กรุงท่วม
ในเวทีหาเสียงชัชวาลพูดบนเวที แพยางขนาดใหญ่ ชัชวาลที่ปรึกษาพรรคฝ่ายรัฐบาลสัญญากับพี่
น้องประชาชนว่า “ผมจะแก้ไขความเป็นอยู่ของคนในกรุงท่วม ให้ดีขึ้น” คนโห่ร้องชอบใจ เมื่อการ
พูดจบลง คนฟังต่างแยกย้ายกันขับเรือออกจากบริเวณหน้าเวทีนั้น ทุกคนที่มาฟังใช้เรือยาง เรือ
เล็กต่างๆ วิ่งหายไปตามซอกซอยต่างๆ ในเมืองกรุงท่วม ที่พื้นที่ทั้งหมดเป็นน้ำ

ภาพผนังห้องของชัชวาล เป็นภาพชัชวาลได้รับเลือกตั้ง ภาพชัชวาลและหัวหน้าพรรคพิจิตร ภาพ
การแสดงความยินดีของประชาชน ภาพชัชวาลชูมือหน้าสภา มาที่โต๊ชัชวาล แฟ้มบนโต๊ะ โครงการ
เขื่อนรอบกรุงท่วมเสนอโดยบริษัท ช่างใหญ่ ชัชวาลเปิดดูเอกสารในแฟ้ม เห็นตัวเลขราคาโครงการ
ทั้งหมด ราคาหลักแสนล้านบาท ชัชวาลยิ้ม กดรีโมทโทรทัศน์

ภาพข่าวจากโทรทัศน์ นิรมนสัมภาษณ์ผู้คนหลากหลายอาชีพในกรุงท่วม เมื่อน้ำท่วมติดต่อกันมา
หลายปี คนจะมีวิถีชีวิตเช่นใด มนนักข่าวสาวถามว่า ถ้ากรุงท่วม น้ำแห้ง จะทำอะไรกัน ติดตามชม
ได้คืนนี้ เวลา 19:30 น.

นิรมนนั่งเรือยางไปกับช่างภาพข่าว
ภาพในจอภาพ สินค้ากันน้ำมากมายออกวางมาขายบนแพ มีร้านขายจักรยานยนต์น้ำ โดย
ดัดแปลงจาก เรือยางและจักรยานยนต์ ที่หน้าร้านจักรยายยนต์น้ำ เด็กแว้ง และสาวแว้ง ให้
สัมภาษณ์อย่างสนุกว่า “ไม่มันแน่ๆ พี่ถ้าน้ำไม่สาดบ้านอื่นๆ ขี่ไม่มันหรอกเพ่” อีกคนสมทบว่า
“จริงด้วย ต้องท่วมแบบนี้แหละถึงจะดี” แล้วเด็กแว้งก็ขี่จักรยานยนต์น้ำออกไป สาดโค้งหนึ่งทีน้ำ
สาดใส่บ้านหลังหนึ่ง เจ้าของบ้านเปียกโซก ออกมาชี้ ตะโกนด่า “ไอ้เด็กเวร มันจะขี่ให้ไม่สาดบ้าง
ได้มั้ย สาดกูทุกวัน”

ร้านที่นอน ทั้งร้านทำด้วยแพยาง คนขายบอกว่า “ที่นอนขายดีต้องที่นอนลม นอนได้ทุกที่ พี่ไม่คิด
นะว่ากรุงท่วม น้ำจะลด แต่ถ้าลดพี่ก็คงต้องทำที่นอนจากอย่างอื่น ที่นอนจากสปริงคงดีนะ แต่มัน
จะรีบเป็นสนิมหรือเปล่า” ภาพบ้านข้างๆ คนนอนหลับ ประตูเปิด ลอยออกนอกบ้าน จระเข้ว่ายมา
งับจมน้ำลงไป นิรมน ถามตากล้อง “ถ่ายภาพทันมั้ย” ตากล้องตอบ “ทันครับ สยองมาก ถ้ามีภาพ
นี้เรทติ้งเรากระฉูดแน่ๆ”

ในห้างสรรพสินค้า คนซื้อของเดินห้างตอบนิรมนว่า “เวลาไปห้าง เดินในห้าง ไม่เมื่อยนะผมว่า
ผมคงไม่ยอมกลับไปเมื่อยเหมือนก่อน ดูซิ ผมขี่เรือเข้าห้างได้เลย อยากซื้ออะไรแค่หยิบใส่เรือแล้ว
ขับไปจ่ายเงิน ง่ายๆ พนักงานก็ขี่เรือเหมือนผม สนุกจะตาย ท่วมต่อไปซิดี สะดวก”

ที่ร้านขายอาหารสัตว์ คนขายตอบนิรมนว่า “อาหารหมาช่วงนี้ขายไม่ค่อยดีเลย ท่าทางหมาจะโดน
จระเข้กินไปเยอะ ชั้นว่าน้ำลด ก็คงมีแต่จระเข้เดินเต็มถนนอยู่ดี เดี๋ยวแพยางบ้านหมาของชั้นขายไม่ได้”

