข "ภาพลักษณ์" ที่ถูกทำลายไปเท่านั้น

ประการสุดท้าย...ชีวิตเราจะดีขึ้นหลังจากผ่านพ้นเหตุการณ์ที่เลวร้าย เพราะเรามีสิทธิ์ที่จะเลือกคบคนที่เป็นมิตรแท้จริงๆ ได้ง่ายขึ้น อีกทั้งมีบทเรียนราคาแพงติดตัวไว้ป้องกันเหตุร้ายที่อาจจะเกิดขึ้นกับตัวเอง หรือคนอื่นๆ ในอนาคต

ในสถานการณ์ที่เลวร้ายสุดๆ ก็ไม่ได้มืดแปดด้านเสมอไป เพียงแต่แสงสว่างมันอาจจะริบหรี่ และมีลมกรรโชกคอยดับแสงสว่างอันริบหรี่นี้ตลอดเวลา คนรอบข้างเรานี่แหละ...จะเป็นคนนำพาเราไปหาแสงสว่างนั้น

หรือไม่ก็ดึงให้อยู่ในความมืดมิดต่อไป

ขึ้นอยู่กับเราที่จะเป็นคนเลือกเอง...