เรื่องสั้น แนวสาระคดี
นำเรื่องนิดนึง เท่าที่ดูข่าว โลกนี้ยุ่งยากขึ้นเรื่อยๆ เพราะคนเราสมมุติขึ้นมา
โลกนี้เป็นของทุกคน แต่บางคนได้ใช้ทรัพยากรมากกว่าบางคน
ทรัพยากรในโลกนี้มีพอให้ทุกคนอิ่ม มีพอให้ทุกคนอุ่น มีพอให้ทุกคนอาศัย
มีพอให้ทุกคนนุ่งห่ม มีพอที่จะรักษาทุกคนที่ป่วย แต่ทำไมเราเข้าไม่ถึงทรัพยากรเหล่านั้น
เพราะเราสมมุติว่ามีใครเป็นเจ้าของอะไร แท้ที่จริงเรายืมโลกนี้มาใช้ทั้งนั้น
น่าสงสารคนที่ไม่ได้รับโอกาส
เลยลองเขียนเรื่องเล่นๆ ดู ลองอ่านกันนะครับ ไม่มีภาพอะไร รู้แต่ว่า
ตอนทำขากันกล้องสั่นแล้วอยากมีเครื่อง CNC เลยไปดูงาน Metalex ที่ไบเทค
เลยเห็นอะไรบางอย่าง เอามาเขียนเป็นเรื่องคงพอไหว เค้าว่ากันว่าภาพหนึ่งภาพแทนคำ
หลายพันคำ แต่คำต่อจากนี้ ไม่รู้จะแทนด้วยภาพอะไรดี ลองลงภาพที่เข้ากับเรื่องนี้ไหมครับ

ระบบใหม่
ปอสาวคณะวิศวะไปดูงานแสดงสินค้าเกี่ยวกับเครื่องจักรกลโลหะที่ไบเทคบางนา ปอเดินดูงานอย่าง
สนใจปอเห็นเครื่องจักรหลากหลาย

ภาพคณะที่ปอเรียนมีแต่เครื่องจักรเก่าๆ เพื่อนๆ คุยกันว่าคณะไม่มีทุนซื้อเครื่องจักรใหม่ๆ มาสอน
นักศึกษา ปอเก็บรายละเอียดมามากมาย

ที่บ้าน ปอเดินไปวางของและหยิบเสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำ เมื่อเสร็จจึงเดินออกมาเปิดตู้เย็นไม่มีอะไร
เหลือกินเลย ปอโทรสั่งอาหาร “กระเพราไก่ไข่ดาวที่นึงค่ะ ห้อง 333 คิวยาวมั้ยป้า” ปอถาม ป้าตอบ
“เดี๋ยวได้เลย” ปอเปิดดูแผ่นพับเครื่องจักร มีเสียงเคาะประตู ลูกชายป้าร้านอาหารตามสั่งเดินขึ้นมา
ส่งกระเพราไก่ไข่ดาวปอจ่ายเงินปิดประตูห้อง

ปอพูดกับตัวเอง “ทำไมคนเราต้องหาปัจจัย 4 ทำไมเราต้องซื้อขาย” เธอคิดไปต่างๆ นานาตลอดคืน
นั้น

ปอในโรงงานแห่งหนึ่งโอ่โถง ดูทันสมัย แขนกลที่ปอออกแบบ ปอทำมันเสร็จ
ที่หน้าเครื่องคอม ปอเขียนชุดคำสั่งเสร็จ หัวหน้าเดินมาที่หลังเก้าอี้ปอ ถามว่า “แน่ใจนะ”
ปอบอก “แน่ใจ”

เสียงกริ่งเวลาพักเที่ยงในโรงงาน คนงานทุกคนหยุดพักกลางวันเดินออกจากเครื่องจักร ไปที่โรง
อาหาร คนงานทานอาหารไปคุยกันไป แต่ปอและพงษ์หัวหน้ากลับช่วยกันแก้ไขงานบนหน้าจอ
คอมพิวเตอร์

ในห้องประชุมปอและพงษ์ ฉายภาพแผนการผลิตให้กรรมการอนุมัติ ปอยืนอธิบายแผนงาน กรรมถามว่า
“หากผลิตได้ตามแผน คนงานที่เหลือจะทำอย่างไร” ปอบอกว่า “จ้างไว้ก่อน ไม่เกิน 3 เดือน โลกนี้จะเปลี่ยนไป”
กรรมการทั้ง 4 คน คุยกันเถียงกันถึงผลกระทบ