คนขายในร้านทำกระเป๋าพูด “โอ้ยถ้าน้ำลด จระเข้ก็ลดจำนวนนะซิ คุณคิดภาพนะ ถ้าไม่มีจระเข้
จะเอาอะไรมาทำกระเป๋า หนังวัวเหรอคุณ กระเป๋าคงแพงมากๆ เลยนะ คุณดูซิ กระเป๋าหนังจระเข้
ทั้งทน ทั้งสวย แถมไม่แพงอีก ดูใบนี้สิ 500 เอง”

เจ้าหน้าที่สูบน้ำและดูแลระบบระบายน้ำในสนามบินตอบ “โอ้ย ถ้าน้ำลดผมคงตกงานซิคุณ ถาม
อะไรอย่างนั้น คุณดูเขื่อนรอบๆ นี่ซิ มันเป็นสิ่งก่อสร้างที่สุดยอด แน่นอนมันต้องมีคนสุดยอดอย่าง
ผมคอยควบคุม มันยาวมากนะคุณ มันต้องมีน้ำรั่วเข้ามาได้บ้าง หน้าที่ผมคือหาจุดรั่วให้พบและ
สูบน้ำออกไป ถ้าน้ำแห้ง จะให้ผมเปลี่ยนไปทำอะไร”

ชาวสวนปลูกผักบนผิวน้ำตอบ “โอ้ยถ้าน้ำลดผมคงต้องเรียนรู้วิธีปลูกผักใหม่ๆ ไม่เอาด้วยหรอก ผัก
แบบนี้โตเร็วเก็บเกี่ยวง่าย จระเข้ไม่กิน ดูซิ ไม่ต้องหาปุ๋ย ผักที่นี่โตเร็ว ต้นสวย ขายง่าย เวลาส่งก็
ง่าย ดูซิ ไปเป็นแพ นั่นลอยมาแล้ว แพส่งผัก แค่รอมันจอดและเกี่ยวกันอย่างนี้ ชาวสวนทำให้ดู แค่
นี้ก็มีเงินเข้าบัญชีผมแล้ว”

“เป็นความจริงที่ว่าคนกรุงท่วมชอบให้น้ำท่วมมากกว่าน้ำลด” นิรมนรายงาน
ภาพทีวี คนในห้องตัดต่อพูด “โหเยี่ยมเลย เป็นรายงานที่สนุกมาก งานนี้คงทำให้คนทั้งกรุงท่วม
หัวเราะได้นะ”

มนเดินออกจากห้องส่ง มนลงลิฟท์ มนถอดรองเท้า ลิฟท์ ลงไปถึงชั้น 2 มีน้ำไหลเข้ามาที่พื้นลิฟท์
เล็กน้อย มนเดินย่ำน้ำออกไปที่ลานจอดเรือยางประจำตำแหน่ง มีเรือยางจอดเต็มไปหมด ทุกลำ
เปิดและปิดหลังคาได้ มนขึ้นเรือแล้วติดเครื่อง แล่นออกจากท่า เมืองกรุงท่วมไม่มีรถติดอีกต่อไป
เรือแล่นไประหว่างตึก บ้านแต่ละหลังจมลงไป 1 ชั้นครึ่ง ถนนทุกสายไม่มีรถ มีแต่เรือยางแล่นกัน
จอแจ แต่ไม่ติดเหมือนรถ เรือใหญ่ๆ ก็พอมี แต่เป็นเรือยางท้องแบน มนขับเรือมาถึงบ้าน จอดที่
ข้างระเบียงชั้น 2 มนเดินลุยน้ำเข้าบ้าน อาบน้ำในอ่างเปลี่ยนชุดและขึ้นบนที่นอนยาง กดรีโมท ทีวี
ที่ลอยอยู่ มนนั่งดูทีวีแล้วโทรสั่งพิซซ่ามาทาน ไม่นานมีเรือบังคับวิทยุพลังแสงอาทิตย์ สำหรับส่งพิซ
ซ่า แล่นมาจอด มน รูดเครดิตการ์ดที่เรือและพิซซ่าร้อนๆ ก็เปิดออกมาจากเรือ มนหยิบมาทานบน
ที่นอนแพยาง ปลาว่ายมารอรอบที่นอน มนแบ่งไว้ 1 ชิ้น โปรยให้ปลากิน

โทรศัพท์ดังขึ้น “ชัชวาล โทรเข้า” เสียงบอกจากโทรศัพท์ มนกดรีโมท เรือโทรศัพท์ก็ลอยลำมาใกล้ๆ
ที่นอน มนรับโทรศัพท์ ชัชวาลโทรบอกว่า “รายงานข่าวที่มนทำที่เพิ่งดูจบไปทำไมไม่มีคนอยากให้
กรุงท่วมน้ำลดเลย มนน่าจะมาสัมภาษณ์ผม ผมเนี่ยแหละที่อยากให้กรุงท่วมน้ำลด เราจะได้ใช้
ชีวิตเหมือนเดิม มีพื้นดิน มีถนนให้ทำ มีอะไรอีกหลายอย่าง” คุณทำอะไรอยู่ มนคุยไปทานพิซซ่าไป
“คุณออกมาหาผมมั้ย แล้วเราไปดื่มอะไรกันมั้ย” มนพูดสวนไป “มนทานพิซซ่าแล้วค่ะ มนเหนื่อย
มาก ขอเข้านอนก่อนนะคะ แล้วไงพรุ่งนี้มนโทรหานะคะ” มนวางสาย

