นานมาแล้วที่ห้องของฉันเป็นท้องฟ้าสีสดใสในยามเด็กไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียวที่ห้องของฉันจะมีท้องฟ้าป็นสีเทา........แต่แล้ววันหนึ่งอยู่ๆๆปู่อันเป็นที่รักได้จากฉันไปในห้องของฉันท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี...ฟ้าร้อง....ฝนตกแรง...ฉันกลัวแต่ยังดีที่ในบ้านของฉันยังมีผู้คนอีกเยอะแยะยังมีห้องของพ่อ ห้องของแม่ ห้องของน้อง และอีกหลายๆๆห้อง
.....แต่ไม่ค่อยมีใครได้เข้าไปในห้องของฉันเพราะปกติฉันไม่ค่อยชอบให้ใครเข้าห้องฉันสักเท่าไหร่....แต่ก้อมักมีคนแอบเข้ามาดูอยู่บ่อยๆ จะมีก้อแต่ปู่คนเดียวเท่านั้นที่เข้ามาได้ตลอดเวลาตลอดเพราะประตูบานนี้มันจะเปิดรับปู่อยู่ตลอดตั้งแต่เด็กๆจนเดี๋ยวนี้มันก้อยังเปิดรออยู่(แม้ว่าจะไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่ปู่จะกลับเข้ามาในห้องนี้อีกครั้ง)...."ความตาย"อันเป็นสากลที่ทุกคนต้องเจอนี่เองที่ทำให้ปู่ของฉันกลับมาเข้าห้องไม่ได้อีกตลอดกาล.....มันทำให้ห้องนี้ของฉันดูเคว้งคว้างเลื่อนลอย..ฟ้าพร้อมจะเปลี่ยนสีตลอดเวลาเมื่อคิดถึง......ฟ้าพร้อมจะร้อง...แล้วฝนมันก้อจะเริ่มตกจนบางทีน้ำท่วมห้อง