“ตกลงเราทำตามแผนที่คุณเสนอมา เดินเครื่องผลิตได้”
ปอที่หน้าเครื่องควบคุม หมุนกุญแจ เปิดทุกระบบ แขนกลเริ่มขยับอย่างรวดเร็ว เครื่องตัดด้วยเลเซอร์
ก็ตัดชิ้นงานโลหะตามแบบอย่างรวดเร็ว

คนงานย้ายชิ้นงานสู่สายพานการผลิต เครื่อง CNC ผลิตชิ้นงานจากโลหะก้อนกลายเป็นเพืองเกียร์
ขนาดต่างๆ ทุกชิ้นถูกย้ายเข้าสายพานการผลิต แขนกลประกอบชิ้นส่วนที่วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เมื่อเสร็จกลายเป็นแขนกลอีก 1 แขน คนงานและรถโฟลค์ลิฟท์ยกไปวางตามตำแหน่งที่วางแผนไว้ใน
โรงงาน แขนกลตัวใหม่ต่อเข้าระบบควบคุม และเริ่มทำงานย้ายวัตถุดิบเข้าเครื่อง CNC และย้าย
ชิ้นส่วนที่เสร็จแล้วขึ้นบนสายพาน ส่งไปที่แขนกลตัวแรก ประกอบ ไม่นานก็ได้แขนกลอีกหลายตัว
ทั้งโรงงาน มีแขนกลวางเพิ่มเรื่อยๆ ไม่นานกระบวนการผลิตทั้งหมดก็ไม่ต้องใช้คนงาน

คนงานนั่งดูคอมพิวเตอร์ หากมีจุดสะดุดจึงแก้ไขผ่านหน้าจอคอม แขนกลถูกส่งออกไปนอกโรงงาน
และปอโปรแกรมให้แขนกลสร้างกังหันผลิตไฟฟ้าพลังลมขึ้นมา ไม่นานกังหันลมก็เสร็จ

รถยกตั้งเสาขึ้นมา ลมที่พัดผ่านโรงงานสร้างกระแสไฟฟ้าเข้าระบบผลิต

พื้นที่ว่างของโรงงานถูกแทนที่ด้วยกังหันลมผลิตไฟฟ้า

คนงานขับรถบรรทุกนำวัตถุดิบเข้ามาส่งส่วนมากเป็นเศษโลหะ

แขนกลแยกชิ้นโลหะเข้าเครื่องหลอม โลหะแผ่นเรียบออกจากโรงงานเข้าสู่กระบวนการผลิตแขนกล

แขนกลเริ่มทำชิ้นงานแบบใหม่ หุ่นยนต์ถูกผลิตจากเศษโลหะนำมาหลอมใหม่ด้วยไฟฟ้าพลังลมและ
เข้าสู่การผลิตระบบอัตโนมัติภายในเวลาไม่นาน โรงงานที่ปอออกแบบก็สร้างหุ่นยนต์ได้มากมาย

หุ่นยนต์ถูกส่งไป ตามไร่นา ช่วยชาวนาทำงาน เก็บเกี่ยว ให้อาหารสัตว์และแปรรูปอาหาร หุ่นยนต์
จำนวนมากทำอาหารในโรงงาน อาหารจากหลายแห่งถูกส่งโดยหุ่นยนต์พร้อมรถบรรทุกอาหาร
ออกแบบพิเศษ

อาหารส่งให้ทุกคนในประเทศทุกที่และทุกวัน คนเพียงแค่กดมือถือมาสั่ง ว่าวันต่อไปต้องการอะไร
อาหารอะไร เสื้อผ้าแบบไหน จะต่อเติมบ้านอย่างไร วัสดุทั้งหลายทุกอย่างผลิตในโรงงานที่ปอ
ออกแบบ ทุกบ้านมีกังหันลมผลิตไฟฟ้า มีระบบกรองน้ำที่นำน้ำใช้แล้วกลับมาใช้ได้อีก

บางบ้านใกล้ทะเลมีระบบน้ำจืดจากการกลั่นน้ำทะเลพลังแสงอาทิตย์

ทุกบ้านมีหุ่นยนต์ช่วยทำงานบ้าน หุ่นยนต์ช่วยปลูกต้นไม้ ช่วยผู้สูงอายุเคลื่อนไหวร่างกาย