ชัชวาลเดินกลุ้มใจอยู่ในบ้าน บนแพยางขนาดใหญ่ของเขา “ใช่แล้ว” ชัชวาลพูดหน้าตาคิดออก เขา
โทรหาพิจิตร “ท่านครับผมมีความคิดดีๆ เราต้องคุยกันนะครับ เดี๋ยวผมเข้าไปคุยได้มั้ยครับ” พิจิตร
พูด “เข้ามาสิ” 2 สาวนุ่งน้อยห่มน้อยเดินเข้ามาลงอ่างจากุตซี่ของพิจิตร “ป๋าคะ ป๋าขา” สาวๆ พูด
นวดให้พิจิตร เสียงอีกฝั่งเงียบไป พิจิตรวางสาย ชัชวาลใช้เรือยางแล่นเข้าจอดใกล้ๆ เรือบ้านขนาด
ใหญ่ของพิจิตร กดกริ่งที่ประตูข้างเรือ พิจิตรถามว่า “ใคร” ชัชวาลตอบ “ผมชัชวาลครับ” “ตอนนี้
ผมยุ่งอยู่” พิจิตรพูดและกำลังอยู่ในอ่างน้ำ สาวทั้งสองกำลังนวดให้พิจิตร พิจิตรพูด “ผมว่าคุณมา
ใหม่พรุ่งนี้ดีกว่า” สาวๆ หันไปมองและผละออกจากพิจิตร ชัชวาลเดินเข้ามา พิจิตรถาม “ไงจะคุย
กับผมเรื่องอะไร” ชัชวาลกระซิบที่ข้างหูพิจิตร สาวๆ เดินผ่านออกไป พิจิตร พูดแต่เพียงว่า “ดี ๆ ทำ
ได้เลย เดี๋ยวผมหยิบเงินให้ ทำให้ดังๆเลยนะ”

ชัชวาลจัดขบวนเรือแล่นไปตามบ้านผู้คน ตั้งโต๊ะสอบถามและให้เงินใต้โต๊ะแก่ชาวบ้าน ชาวบ้านก็
เปลี่ยนคำพูดจากที่ชอบน้ำท่วมเป็นอยากให้น้ำลดทันที ชัชวาลนัดแนะให้ชาวบ้านนั่งเรือไปชุมนุม
กันที่หน้าทำเนียบรัฐบาลในวันรุ่งขึ้น

อาทิตย์ขึ้นที่หน้าทำเนียบรัฐบาล พอเรือของคณะรัฐบาลต่างๆ แล่นเข้าไป เรือของชาวบ้านก็แล่น
มาจอดอยู่ที่หน้าทำเนียบ มีชาวบ้านจำนวนมากมาร้องเรียน ต้องการให้กรุงท่วมน้ำลด ต้องการให้
รัฐช่วยแก้ไข ต้องการมีชีวิตบนดินเช่นเดิม รัฐบาลส่งตัวแทนมารับหนังสือเข้าไป นักข่าวมา
สัมภาษณ์ชาวบ้านทุกสถานี

มนสัมภาษณ์ชาวบ้านที่มาร้องเรียน ถามเหตุผลที่ต้องการให้กรุงท่วม น้ำลด

คนหนึ่งตอบว่า “ผมเมาเรือครับ กินอะไรไปมันออกมาทุกที แต่ผมต้องทำงานในกรุงท่วม ถ้ากรุง
ท่วมน้ำไม่ท่วมจะดีเลยครับ ผมจะได้กินอะไรแล้วไม่ต้องอาเจียน”

“แฟนหนูเค้าคิดว่าหนูท้องทุกทีคะที่เห็นหนูอาเจียนทำไงได้คะก็แพบ้านหนูมันเล็ก เวลาเด็กแว้งซิ่ง
เรือผ่านทีบ้านก็โคลงเคลงหนูก็เมาเรือ ถ้ากรุงท่วมน้ำลดคงจะดีกว่านี้แน่ๆ ค่ะเราจะได้ใช้ชีวิตบน
ดินกันเสียที” สาวสวยพูด

“ผมเคยทำงานประกอบรถยนต์ แต่ก่อนผลิตไม่ทัน เดี๋ยวนี้ผมต้องทำงานประกอบชิ้นส่วนแพยาง
รายได้แย่ลง กลิ่นกาว กลิ่นยาง มันทำให้ผมเวียนหัวตลอด ผมอยากให้กรุงเทพฯ มีรถวิ่งได้
เหมือนเดิม ผมจะได้ประกอบรถยนต์อีก” คนงานพูด

