"ภู" เป็นลูกชายของผมเองครับ
เขาคลอดก่อนกำหนด (7เดือนกว่า) ช่วงสัปดาห์แรกปอดเลยไม่ค่อยแข็งแรง
ต้องอยู่ในตู้อบที่โรงพยาบาลต่อเพื่อให้ปอดแข็งแรงและทำงานเป็นปกติ
ช่วงที่ภูยังอยู่ที่โรงพยาบาลผมต้องคอยส่งเสบียงทุกเช้า ก็น้ำนมแม่เขางัยครับ
ทุกเช้ามืดแม่เขาจะต้องตื่นขึ้นมานั่งปั้มน้ำนมให้ได้จำนวนที่ภูต้องการ เก็บใส่ถุงแล้วใส่ไว้ในถังน้ำแข็ง
แล้วผมก็ทำหน้าที่ม้าเร็ววิ่งไปส่งให้ทันมื้อเช้าทุกวัน ทำทุกวันจนนางพยาบาลจำหน้าได้
ระหว่างนั้นก็ต้องถ่ายภาพลูกที่โรงพยาบาลกลับไปให้แม่เขาดูว่าลูกเป็นยังงัยบ้าง
จำได้ว่าครั้งแรกที่แม่เขาเห็นภาพลูกชายก็น้ำตาไหลเพราะสงสารลูก
ภาพนั้นผมไม่ได้เอามาลงไว้หรอกครับ เป็นภาพลูกชายตัวเล็กของผมมีสายยางต่อที่จมูกที่ปาก
เพื่อให้อาหาร ให้ออกซิเจน แล้วก็มีสายน้ำเกลือต่อที่หัว นอนนิ่งๆอยู่ในตู้อบ
ช่วงนั้นผมได้แต่บอกกับแม่เขาว่าลูกเราแข็งแรงดีอย่าร้องไห้เลย
แต่จริงๆแล้วผมน้ำตาซึมตั้งแต่เห็นลูกครั้งแรกแล้ว
ตอนนั้นเข้าใจเลยว่าความรักของพ่อกับแม่ที่มีต่อเรามันเป็นยังงัย
ภูอยู่ในโรงพยาบาลครบ 7 วัน แล้วก็ได้กลับมาอยู่กับเราทั้งสองคน
ตอนนี้เติบโตแข็งแรงแล้วก็ซนเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไปแล้วครับ