ความรู้ต่างๆ ถูกส่งให้คนแบ่งปันกัน คนมีหน้าที่ทำงานและให้หุ่นยนต์จับภาพในครั้งแรก
หุ่นยนต์จะเลียนแบบการกระทำของคนเพื่อทำสิ่งเหล่านั้นในครั้งต่อไป เช่นการทำอาหาร
หุ่นยนต์จะบันทึกภาพคนขณะทำอาหารไว้และบันทึกภาพรวมทั้งวิเคราะห์รสชาดอาหารที่เสร็จแล้ว
ในครั้งต่อไปคนสามารถสั่งอาหารชนิดนั้นให้หุ่นยนต์ทำได้ รวมถึงอาหารชนิดอื่นที่คนอื่นทำและ
หุ่นยนต์บันทึกภาพไว้และแลกเปลี่ยนข้อมูลกัน ทำให้มีอาหารหลากหลายชนิด ความชำนาญหลากหลาย
อย่าง หุ่นยนต์ในบ้านจึงทำได้แทบทุกอย่าง

คนเขียนโปรแกรมต่างๆ พัฒนาร่วมกันกับคนอื่น ปรับปรุงและแบ่งปันกันใช้ฟรีๆ

ปัจจัย 4 อาหาร เสื้อผ้า ที่อยู่อาศัย ยารักษาโรค ถูกส่งให้ทุกคนในประเทศฟรีๆ

สินค้าต่างๆ ผลิตโดยหุ่นยนต์ คนที่มีอาชีพต่างๆ แบ่งปันความรู้ลงคอมพิวเตอร์ ทุกคนเชื่อมต่อกันทั่ว
โลก ความรู้เกี่ยวกับการทำอาหาร ปลูกพืช เลี้ยงสัตว์ แปรรูปสินค้าต่างๆ นำมาเข้าระบบควบคุม
หุ่นยนต์

คนมีหน้าที่แค่ใช้ความคิดสร้างสรรค์มาทำกิจกรรม บางคนไปนั่งร้องเพลงคาราโอเกะ
บางคนไปเล่นหมากรุกกับเพื่อน ไปถ่ายภาพ วาดภาพ เขียนเรื่อง ทำหนังโดยมีหุ่นยนต์ช่วยจับกล้อง
จับไฟ แต่ทุกอย่างที่ทำไม่ใช่เพื่อเงิน เพื่อได้ใช้เวลาที่มีอย่างมีคุณค่า มีสนามกีฬาทุกเมือง คนทุกคน
มีสิทธิใช้ทุกสนาม

การเดินทางก็สะดวกง่ายไปทุกอย่าง ไม่มีนักการเมือง ไม่มีตำรวจ ทหาร ไม่มีมิจฉาชีพ ไม่มีใคร
เหนือกว่าใคร ทุกคนมีคุณค่าของความเป็นคนเท่าเทียมกัน
ทุกอย่างไม่มีราคาเพราะไม่ว่าใครอยากได้อะไรก็ได้ในวันถัดไปหากสิ่งนั้นไม่ใหญ่เกินบ้านตัวเองและ
มีที่เหลือพอเก็บ บ้านคนถูกออกแบบใหม่ให้ใช่งานสะดวกขึ้น ผลิตง่ายขึ้น มีแบบหลากหลายขึ้น
ประกอบง่าย เหมือนชิ้นส่วนสำเร็จ ที่ดัดแปลงเป็นแบบต่างๆ กันได้หลายล้านแบบ

คนทุกคนมีส่วนในการเลือกแบบบ้านที่ตนต้องการ บ้านเดิมจะถูกรื้อไปถอดแยกชิ้นส่วนและนำมา
ผลิตเป็นบ้านหลังอื่นภายในเวลาไม่นานโดยหุ่นยนต์ และบ้านใหม่ก็มาจัดสร้างภายในเวลาไม่นาน

เมืองจึงเต็มไปด้วยเรื่องแปลกใหม่ บ้านแบบใหม่ๆ เห็นแค่ไม่กี่วัน หากคนอยู่ไม่ชอบก็ออกแบบใหม่
สั่งให้หุ่นยนต์มารื้อไปและบ้านแบบที่ต้องการก็มาสร้างโดยหุ่นยนต์เสร็จในเวลาไม่นาน