“แต่ก่อนบ้านหนูจะมีสนามหญ้าให้ตัด ได้วิ่งเล่นกับสุนัขของหนู เดี๋ยวนี้มีแต่น้ำให้ว่าย มันขาดอะไร
ไปนะคะ หนูอยากให้น้ำลดมากกว่า อีกอย่างสุนัขของหนูถูกจระเข้กินไปเมื่อสามวันก่อน ใครจะ
รับผิดชอบหล่ะคะ” เด็กสาวพูด

“ผมเคยเป็นนักวิ่งทีมชาติ แต่ไม่มีที่ซ้อมจะให้ผมเปลี่ยนไปว่ายน้ำหรือครับ ผมต้องการให้กรุงท่วม
น้ำลด” นักวิ่งพูด

“ดิชั้นก็เช่นกัน แต่ก่อนเคยรับจ้างถมที่ มีรถสิบล้อตั้งมากมาย ตอนนี้ใช้ไม่ได้เลย จอดจมน้ำไว้แบบ
นั้น คิดดูซิต้องเปลี่ยนมารับจ้างบรรทุกของแทน บรรทุกด้วยเรือแพลำใหญ่ๆ งานมันลดลงมากเลย
นะคะ” เจ้าของกิจการพูด

“ผมเคยรับเหมาก่อสร้างถนนครับ เดี๋ยวนี้ผมเลี้ยงปลาในกระชัง รายได้มันต่างกันะครับ ทำถนน
รายได้ดีกว่าถ้าเลือกได้ผมอยากกลับไปทำถนนเหมือนเดิม กรุงท่วมน้ำลดคงมีถนนให้ผมซ่อมและ
ทำเยอะขึ้น” ผู้รับเหมาพูด

“ผมทำงานเดินสายไฟฟ้า คุณคิดดูซิเวลาจะเดินสายไฟที มันลำบากนะคุณ แต่ก่อนเดินสายพาด
บนเสา เดี๋ยวนี้เดินสายลอยบนแพ วันดีคืนดี เรือก็มาเกี่ยวสายขาด ไฟซ๊อต กันเป็นเรื่องใหญ่ บาง
วันต้องตัดไฟนานมากกว่าจะแก้เสร็จ ผมอยากให้กรุงท่วมน้ำลด เดินสายไฟฟ้าคงง่ายขึ้น”
“นิรมนรายงานจากหน้าทำเนียบรัฐบาล” นิรมนพูด

ชัชวาลปิดโทรทัศน์ นั่งเรือออกไปพบ ผู้บริหารบริษัท ช่างใหญ่ ประธานบริษัท คุณช่างใหญ่เดินมา
สวัสดีชัชวาลที่หน้าบริษัท และเชิญชัชวาลเข้าไปคุยภายใน ในห้องมีแบบเขื่อนจากคอมพิวเตอร์
แสดงให้เห็น โครงการเขื่อนล้อมกรุงท่วมวัสดุที่ได้ถูกดูดขึ้นมาจากดินรอบๆ กรุงท่วมเอง ซึ่งเป็นวิธี
ก่อสร้างที่ประหยัด แต่ขนาดของเขื่อนที่ใหญ่มากๆ ยาวรอบกรุงท่วม จึงทำให้ต้องใช้เครื่องจักร
มากมายหลายเครื่องหากจะทำเขื่อนให้เสร็จภายในเวลาที่รัฐบาลนี้กำหนด ราคาที่เสนอให้ชัชวาล
เป็นราคาพิเศษ ช่างใหญ่ยังให้ซองบางอย่างใต้โต๊ะกับชัชวาล ชัชวาลเปิดซองดูเห็นเป็นบัตรเข้า
นวดที่โรงแรมหรู พร้อมจม. “เขียนว่า 10 % ของราคาตั้งของโครงการเขื่อนจะมอบให้พรรคเป็นเงิน
สนับสนุนในสมัยต่อไป” ชัชวาลยิ้มและพูดว่า “มีบัตรนวดใต้โต๊ะด้วย” แล้วเดินออกมา “ขอบคุณ
มากๆ ครับ” ช่างใหญ่บอกชัชวาลก่อนกลับ

