ตอนนี้ผมกำลังกระอักกระอ่วนอยู่กับสถานการณ์หนึ่งในสองอย่างตามชื่อ blog น่ะแหละครับ

ผมมีแฟนแล้ว...คบกันมาได้เกือบ 3 ปีแล้ว ถ้ารวมเวลาที่รู้จักกันมาด้วยตอนนี้ก็ย่างเข้าสู่ปีที่ 7 เข้าไปแล้ว

คนที่คบกันการมีปัญหากระทบกระทั่งกันเป็นเรื่องปกติ แต่มีอยู่เรื่องนึงที่ผมรู้สึกแย่ทุกครั้งก็คือการที่ผมทำให้แฟนรู้สึกว่า "ผมเลือกจะอยู่กับเพื่อน แทนที่จะให้เวลากับเธอ" สมัยตอนที่ยังอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพก็ไม่เท่าไหร่ เพราะส่วนมากผมจะไปไหนมาไหนกับเธอตลอด เพราะว่าเราเรียนที่เดียวกัน จะมีไปกับเพื่อนบ้างแต่ก็น้อยมาก ปัญหานี้ก็เลยไม่เกิดเท่าไหร่

แต่เมื่อผมย้ายมาทำงานที่ภูเก็ต และเธอย้ายไปทำงานที่สมุย ปัญหาก็เริ่มก่อตัวขึ้น

เมื่อผมเริ่มสนิทกับเพื่อนกลุ่มใหม่ที่ดันคลิกโดนกันในหลายๆ ด้าน จนผมลืมความเหงาเมื่อครั้งแรกที่มาอยู่ไกลบ้านเช่นนี้ได้อย่างปลิดทิ้ง เราไปกินข้าวด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน เมาด้วยกัน ดูแลกันแบบที่เพื่อนพึงกระทำ และบางครั้งมากกว่านั้นจนเป็นเหมือนพี่น้อง จินตนาการออกเลยใช่ไหมครับว่า "ผมอยู่กับเพื่อนเกือบจะตลอดเวลา" ซึ่งไอ้ตอนกลางวันน่ะไม่เท่าไหร่หรอก เพราะต่างคนก็ต่างทำงาน แต่ตอนกลางคืนนี่ซิ ผมเอาเวลาไปกินเหล้า เที่ยวเตร่ จนลืมไปว่ามีบางคนรอคุยกับเราอยู่

เป็นอย่างนี้อยู่พักนึง...จนถึงจุดแตกหัก

เธอทนไม่ได้ที่เป็นแบบนี้ ผมทิ้งระยะห่างระหว่างเราไกลกว่าระยะทางที่มันเป็นอยู่ ทำให้เธอระเบิดออกมา

ผ่านคำพูด และน้ำตา...

ผมสะอึก...อึ้ง...และคิดไม่ออกเลยว่าที่ผ่านมาผมทำตัวแย่ขนาดไหน ที่มัวแต่เที่ยวเตร่ มีความสุขไปวันๆ จนลืมแม้แต่จะแบ่งปันความสุขนั้นๆ ให้คนที่แคร์เรามากที่สุดคนหนึ่ง ซึ่งเธอเฝ้ารอผมทุกคนจนละเหี่ยใจ และผมไม่แม้แต่จะเอะใจว่าทำไมเธอไม่โทรมา

ผมสัญญากับเธอว่าจะใส่ใจเธอให้เท่ากับเมื่อแรกคบกันใหม่ๆ จะไม่ทำให้เสียใจในเรื่องซ้ำซากอีก

แน่นอนว่าผมกังวลเล็กๆ ว่าเพื่อนจะครหาว่าผม "ทิ้งเพื่อนไปหาแฟน" แต่ไม่ครับ...ผมไม่ทำอย่างนั้น ผมให้เธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มเพื่อนๆ ผม เวลาเธอมาภูเก็ต ผมก็จะพาเธอไปไหนมาไหนกับกลุ่มเพื่อนๆ นอกจากเธอจะไม่เหงาแล้ว เวลาที่ให้เพื่อนและแฟนยังคงพอจะพูดได้ว่าผมไม่ทิ้งแฟนไปหาเพื่อน และทิ้งเพื่อนไปหาแฟน

แต่แล้ววันหนึ่ง...เพื่อนในกลุ่มก็มีแฟนบ้าง

คราวนี้ผมแย่เลยแหละ...เพราะเค้าเล่นทิ้งผมไว้ตามลำพัง ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเค้าเคยว่าผมว่าผมชอบทิ้งเพื่อนไปหาแฟนอยู่เนืองๆ แต่ถึงคราวตัวเอง ก็กลับทำแย่เสียยิ่งกว่าที่ผมทำซะอีก

ผมทำใจได้ครับกับการที่เพื่อนจะไปมีความสุข ก็มันความสุขของเขาหนิ จริงไหมครับ? แต่ความสุขของเขาทำให้ผมเดือดร้อนหลายอย่าง เช่นว่า นัดให้ไปเจอกันที่ร้านกินข้าว แล้วก็ปล่อยให้ผมนั่งแกร่วรออยู่นาน พอโทรไปหาก็บอกว่า "ไม่ไปแล้ว เปลี่ยนใจ" อ้าว...แล้วให้นั่งรอทำไมล่ะ? ทำไมไม่โทรมาบอกกันบ้าง??? หรือนึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไป แต่พอมีปัญหาทะเลาะกันกลับนึกถึงเราว่าเป็นตัวช่วยหมายเลขหนึ่งที่จะเรียกใช้เมื่อไหร่ก็ได้

มันเจ็บใจนะครับ...

ผมเลยเริ่ม fade ตัวห่างออกมา อยู่คนเดียว (ในยามที่แฟนไม่อยู่) แล้วก็พบว่า "โล่งดีเหมือนกันเนอะ" อยากจะไปเที่ยวไหนก็โทรหาเพื่อนคนอื่นๆ มีใครว่างก็มาจอยกัน ไม่ว่างเราก็ไปคนเดียวไม่เห็นเป็นไร สบายดีจริงๆ

วันนึงเพื่อนคนนี้เริ่มผิดสังเกต...อดรนทนไม่ได้ ก็เลยโทรเรียกผมไปกินข้าว ผมรู้แล้วแหละว่าอยากจะพูดกันให้รู้เรื่อง

ผมก็ระบายไปหมดเลยว่ารู้สึกยังไง บลา บลา บลา...อึ้งครับ เขาไม่คิดเลยว่าผมจะมีความรู้สึกอะไรพรรค์นี้ เค้าบอกผมแต่ว่า "อย่าคิดมาก" แต่ผมสวนกลับไปว่า "ผมไม่ได้คิด พี่น่ะแหละทำให้ให้ผมรู้สึกเอง ใครโดนพี่ทำแบบนี้ก็รู้สึกเหมือนกัน" เขาก็อึ้งนะ...มีเสียน้ำตานิดหน่อยด้วย หลังจากนั้นพี่เขาก็ดีขึ้น...แต่ก็ได้ไม่นาน

ตอนนี้กลับมาเป็นหนักกว่าเดิมแล้ว

ส่วนผม...สบายดีครับ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่ผมก็ไม่ชอบให้โอกาสใครพร่ำเพรื่อซะด้วยซิ