เรื่องเล่า ว่า.... มีคน 2 คนเป็นเพื่อนซี้กัน.. 
ต่างร่วมเดินทางไปในทะเลทรายด้วยกัน... ระหว่างทาง... เกิดโต้เถียงขัดแย้งไม่เข้าใจกัน 
เพื่อนคนหนึ่ง...พลั้งลงมือ...ตบหน้าอีกฝ่าย
คนถูกทำ ร้าย...เจ็บปวด...แต่ไม่เอ่ยวาจา... กลับเขียนลงบนผืน ทรายว่า

'วันนี้...ฉันถูกเพื่อนรักตบหน้า'

พวกเขายังคงเดินทางต่อ...กระทั่งถึงแหล่งน้ำพวกเขา 
ตัดสินใจอาบน้ำ...ชำระกาย...พลันคนที่ถูกตบหน้ากลับจมน้ำ... 
เพื่อนอีกคนไม่รั้งรอ...เข้าช่วยชีวิต 
คนรอด ตาย...ยังคงไม่เอ่ยวาจา...กลับสลักลง ไปบนหินใหญ่... 

' วันนี้...เพื่อนรักช่วยชีวิตฉัน ไว้'

อีกคนไม่เข้าใจ...ถาม ว่า... 
' เมื่อถูกฉันตบหน้า...เธอเขียนลงทราย...แล้วทำไมเมื่อครู่...ต้องสลักบน หิน' 
อีกคนยิ้มพราย...กล่าว ตอบ 

' เมื่อถูกคนที่รักทำร้าย...เราควรเขียนมันไว้บนทราย ซึ่งสายลมแห่งการให้อภัย...จะทำหน้าที่พัดผ่าน...ลบ ล้างไม่เหลือ 
แต่เมื่อมีสิ่งที่ดีมากมาย... บังเกิดเราควรสลักไว้บน ก้อนหินแห่งความทรงจำในหัวใจ... ซึ่งต่อให้มีสายลมแรงเพียงใด...ก็ไม่อาจ ลบล้าง ทำลาย....'