ในที่ประชุมสภา ชัชวาล เอาหัวข้อข่าวกรุงท่วมจะลดระดับน้ำดีไหม เข้าสภา เขาเสนอโครงการลด
ระดับน้ำในกรุงท่วมโดยสร้างเขื่อนรอบกรุงท่วมมีการวางแผนและทำแบบก่อสร้างมาอย่างดี จาก
ทีมงานมืออาชีพ ชัชวาลพูดในสภาว่าหากทำโครงการลดระดับน้ำที่ท่วมในกรุงท่วม จะมีการสร้าง
งานให้คนกรุงท่วมกว่าแสนคน คนในพรรคเห็นด้วยบางส่วน ในสภามีการถกเถียงกัน บางคนมี
ผลประโยชน์จากน้ำท่วม ก็ไม่ยอม บางคนคาดหวังจะได้ผลประโยขน์จากน้ำลดก็ยอม เสียงที่
ออกมาจึงเกื่อบเท่ากัน ประธานสภาจึงให้พักการพิจารณา เพื่อทำประชาพิจารณ์
กิตติ เชิญชัชวาลออกจากสภา ประเด็นนี้จะทำให้พรรคสั่นคลอน เพราะพรรคมีเงินสนับสนุนจาก
กลุ่ม ต่อแพยางและกลุ่มเครื่องยนต์เรือ รวมถึงกลุ่มแพแสงอาทิตย์ กิติต้องการให้ชัชวาลกลับ
คำพูดในสภา ชัชวาลไม่ยอม พิจิตรหัวหน้าพรรคจึงเข้ามาไกล่เกลี่ยให้กิตติและชัชวาลฟังถึง
ผลประโยชน์ที่พรรคจะได้รับหากทำโครงการของชัชวาล โดยพิจิตรให้กิตติดูตัวเลขรายได้จากการ
อนุมัติโครงการเขื่อนรอบกรุงท่วมและเอาตัวเลขรายได้ปัจจุบันที่พรรคได้รับสนับสนุนจากกลุ่ม
ต่างๆ ในปัจจุบันมาให้กิตติเปรียบเทียบ กิตติตกลงทำตามโครงการของชัชวาล

มีการประชุมต่อ มานพฝ่ายค้านพูดพาดพิงถึงนักข่าวสาวนิรมนและความสัมพันธ์ของชัชวาล เป็น
ที่มาของโครงการใหญ่นำมาซึ่งการใช้งบก้อนใหญ่จากภาษีประชาชน มานพนำภาพชัชวาลและ
นิรมนที่อยู่ด้วยกันตามที่ต่างๆ มาแสดงให้สส.ในสภาทุกท่านได้เห็น ภาพแสดงให้เห็นว่าชัชวาลและ
นิรมนเป็นแฟนกัน มีภาพทั้งคู่จับมือกันในร้านอาหาร ทั้งคู่ไปนั่งดูหนังด้วยกัน ภาพถูกเผยแพร่ออก
โทรทัศน์ มานพยังพูดอีกว่าชัชวาลให้นิรมนทำข่าวชักจูงประชาชนให้เห็นดีเห็นงามไปกับการ
เปลี่ยนแปลงให้กรุงท่วมน้ำแห้ง

ชัชวาลยอมรับความสัมพันธ์กับนิรมนกลางสภา และบอกว่าเขาจริงใจกับนิรมนและจะแต่งงานกัน
ในที่สุด แต่เรื่องประเด็นข่าวชัชวาลไม่เคยเกี่ยวข้อง โครงการนี้มาจากความต้องการที่แท้จริงของ
ประชาชน ข่าวที่นิรมนทำมามีความเป็นกลาง

ชัชวาลเดินออกจากสภา มีเสียงโห่ไล่จาก สส. ท่านอื่น ที่เชื่อมานพ ชัชวาลได้รับโทรศัพท์จากนิรมน
นิรมนร้องไห้ ชัชวาลปลอบนิรมน และบอกว่า “อีกไม่นานเรื่องก็จะเงียบ” ชัชวาลบอกรักนิรมน
นิรมนดีใจ เพราะได้ดูจากการประชุมสภาแล้ว ได้ฟังจากปากชัชวาลอีกที ยิ่งมั่นใจ

พิจิตรโทรขอพบนิรมน ขอโทษที่ชัชวาลลูกพรรคทำให้นิรมตกเป็นข่าว นิรมนยอมรับถึงความรักที่มี
ต่อชัชวาล พิจิตร ทราบดังนั้นก็อยากครอบครองนิรมน จึงวางแผนหลอกนิรมน โดยพิจิตร เชิญ
นิรมนมาทานอาหารค่ำพร้อมคำขอโทษ ที่ทำให้นิรมนตกเป็นข่าว พิจิตรยืนยันว่าโครงการทำเขื่อน
รอบกรุงท่วมจะต้องราบรื่น พิจิตรพาดูห้องรับรองในบ้าน พนักงานในบ้านนำเครื่องดื่มให้พิจิตร
และนิรมน นิรมนดูภาพและดื่มเครื่องดื่ม พิจิตรพูดอีกไม่นานนิรมนก็ทรุดลงกับพื้นหน้าภาพเขียน
นั้นเอง ภาพนกพิราบขาวหลับบนพื้น

นิรมนโดนพิจิตรหลอกใส่ยานอนหลับในเครื่องดื่ม นิรมนถูกพิจิตรอุ้มไปในห้องนอนที่หรูหรา พิจิตร
ค่อยๆ ถอดเสื้อผ้านิรมน พิจิตรเช็ดตัวให้นิรมน และเอากล้องถ่ายภาพมาถ่ายนิรมนไว้ พิจิตรจัด
แสงอย่างสวยงาม นิรมนในสภาพเปลือยเปล่า งามราวนางแบบปฏิทินสุรา นิรมนเสียตัวให้พิจิตร
เป็ดขันที่หน้าบ้านพิจิตร นิรมนตื่น นิรมนปวดไปหมดทั้งตัว เสื้อผ้าถูกถอดวางไว้ นิรมนหยิบเสื้อผ้า
มาใส่ มีภาพเปลือยของนิรมนตกลงมา นิรมนยิ้ม พูดว่าสวยจังเลย หลังภาพเขียนไว้ว่าแค่ช่วยผม
ให้งานผ่านภาพจะไม่ไปไหน น้ำตานิรมนหยดลงภาพถ่าย

