หากฉันมีเงินสักพันล้าน

ฉันคงไม่ต้องมานั่งทุกข์ใจอย่างนี้

ตอนนี้หัวใจของฉันมันร่ำร้อง

..สร้างสรรค์ สร้างสรรค์ สร้างสรรค์

งานเขียน งานเขียน งานเขียน...

มันกำลังฉ่ำบานไปกับสิ่งที่เป็นที่สุดแห่งความสุขของตัวฉัน

แต่กลับไร้ค่า เมื่อไม่ถูกตีเป็นราคา

ความสุข 

คงไม่อาจหล่อเลี้ยงเรา ได้เท่ากับเงินตรา

ถ้าวันนี้ฉันเอาความสุขไปแลก

คงได้ Ferrari มาขับกลับเล่นๆ สักคัน

แต่มันไม่มีหรอก

ความจริงบนจินตนาการเทือกนั้น

ถ้าความสุขใช้แลกวัตถุได้จริง

ฉันคงจะรวยล้นฟ้าแล้วในเวลานี้

แต่ดูฉันในเวลานี้สิ

จนกรอบยิ่งกว่าอะไร

ทั้งจน ทั้งกรอบ และจน ต่อกรอบ 

ที่ถูกกำหนดไว้ด้วยเส้นของค่าเงิน

แถมยังไม่มีปัญญา

จะเสกความสุขของตัวเองให้กลายเป็นเงินเลี้ยงตัวได้อีก

เฮ้อ

ก็ไม่รู้ว่าอยู่ไปได้อย่างไรในวันๆ

โดยจะไม่บ่นซ้ำซากและนั่งอมทุกข์ไว้กับชีวิตตัวเองอย่างนี้

ฉันเลยคิดขึ้นมา

ในขณะที่จะคีบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเข้าปาก

ว่าหากฉันมีเงินสักพันล้าน

ฉันคงไม่ต้องมานั่งทุกข์ใจอย่างนี้

อยากจับจ่ายใช้สอยหาสิ่งใดก็ได้มากเท่าที่มี

แต่ฉันคงจะไม่มีมันแล้วสินะ

ความสุข

....

หลายครั้งฉันก็แอบคิดเล่นๆ นะ

ถ้าโลกนี้มีธนบัตรความสุขโปรยมาจากฟ้าก็ดีสิ

ฉันจะได้ไม่ต้องคอยหาก้มเก็บมันจากพื้น

และไม่ต้องคอยเลือกว่า 

จะเป็นเศรษฐีพันล้าน หรือจะเป็นยาจกแสนสุข

แต่ก็อีกนั่นแหละ

มันไม่มีจริงหรอก

ความจริงบนจินตนาการเทือกนั้น