เสื้อผ้ามีให้เลือกแบบมากมาย ไม่ต้องซื้อหาและถูกตัดเย็บสำหรับขนาดคนที่สั่ง เนื้อผ้าจะมีโรงงาน
ทอและผลิตเส้นใยโดยอัตโนมัติส่งมาผลิตตัดเย็บเป็นเสื้อผ้าตามแบบที่ต้องการด้วยหุ่นยนต์ ซัก
สะอาดรีดเรียบพร้อมสวมใส่มาส่งถึงบ้าน

กองขยะจะถูกหุ่นยนต์แยก ขยะต่างๆ ถูกส่งเข้าสายพานการผลิตมาใช้ใหม่

ต้นไม้ถูกปลูกใหม่ทุกวัน ผลพลอยได้จากต้นไม้เกือบทุกต้นจะมีหุ่นยนต์คอยดูแล เก็บเกี่ยวมาใช้
ประโยชน์ เพื่อผลิตอาหาร ผลิตยา ผลิตเสื้อผ้า ผลิตชิ้นส่วนต่างๆ และเก็บเมล็ดพันธุ์ไว้ปลูกใหม่
หุ่นยนต์จะดูแลหุ่นยนต์ที่ชำรุด พาเข้าซ่อมที่โรงงานผลิต

คนทุกคนมีหน้าที่ใช้ชีวิต ท่องเที่ยว ค้นหาสิ่งที่ตนชอบโดยไม่ต้องคำนึงถึงสิ่งใดๆ แม้แต่สุขภาพ
เพราะหุ่นยนต์บางชนิดถูกออกแบบให้เหมือนยาขนาดเล็ก เข้าไปรักษาในร่างกายคน ใช้ยาใน
ปริมาณพอเหมาะกับจุดที่เจ็บป่วยจึงมีผลข้างเคียงน้อย คนที่เจ็บป่วยจะได้การรักษาอย่างดีจากทีม
หุ่นยนต์

ไม่มีสงครามแย่งชิงสิ่งใด เพราะทุกอย่างได้มาฟรี ง่ายดาย รวดเร็ว ไม่มีใครที่ไม่ได้ตามต้องการ

ใครที่ต้องการมาก หุ่นยนต์ก็ส่งให้มาก เท่าที่บ้านของคนนั้นรับไหว พื้นที่อยู่ของคนถูกขยาย
ออกทะเล ทุ่นลอยออกแบบให้กลั่นน้ำทะเลเป็นน้ำจืดได้ถูกผลิตเพื่อทำที่อยู่ให้คนในทะเล
มีการเลี้ยงสาหร่ายทะเลและปลาต่างๆ ทำเป็นอาหารให้คน น้ำจืด ไฟฟ้าพลังลม อาหาร การติดต่อ
เชื่อมให้ทุกคนมีความสุข

หากแต่ใจคนบางคนไม่มีความสุข ก็มีข้อมูลธรรมะส่งให้ มีหุ่นยนต์ไปช่วยสอน ดูแลให้คนมีความสุข
ขึ้น เมื่อคนหมดความต้องการ การพบความสุขสงบก็เป็นเรื่องใกล้ตัวขึ้น

หลังจากออกแบบระบบนี้และทำสำเร็จแล้ว ปอพบว่าเข้าใจตนเองยิ่งขึ้น สิ่งง่ายๆ ที่คนต้องการ
คือสนองทุกความต้องการให้ได้ ถ้าทุกคนได้รับทุกความต้องการ ความสุขของคนก็ยาวขึ้น

อาวุธต่างๆ ถูกนำมาแยกชิ้นส่วนผลิตเป็นระบบขนส่งมวลชน รถแบบต่างๆ มีให้ไม่ซ้ำแบบ
หากใครต้องการแบบไหน สามารถออกแบบได้ด้วยตนเอง โรงงานจะผลิตให้ในเวลาไม่นานและ
เมื่อเสียหุ่นยนต์จะช่วยซ่อมให้

คนบางคนเรียนรู้จิตใจตนเอง ด้วยการมีสติตามรู้กายใจตนเองลงในปัจจุบันด้วยจิตใจที่เป็นกลาง
ความเป็นกลางของทุกคนง่ายขึ้นเพราะทุกอย่างไม่มีค่า คนจึงเปลี่ยนความคิดตีค่าสิ่งต่างๆ
กลายเป็นชื่นชมคนที่มองทุกอย่างด้วยความเป็นกลาง