นิรมนนังเรือกลับบ้าน มองไปรอบๆ ตัว น้ำท่วมกรุง นิรมนร้องไห้ น้ำตาหยดลงบนเรือจนเรือถึงบ้าน
เรือก็ปริ่มน้ำ น้ำตาท่วมเรือ นิรมนรีบเข้าบ้านไปดื่มน้ำ อีกหลายขวด

พิจิตรเชิญนิรมนมาทานข้าวบ่อย และทุกครั้งนิรมนถูกพิจิตรเอาเปรียบทางเพศ นิรมนร้องไห้ทุก
ครั้งที่มีโทรศัพท์เรียกตัวเข้ามา เช้าวันหนึ่งชัชวาลเข้าพบพิจิตรหัวหน้าพรรค พบนิรมนทานข้าวเช้า
กับพิจิตร ชัชวาลทักทายและสงสัยว่าทำไมนิรมนมาเช้ามาก นิรมนแก้ตัว ว่า “มาสัมภาษณ์คุณ
พิจิตร เกี่ยวกับโครงการลดระดับน้ำทั่วกรุงท่วม” แล้วนิรมนก็ขอตัวออกมา ชัชวาลเห็นนิรมนไม่
ได้มาโดยเรือส่วนตัวก็สงสัย คนขับเรือขับออกไปส่งนิรมน ชัชวาลคุยกับพิจิตรเรื่องผลประโยชน์
จากผู้รับเหมา ชัชวาลให้ดูตัวเลขที่แตกต่างกันของแต่ละบริษัท พิจัตรรับเอกสารไว้พิจารณา
หลังจากนั้นและเชิญชัชวาลทานอาหารเช้า

ชัชวาลนัดคุยกับนิรมน ที่ร้านอาหารสุดหรู ชัชวาลถามถึงหัวข้อข่าวที่ไปสัมภาษณ์ นิรมนตอบไม่ชัด
ชัชวาลยิ่งสงสัยท่าทีของนิรมน ชัชวาลถามอีกว่า “เมื่อไหร่นิรมนจะพร้อมให้ผมไปสู่ขอ” นิรมน
อ้ำอึ้ง และตอบแต่เพียงว่า “ยังก่อนนะคะ” น้ำตาก็หยด นิรมนรีบก้มหน้าเดินออกจากร้าน ชัชวาล
เดินตาม กอดนิรมนไว้และพูด “ผมรักคุณ” นิรมนเดินร้องไห้ออกมา

ชัชวาลลงพื้นที่คุยกับผู้คน “สำหรับหนูนะคะ ชุดแบบนี้ก็สวยเลยพี่ ไม่มีใครว่า ไม่น่าเกลียดด้วย
หนูเต้นที่นี่ทุกคืน เด้งดึ๋งดีออก ถ้าน้ำลดหนูคงใส่บีกีนี่ไม่สวยนะ หนู่ว่าน้ำท่วมมันต้องบีกีนี่เลยนะพี่
หรือพี่ว่าไง สนใจเข้าไปเต้นกะหนูมั้ย” สาวนักเต้นในชุดบีกีนี่หน้าผับดังพูดขณะยืนเต้นอยู่บนเรือ
กล้วยหอมหน้าผับ เต้นแล้วร้อนเหงื่อไหล ก็โดดตูมลงน้ำ บ้างก็ทะเลาะกัน แกล้งผลักกันจนเรือคว่ำ

เด็กๆ ไปโรงเรียนด้วยเรือโรงเรียน ชัชวาลถาม “หนูคิดไม่ออกหรอกค่ะถ้ากรุงท่วมน้ำลด หนูคงต้อง
วิ่งไปโรงเรียนมั้งคะ หนูคงไม่ได้กระโดดแบบนี้ เห็นมั้ยคะว่ามันสนุกกว่า เดินหรือวิ่งไปโรงเรียน”
เด็กนักเรียนพูด

แม่ค้าในตลาดพูด “ถ้าน้ำแห้ง เราก็คงต้องหาเด็กเข็นผักซิคุณ ต้นทุนสูงขึ้นนะ แบบนี้ดีกว่า” แม่ค้า
ใช้เรือบังคับวิทยุพลังแสงอาทิตย์ ลากแพใส่สินค้าไปส่งตามแผงต่างๆ ในตลาด “คุณว่าเด็กเข็นผัก
จะทำได้เนียนๆ แบบนี้เหรอ ไม่มีทาง ชั้นว่าน้ำไม่ลดจะดีกว่านะ หรือคุณว่าไง” แม่ค้าพูด

