เมื่อนานมากแล้ว มีหนุ่มน้อยคนหนึ่ง มีคำถามในใจอยู่นานแสนนานว่า ทำไมบนโลกใบนี้มักมีสิ่งคู่กันเสมอ และสิ่งเหล่านั้นคู่กันได้อย่างไร แต่ทำไมเค้ากลับไร้คนเคียงข้าง หนุ่มน้อยคนนั้นจึงเริ่มออกเดินทาง เสาะแสวงหาคำตอบ ระหว่างเดินเข้าไปในหมู่แมกไม้ เจอคู่นกสีน้ำเงินกำลังร้องเพลงเจื้อแจ้วด้วยกัน อย่างมีความสุข

หนุ่มน้อยจึงเริ่มถามนกสีน้ำเงินคู่นั้นทันที "คุณนกสีน้ำเงินทั้ง สองครับ เหตุใดคุณถึงได้รักกัน"

นกสีนำ้เงินหนุ่มตอบกลับทันควัน "ก็เพราะเสียงฉันไพเราะน่ะสิ แม่ยอดยาหยีถึงได้รับรักฉัน"

หนุ่มน้อยหยุดคิดซักครู่ แล้วร่ำลา คุณนกสีน้ำเงินทั้งสอง แล้วออกเดินทางต่อไป

ระหว่างทางนั้นหนุ่มน้อย ก็พยายามร้องเพลง ไปเรื่อยๆ หวังว่าจะมีสาวซักคนได้ยินและมาพูดคุยด้วย แต่ถึงอย่างนั้น หนุ่มน้อยเองก็รู้ตัวว่าเสียงของตนก็ไม่ไพเราะเหมือนคุณนกสีน้ำเงิน จึงหยุดร้องและแวะพักตรงคูน้ำริมทาง เพื่อพักผ่อน

นั่งพักอยู่ได้ซักครู่ หนุ่มน้อยเหลือบไปเห็นต้นส้ม กำลังออกผลสวยงามน่าทานมาก

จึงพูดคุยกับคุณต้นส้มว่า "ทำไมคุณถึงได้มีผลส้มที่สวยงามขนาดนี้"

"เพราะเกสรที่เกิดจากความรักของแฟนฉัน ที่มาจากฝั่งตรงข้ามของคูน้ำน่ะสิ" คุณต้นส้มตอบ

หนุ่มน้อยไม่เข้าใจว่า แม้คุณต้นส้มทั้งสองอยู่ห่างไกลกัน ทำไมจึงมีผลส้มออกมาได้ จึงถามต่อไปอีก "แล้วคุณต้นส้มทำอย่างไรล่ะครับ ให้ความรักของคุณทั้งสองออกผลงามได้ขนาดนี้"

"ทั้งเขาและฉันก็ออกดอกให้สวยงาม จึงให้คุณผึ้งมาเป็นผู้ส่งความรัก ให้เกิดเป็นผลส้มงามๆ" คุณต้นส้มตอบอย่างภูมิใจ

หนุ่มน้อยหยุดคิดอีกครั้ง และเดินทางต่อ

ในระหว่างทางหนุ่มน้อย ได้หยิบดอกไม้ ต่างๆนานา มาติดตามตัว หวังว่าจะมีสาวซักคนมาชื่นชมตน และพอมาถึงเมืองแห่งหนึ่ง

ผู้คนต่างมองหนุ่มน้อยผู้นี้เป็นสายตาเดียวกัน สายตาเหล่านั้นไม่ได้ชื่นชมในความงามของดอกไม้ เพียงแต่รู้แปลกประหลาดกับสิ่งที่หนุ่มน้อยผู้นี้ทำ ผู้คนเริ่มหัวเราะเยาะหนุ่มน้อย จนเขารู้สึกอับอาย รีบวิ่งหนีให้ไกลที่สุด

หนุ่มน้อยได้เพียงแต่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ทันใดนั้นมีนักปราชญ์ผู้หนึ่งเข้ามาเห็น

แล้วถามกับหนุ่มน้อยว่า "เหตุใดเจ้าจึงร้องไห้อยู่ตรงนี้"

หนุ่มน้อยตอบ "ผมกำลังสงสัยว่าเหตุใดตัวผมถึงไม่มีคู่ ทั้งๆที่ก็ลองทำในสิ่งที่คนมีคู่ทำ"

"เจ้าลองมาหมดแล้วทุกอย่างรึ?" นักปราชญ์ถาม

"ครับ" แล้วหนุ่มน้อยก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"ฮ่าๆๆๆๆ"นักปราชญ์หัวเราะเสียงดัง "ข้าว่าเจ้าลืมทำอยู่อย่างหนึ่งนะ"

หนุ่มน้อยทำหน้าตาสงสัย

"เจ้าลืมทำในสิ่งที่เจ้าควรจะต้องทำ คือ เป็นตัวของเจ้าเอง" หลังจากนั้นนักปราชญ์ก็เดินจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะอยู่ไกลๆ

..สิบปีต่อมา

หนุ่มน้อยเติบใหญ่ มีลูกๆที่รัก และอยู่กับภรรยาอย่างมีความสุข

กวีรฤทธิ์