ไม่มีชนชั้นใดๆ ไม่มีใครเด่นดัง ทุกคนลดอัตตาลง ทุกสิ่งทุกคนราบเรียบเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

โลกที่สงบสุขของปอ จบลงด้วยเสียงปลุกของแม่ “สายแล้วลูก ต้องรีบไปเรียนที่คณะไม่ใช่เหรอ” แม่
ปอตะโกนปลุก ปอนอนยิ้ม ตื่นอย่างเสียดาย รีบเขียนเรื่องที่ตนเองฝันลงกระดาษ แล้วรีบอาบน้ำ
แต่งตัวไปคณะ

ในห้องเรียนหุ่นยนต์ที่กลุ่มปอประดิษฐ์ ทำได้แค่วิ่งในสนามและเตะลูกบอลเข้าประตูแค่นั้น
ปอคุยกับเพื่อนว่า “จะยากไปมั้ยถ้าจะทำให้หุ่นยนต์ทำอาหารแทนแม่ครัวได้” เพื่อนปอบอก “ยาก
แต่ถ้าตั้งใจทำก็ไม่ใช่เรื่องยาก มาลงมือออกแบบเลยดีกว่า” ระหว่างออกแบบปอคิดถึงว่าหากทำได้
ตามที่ฝันจริง จะเกิดปัญหาอะไรบ้าง

ปอจึงเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับการออกแบบเกมส์ ปอนำแนวคิดที่ตนเองฝันมาออกแบบเป็นเกมส์

ไม่นานก็ออกแบบสำเร็จ ปอขายเกมส์ทางอินเตอร์เน็ต ก่อนเรียนจบและนำเกมส์ที่ทำขาย มาเขียน
เป็นวิทยานิพนธ์

เนื้อหาในเกมส์เริ่มจากการเก็บขยะข้างทาง มาที่โรงงาน ออกแบบหุ่นยนต์ มาสร้างหุ่นยนต์เพิ่ม
สร้างสิ่งแวดล้อมที่ไม่ต้องใช้เงิน สร้างเมืองขึ้นใหม่

ผู้เล่นเกมส์ที่เข้าได้ลึกจะพบว่ายิ่งขยายเมืองเร็วขึ้น คนที่เสียผลประโยชน์จะยิ่งประท้วงมากขึ้น จึง
ต้องค่อยๆ เผยแพร่ความเข้าใจที่มีต่อการใช้หุ่นยนต์

หากคนในเมืองเข้าใจจึงขยายเมืองได้ เมื่อเมืองที่สร้างโดยผู้เล่นเกมส์ สร้างเสร็จก็ต้องค่อยๆ
เผยแพร่ความรู้สู่เมืองอื่น

การขยายตัวในเกมส์ทำโดยผู้เล่นเกมส์ต้องวางแผนเองทั้งหมด จะบอกใครในเมืองก่อนจะแสดงให้
ใครเห็นระบบนี้ก่อน ผู้เล่นจะเห็นลักษณะอาชีพของคนในเมืองแต่ละคน ต้องเลือกให้ถูกว่าจะบอก
ใครก่อน คนนั้นมีญาติกี่คน มีเพื่อนกี่คน บอกแล้ว ส่งอาหารให้ฟรีแล้วเค้าจะบอกต่อด้วยความรู้สึก
แบบไหน ในเกมส์ที่ปอออกแบบทำไว้ละเอียดมาก จนแทบเป็นโลกจริง

มีข้อมูลมากมายให้คนเล่นเกมส์ได้ลองเล่น คนที่โหลดเกมส์ไปเล่นจะพบว่ายิ่งอยากเล่นให้ขยาย
เมืองเร็ว ยิ่งมีการต่อต้านเยอะ ยิ่งเลือกคนหัวรุนแรงมาเป็นคนเผยแพร่ยิ่งมีความรุนแรงในเมือง
เกิดขึ้น หากให้ทหารรู้ ทหารจะนำอาวุธมาทำลายโรงงานเพื่อรักษาระบบเดิมไว้

ตัวเอกในเกมส์คือปอนักศึกษาสาวคณะวิศวะเครื่องกลที่กำลังเดินดูงานแสดงสินค้าเครื่องจักรกล
โลหะที่ไบเทคบางนา แล้วกลับไปคิดเขียนระบบควบคุมหุ่นยนต์ให้สร้างหุ่นยนต์ขึ้นมา
จบ