ที่ร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้า คนขายพูด “โอ้ยไม่ดีหรอก ถ้าน้ำลด ผมจะขายอะไร เนี้ยผมมีแต่เรือ
บังคับวิทยุ พลังแสงอาทิตย์ จะให้ผมเปลี่ยนเป็นรถยากนะคุณ รุ่นนี้ผลิตเยอะ ต้นทุนต่ำ ขายดีมา
หลายปีแล้ว ถ้าเปลี่ยนเป็นรถมันต้องแพงมากแน่ๆ เลย แล้วคิดดูนะว่า เรือทีวีก็มี เรือบลูเรย์ก็มี เรือ
เครื่องเสียงก็มี ดูเรือตู้เย็นนี่สิ รุ่นใหม่ ใหญ่กว่าเดิม จระเข้ไม่ได้กลิ่นด้วยนะรุ่นนี้ ต้องเปลี่ยนอีก
เยอะเลยนะนี่”

ชัชวาลรู้ความต้องการที่แท้จริง เกือบทุกคนต้องการเพียงแค่มีงานทำ ไม่ต้องการเปลี่ยนแปลงอะไร
ไปจากเดิม การทำให้กรุงท่วมน้ำลดอาจเป็นผลให้ผู้คนเหล่านั้นตกงาน และเกือบทั้งหมดเคยชิน
กับชีวิตที่มีพื้นเป็นน้ำ
นิรมนโดนพิจิตรเล่นวิตรฐาน โดนพิจิตรมัดและใช้เทียนหยดน้ำตาเทียนใส่ นิรมนร้อง พิจิตรยัง
หยิบกล้องถ่ายภาพมาถ่ายไว้อีก นิรมนได้แต่ร้องกรี๊ด พิจิตรยังหยิบแส้มาฟาด นิรมนทนไม่ได้กรี๊ด
จนสลบไป พิจิตรบ่นหมดสนุกเลย ปลดที่มัดออกและเดินออกจากห้องไป นิรมนแต่งตัวออกจาก
บ้านพิจิตรแต่เช้ามืด นิรมนถึงบ้าน นอนร้องไห้ และคิดว่าจะไม่ทนอีกแล้ว นิรมนโทรหาชัชวาลเล่า
ความจริงให้ชัชวาลฟัง ชัชวาลแค้นและจะไปจัดการกับพิจิตร นิรมนห้ามไว้ บอกให้ชัชวาลใช้
ความคิด นิรมนไม่อยากให้ภาพเปลือยของตนถูกเผยแพร่

ชัชวาลเข้าพบพิจิตร ชัชวาลโกรธแต่บนโต๊ะอาหารเช้ามีกิตตินั่งทานอาหารเช้าอยู่ ชัชวาลกระชิบ
ถามพิจิตร พิจิตรบอกกิตติ “มันรู้แล้ว กันมันออกไป” ชัชวาลถูกกิตติดึงตัวออกมา พิจิตรเฉลยให้
ชัชวาลฟัง ว่า “นิรมนก็ไม่ต่างจากสัตว์เลี้ยงของตน” ถามว่า “ชัชวาลสนใจจะร่วมวงกับพิจิตรไหม”
ชัชวาลปฏิเสธและขอร้อง “ขอร้องเถอะ ปล่อยนิรมนไป” พิจิตรบอก “งานต้องเสร็จก่อน” ชัชวาลด่า
พิจิตร “แบบนี้มันเลวกว่าสัตว์อีก” พิจิตรโบกมือไล่ กิตติลากชัชวาลออกมา ระหว่างเดินออกมา
ชัชวาลเล่าความเลวของพิจิตรที่ทำกับนิรมนให้กิตติฟัง กิติพูด “ผมเชื่อคุณเพราะพิจิตรก็เคยทำ
แบบนี้กับน้องเมียของผมเอง แต่ผมไม่กล้าเหมือนคุณ ผมจึงปล่อยเรื่องให้ผ่านไป”

ชัชวาลโทรบอกนิรมน “ผมจะประกาศเรื่องพิจิตรจะได้ไม่มีข้อต่อรองกับนิรมน” “ได้ค่ะ” นิรมน
อนุญาติแต่ก็ร้องไห้

