ตำนานของกระต่ายผู้อยู่บนดวงจันทร์ อาจจะเป็นเรื่องเล่าที่มีอยู่จริง แต่มันก็นานมามากแล้ว

ครั้งหนึ่งกระต่ายน้อย อยู่บนดวงจันทร์ตัวหนึ่งสงสัยว่า การอยู่ที่นี่ช่างเงียบเหงา แม้จะอยู่บนดวงจันทร์ที่ผู้คนต่างมองว่างดงาม เหนือกว่าดวงดาวทั้งหลาย กลับช่างไม่มีความสุขที่จะอยู่บนนี้

กระต่ายน้อยตัวนั้นจึงได้เอ่ย ถามดาวหาง ผู้เตรียมทยานลงพื้นโลกา

"คุณดาวหางเจ้าขา ขอเราลงไปข้างล่างกับท่านได้ไหม"

"ได้สิ แต่ท่านต้องรีบลงจากหลังข้า ก่อนข้าจะกระแทกพื้น ไม่งั้นท่านต้องแย่แน่ๆ" คุณดาวหางตอบกลับ

กระต่ายน้อยจึงรีบกระโดดเกาะบนหลังคุณดาวหางทันควัน

ฟิ้วววววว~ ใช้เวลาไม่นานมากนัก กระต่ายน้อยก็ผ่านชั้นบรรยากาศของโลก ผ่านหมู่เมฆที่ดูแสนจะนุ่ม จึงตัดสินใจกระโดดลงจากหลังคุณดาวหาง ที่ซึ่งเปลี่ยนสถานะเป็นดาวตกแล้วตอนนี้

"คุณดาวหาง เอ๊ย ดาวตก ขอบคุณมากๆนะ แล้วเจอกับข้างล่าง" ไม่ทันได้ยินคำตอบ คุณดาวตกก็หายลับตาไปอย่างรวดเร็ว

บนปุยเมฆที่แสนนุ่ม กระต่ายน้อยได้กระโดดโลดเต้น อย่างร่าเริง

"ที่นี่นุ่มสบายกว่าบนดวงจันทร์เสียอีก" กระต่ายน้อยเอ่ย เพียงแต่ความขาวโผลนของหมู่เมฆนั้น ไม่ทำให้เกิดความสุขในใจ

กระต่ายน้อยเดินทางไปบนก้อนเมฆ ก้อนนู้นที ก้อนนี้ที

จนไปพบสิ่งประหลาดที่ทะลุโผล่บนมาบนเมฆก้อนใหญ่

สิ่งนั้นคือ ยอดของภูเขาลูกหนึ่งนี่เอง กระต่ายจึงเดินลงจากเมฆ แล้วก็ได้สัมผัสโลกที่แท้จริง

ที่บนพื้นโลกมีหมู่ไม้ ผืนน้ำ และเหล่าสรรพสัตว์ สุดแสนมีสีสัน

หัวใจของกระต่ายน้อยเต้นระรัวยิ่งกว่าทุกครั้ง และผลิยิ้มอย่างที่สุด

กระต่ายน้อย รู้สึกว่าความสุขที่แท้จริง ของตัวเองนั้นไม่ได้อยู่ที่สิ่งนั้นจะอยู่สูง และสวยงาม เป็นที่หมายปองของคนอื่นแต่อย่างใด

แต่ อยู่ที่ความสุขที่จะเผชิญโลกกว้างที่มีสีสันมากมาย

นับตั้งแต่วันนั้น วันที่กระต่ายน้อยมายังผืนโลก กระต่ายน้อยไม่เคยเหลียวมองดวงจันทร์อีกเลย

กวีรฤทธิ์

-----------

หมายเหตุ: นิทานเรื่องนี่เกิดจากการได้ดูรายการ "นิทานร้อยบรรทัด" ทางช่อง Thai PBS เห็นเด็กน้อยชั้นอนุบาล เล่าเรื่องกระต่ายบนดวงจันทร์ที่ลงมาบนโลก เป็นเรื่องที่น้องเขาแต่งขึ้นเอง เลยเป็นแรงบันดาลใจ ให้ขัดเกลาเนื้อเรื่อง, บทส่งท้าย, และข้อคิด หวังว่าทุกคนคงจะชอบ และได้แง่คิดดีๆ จากเรื่องนี้ครับ