กานดา

เราฝันถึงสิ่งที่ไม่เคยฝัน เราฝันถึงงานเขียนที่ไม่เคยถูกเขียน

เรื่องราวของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ชื่อ กานดา

เธอชื่อกานดา ไม่ใช่ดากานดา และไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับหนังเรื่องเพื่อนสนิท

เธอคือ ด.ญ. กานดา

เธอโผล่เข้ามาในความฝันแบบไม่ทันคาดคิิด ไร้ซึ่งการเชื่อมเกี่ยวใดของจิตสำนึก

เธอปรากฎเป็นรูปที่แปลกตา ปรากฎเป็นนามของหนังสือ

ใช่, เธอโผล่มาเป็นตัวหนังสือ เป็นเรื่องราวหนึ่งหน้ากระดาษที่ฉันอ่านได้เพียงหนึ่งบรรทัด

หนึ่งบรรทัดนั้นเขียนเพียงสั้นๆ

“สวัสดี หนูชื่อกานดา" เด็กหญิงกล่าวเสียงใส.

เหม่อ

เหม่อมองออกไป ไม่เห็นสาระ

ไม่เห็นผืนฟ้า ไม่เห็นผืนน้ำ ไม่เห็นแม้แต่ผืนดินที่เราเหยียบย่ำ

ทุกวันนี้ฉันกำลังทำอะไร

เวลามันหมุนไปทิศทางใด

ฉันไม่สัมผัส

ฉันเพียงแต่ใช้ชีวิต ให้หมดสิ้นไปวันๆ

แต่ตัวฉันกำลังทำสิ่งใด ทำไมใจฉันไม่รู้เลย.

หลับ

เรากลัวว่าทุกสิ่งจะหายไป เมื่อเราตื่น ทุกสิ่งจะหายไป

เราจึงหลับจาปี๋ ปิดเปลือกตาแน่นแนบสนิทไม่เผยอคลายออก

การหลับ

มีค่าแค่เพียงเราหลับตาเท่านั้นหรือ?

แค่เราหลับตา จะรู้ได้อย่างไรว่าหลับจริง

มนุษย์เราไม่สามารถหลับ ทั้งๆ ที่ตายังตื่นโพล่งได้เลยหรือ?

ถ้าเราหลับ แต่เราไม่ฝันจะได้ไหม?

ถ้าอย่างนั้น เราคงมีความฝันได้ โดยที่ได้ต้องพึ่งการหลับได้สิ

ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ

รู้แต่เริ่มง่วงแล้วตอนนี้

ฉันคงต้องไป...หลับ.

ปล. สิ่งที่หายไปสำหรับเราในตอนนี้ คือ เวลา