ชัชวาลโทรนัดนักข่าวสายการเมืองคนอื่นบอกมีข่าวเด็ดจะให้สัมภาษณ์ ชัชวาลพูดถึงเรื่องการ
กระทำของพิจิตรตั้งแต่บงการให้ตนสนิทกับนักข่าวนิรมน และเปลี่ยนประเด็นข่าวเพื่อเอื้อ
ผลประโยชน์กับพรรค จนถึงการที่พิจิตรมอมยานอนหลับ,ข่มขืนและถ่ายภาพไว้ขู่นิรมนนักข่าวที่ไม่
ได้มาในวันนี้ พิจิตรยังข่มขืนนิรมนอีกหลายครั้งจนเธอต้องตกเป็นทาสของพิจิตร ขณะออกข่าว
ถ่ายทอดสดนั้น นิรมนโทรเข้ามาชัชวาลรับสายและเปิดออกลำโพง นิรมนบอก “เสียใจ ที่ชัชวาลก็
เป็นพวกพิจิตร หลอกจีบตนเพื่อผลประโยชน์” ชัชวาลบอก “ไม่ใช่ ที่ชัชวาลทำไปเพราะรักแรกพบ
ตั้งแต่ครั้งแรกที่มนมาสัมภาษณ์ผมเมื่อ 2 ปีที่แล้ว จะเห็นได้ว่าในข่าวนั้นผมตะลึงและตอบผิดตอบ
ถูก” หลังจากนั้น ผมก็ติดตามข่าวของมนเสมอ” ชัชวาลยอมรับว่า “ผมรักนิรมน” ต่อหน้านักข่าว
คนอื่นและขอนิรมนแต่งงานในขณะที่เป็นข่าวสดออกโทรทัศน์นั่นเอง นิรมนร้องไห้ ขณะพูดกับ
ชัชวาล นิรมนพูดว่า “มนโดนพิจิตรถ่ายภาพเปลือยไว้” และถามชัชวาลว่า “ชัชวาลรับได้หรือ”
ชัชวาลบอก “รับได้” นิรมนจึงบอกผ่านโทรศํพท์ว่า “ไม่ว่าภาพเปลือยของตนจะตกอยู่กับใครนิรมน
ก็ไม่อายแล้ว ความจริงคนที่ควรอายคือพิจิตรหัวหน้าพรรค”

พิจิตรโกรธและปิดโทรทัศน์ เอาไฟล์ภาพนิรมนส่งให้หนังสือพิมพ์

ประชาชนได้รับรู้ วันต่อมาภาพเปลือยของนิรมนลงหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ หลายฉบับแต่ประชาชน
กับไม่สนใจและนั่งเรือไปชุมนุมหน้าพรรคเป็นกลุ่มขนาดใหญ่ เพื่อให้พิจิตรลาออกจากพรรค
ประชาชนรับไม่ได้ที่หัวหน้าพรรคผ่ายรัฐบาลทำตัวต่ำขนาดนี้ ลูกพรรคทุกคนลงนามหนังสือปลด
หัวหน้าพรรค และนำหนังสือนั้นออกข่าว

พิจิตรถึงกับขว้างรีโมทใส่โทรทัศน์ พิจิตรโกรธ พิจิตร เดินออกมาจะขึ้นเรือออกจากพรรค โดน
ประชาชนขว้างปาสิ่งของไล่ ไข่เป็ดโดนหัวพิจิตร แตกย้อยลงมาที่สูทหรู พิจิตรก้มหัวลงไปในเรือ
ของตน เรือแล่นออกไป

ในเรือ กิตติขับเรือให้พิจิตร กิตติหันมาคุยกับพิจิตรว่า “คุณเอาข้อมูลภาพต่างๆ ออกมาจากพรรค
หรือเปล่า” พิจิตรชี้ให้ดูฮาร์ดดีสในมือ กิตติยิ้ม ขับเรือไปจอดกลางบึงจระเข้ กิตติบอกว่า ”ถึงแล้ว”
พิจิตรเดินออกไปท้ายเรือ กิตติถีบพิจิตรตกน้ำ และขับเรือออกมา พิจิตรว่ายน้ำไปร้องให้ช่วยไป
“ช่วยด้วยๆ” ไม่นานมีเงาดำมืดมาใกล้ๆ พิจิตร ดีใจมีใครมาช่วยแล้ว จระเข้งับพิจิตรและแย่งกันกิน
อยู่ไม่นาน พิจิตรก็หายไปจากกรุงท่วม

ชัชวาลประกาศกับประชาชนว่า “หากประชาชนต้องการอะไร ประชาชนควรได้ พรรคก็ยินดีสนอง
ตามความต้องการนั้นๆ ประชาชนต้องการน้ำท่วมแบบเดิม ก็จะเป็นแบบเดิม” ชัชวาลกล่าวขอโทษ
ประชาชนถึงสิ่งที่เคยทำลงไป “โครงการเขื่อนรอบกรุงท่วมจะไม่เกิดขึ้นตามความต้องการที่แท้จริง
ของประชาชน” ประชาชนโห่ร้องยินดีให้กับพรรคและชัชวาล

ในร้านอาหารหรู ชัชวาลยอมรับกับนิรมนว่า “ผมรักมนมากและผมจะทำงานการเมืองต่อไป มน
แต่งงานกับผมนะ” “ค่ะ” นิรมนรับปากแต่งงานกับชัชวาล ทั้งคู่จูบกัน

ในพิธีแต่งงานนิรมนจูบกับชัชวาล ที่บ้าน ภาพทั้งคู่บนฝาผนังน้ำยังท่วมบ้านเหมือนเดิม ในภาพทั้ง
คู่ อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าและกรุงท่วม ก็ยังน้ำท่วมเหมือนเดิม จบ