บ่ายจนเกือบเย็น

ได้เดินทางสู่ความต้องการอีกส่วนของชีวิต

การดูงานศิลป์ 

การเดินทางเป็นไปอย่างความเคยชินแต่ไม่ชิน กับการพบเจองานในแต่ละครั้ง

ครั้งนี้ก็เช่นกัน

ทุกคนต่างตบเท้าเข้ามาดูงานศิลป์ และผันแปรตามขบวนการของจิตใจ ว่า อยากดูงานนั้นอย่างไร

บางคนดูเพราะอยากดู

บางคนดูเพราะไม่รู้ว่าจะอยากดู

บางคนมาเพื่อถ่ายรูปสวยๆ ลง fb

บางคนถ่ายไปโพสไป

เพื่อให้งานศิลป์นั้นกระทบถูกหลักการของการถ่ายภาพ

คือมีตัวตนตัวเองเป็น subject และให้งานศิลป์เป็นองค์ประกอบ

ทำให้ภาพสวยงาม ตามใจอยาก.......

งานศิลป์จึงไม่เป็นงานศิลป์ ในมุมมองของหลายๆคน

กวีบทหนึ่งถูกลูบคลำ เพราะต้องการให้ท่าโพสออกมาดั่งใจจินตนา

และ หารู้ไม่ว่า กวีกำลังร้องไห้ใต้เงาของ subject 

กวีห่วงหาว่า งานของเรานั้นหนา เดินทางมาไกลแสนไกล

จากขบวนการทางความคิด อารมณ์ และการก่อเกิด

แต่มาพานพบเจอ กับคนดูงานศิลป์..........ที่ไม่จริงใจ

การเดินทางของงาน ผ่านขบวนการของอารมณ์ ปัญญา และผ่านหน้าผาของความคิดริเริ่มของกวี

บทกวีใคร่ครวญต่อคนดูว่า 

ปล่อยเถอะ ดูเถอะ งานศิลป์ไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านจะอยากให้เป็นได้ในทุกๆคน

ปล่อยให้เราว่างเปล่าเถอะ

งานศิลป์คร่ำครวญผ่านความรู้สึกของกวี

งานศิลป์จึงไม่ได้เป็นแค่งานศิลป์สำหรับปัจเจกบุคคล

งานศิลป์ที่ดี คืองานศิลป์ที่ไม่มีใครล่วงรู้ว่ามันคืองานศิลป์....... หรือเปล่า

ต่างคนต่างเดินเท้าเพื่อสัมผัสงานศิลป์ ในแบบอารมณ์ความรู้สึกที่มีต่อตนเอง ต่องานศิลป์แตกต่างกันไป

ร้อยภาพพันเรื่องราว ถ่ายทอดสู่บุคคลต่อบุคคลอย่างแตกต่าง

การดูจึงไม่ใช่การดู 

การดู จึงเป็นการทำความเข้าใจกับตัวตนตัวเองที่ต้องการเอาใจตัวเองในงานศิลป์

ให้เป็นไปในแบบ ที่ใจอยากให้เป็น

แล้วงานศิลป์ที่คุณอยากให้เป็นล่ะ