ย่าน "ตลาดน้อย" เป็นชุมชนจีนที่เกิดจากการขยายตัวของสำเพ็ง ซึ่งเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจของกรุงเทพฯ ในช่วงรัตนโกสินทร์ตอนต้น ชาวจีนสมัยก่อนต่างพากันเรียกตลาดที่ตั้งอยู่ทางตอนใต้ของสำเพ็งซึ่งถือเป็นตลาดใหญ่ในขณะนั้นว่า "ตะลัคเกียะ" ซึ่งแปลเป็นไทยว่า "ตลาดน้อย" และด้วยความที่อยู่ใกล้กับสำเพ็งมากในบางครั้งตลาดน้อยจึงถูกเรียกในฐานะส่วนหนึ่งของสำเพ็งด้วย

สภาพโดยทั่วไปของตลาดน้อยมีลักษณะใกล้เคียงกับย่านเก่าอื่นๆ ในกรุงเทพฯ เช่น กุฎีจีน ที่เป็นผลมาจากการผสมผสานกันระหว่างผู้คนหลากหลายกลุ่มชาติพันธุ์และศาสนา โดยเริ่มเป็นชุมชนที่หนาแน่นมากขึ้นภายหลังจากที่กรุงศรีอยุธยาแตก ผู้คนจึงพากันอพยพลงมาทางใต้ และบางส่วนได้ตั้งถิ่นฐานอยู่ในบางกอก รวมทั้งกลุ่มคริสต์ศาสนิกชนชาวโปรตุเกสที่อพยพมารวมตัวกันอยู่ที่วัดซางตาครู้สที่กุฎีจีน ซึ่งเป็นชุมชนใหญ่ในสมัยธนบุรี แต่ต่อมาเกิดขัดแย้งกับบาทหลวงฝรั่งเศส จึงได้แยกตัวมาอยู่ทางฝั่งตะวันออกของแม่น้ำเจ้าพระยาในบริเวณตลาดน้อยปัจจุบัน ซึ่งก็อยู่ใกล้ๆ กับลานประหารนักโทษบริเวณป่าช้าวัดตะเคียน (วัดมหาพฤฒาราม) จึงให้ชื่อวัดแห่งใหม่ว่า "กาลวารี" (Calvary) ซึ่งเป็นชื่อลานประหารนักโทษในเมืองเยรูซาเล็มที่ใช้ตรึงกางเขนพระเยซู ต่อมาเรียกเพี้ยนกันไปจนกลายเป็น "กาลหว่าร์" ในปัจจุบัน

ชุมชนตลาดน้อย มีท่าเรือที่เป็นที่รู้จักกันในชื่อ "โปเส็ง" ซึ่งควบคุมกิจการโดยเจ้าสัวจาค (เป็นชาวจีนฮกเกี้ยน ต้นตระกูล โปษยะจินดา) หรือพระอภัยวานิช ทำการค้าขายแบบสำเภาจีน
ท่านเจ้าสัวจาคได้รับพระราชทานที่ดินบริเวณตลาดน้อยจากรัชกาลที่ 2 จึงสร้างบ้านคฤหาสน์ประจำตระกูล (บ้านโซวเฮงไถ่) ต่อมาการค้าแบบสำเภาจีนแบบเดิมถูกลดบทบาทลงเนื่องมาจากการใช้เรือกลไฟแบบตะวันตกเข้ามาแทนที่
ประกอบกับการตัดถนนเจริญกรุงในสมัยรัชกาลที่ 4 ทำให้กิจกรรมการค้าขายทั้งหลายเริ่มเปลี่ยนแปลงมาอยู่บริเวณถนนเจริญกรุง กิจการของตระกูลโซวก็เริ่มมีบทบาทน้อยลงจนต้องเลิกกิจการไปในที่สุด
แต่ "บ้านโซวเฮงไถ่" ยังบูรณะรักษาสภาพบ้านไว้จนถึงปัจจุบัน


ข้อมูลจาก : http://tongthaagoon.multiply.com
และ : http://thai-d.com/siam-china/silapawattanatham/sw-1.htm