Thailand's Creative Art & Design Community

Tear of Heaven [01]

ท่ามกลางความน่าเบื่อหน่ายของวงจรชีวิตที่แสนสั้นของมวลมนุษยชาติ

เรายังคงกิน(ตะบัน)อาหารและน้ำดื่ม ผลผลิตของลัทธิทุนนิยม เข้าไปอย่างไม่หยุดยั้งจนตราชั่งเริ่มชี้หน้าด่ากราด
(ขณะเดียวกันคนอีกฝั่งทางแอฟริการ้องไ้ห้เพราะไม่มีจะแดก)

คนแก่ที่เร้นกายในคอนโดซอมซ่อ พาหมาเดินมาหยุดขี้

เสียงเคาะคีย์บอร์ด สนทนา่ผ่านหน้าจอดังเซงแซ่แข่งกับ เสียงจั๊กจั่น

ความร้อนที่ไม่ลดตัวลงบ้างในคืนดึกสงัด ช่างเข้ากับคืนเดือนมืดอย่างวันนี้ได้อย่างบัดซบ

เหงื่อเม็ดเป้งไหลรินกาย จนต้องสบถด่าฟ้าดิน

..แต่ทันใดนั้นเอง

การเฝ้ารอเฝ้าคอย ฝนเม็ดแรกของปีก็สัมฤทธิ์ผลเสียที (อย่างไม่รู้ตัว)

สิ้นเสียงคำรามแรกของพยัคฆาสีเทาที่ลอยละล่องอยู่กลางอากาศ

ห่าฝน ก็ทิ้งตัวลงมาพรมโลกที่ร้อนด้วยไฟราคะของมนุษย์ ซะเย็นฉ่ำ

ผมพูดอะไรไม่ออก ..

แต่จำได้ว่า ท้องฟ้าเบื้องบนคำรามตอบอีกสองสามที เหมือนทำอะไรบางอย่างให้สิ้นความรำคาญไป

... แต่ผมชอบนะ

อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญที่ซ้อนทับเหตุผลประหลาดอีกสองสามชั้น หรือใครจะดลบันดาลก็ไม่ทราบได้

ผมไม่รอช้าที่จะเปิดประตูเข้าไปดูให้เห็นเต็มสองตา

เพื่ออะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน

ไส้เดือนและกิ้งกือมุดดิน เริงร่าดีใจออกมาเต้นรำกลางสายฝน

ต้นไม้น้อยใหญ่ก็ดีใจจนน้ำตาไหล

ไม่รู้ผมมีปูมหลังฝังใจอะไรกับหยาดฝนนักหนา ในขณะที่ชาวบ้านมักก่นด่าไม่ขาดสาย

แต่ช่างหัวปะไร

ใครหลายคนอาจมีความสุขในการจิบไวน์และชื่นชมแสงอ่อนนวลจับหัวใจของดวงจันทร์

แต่ผมเลือกที่จะนั่งมองไปไร้จุดหมายเพื่อชื่นชมความงดงาม(?)

จากหยดน้ำตาที่กลั่นจากท้องฟ้า

หยดลงมาเพื่อให้แผ่นดินที่ร้อนรนด้วยเพลิงกิเลศของมนุษย์ ได้เย็นฉ่ำ

สรรพสิ่งน้อยใหญ่ก็ได้ผลประโยชน์นี้ไปด้วย

แต่น่าแปลกที่ความงดงามขนาดนี้ยังโดนก่นด่าอยู่บ่อยๆ

แต่ก็คงต้องปล่อยให้มันล่องลอยไปเหมือนควันบุหรี่ชั้นเลวที่ดูดอยู่ในตัวนี้ละมั๊ง

หมดธุระในการชื่นชมความงามและตะบันสาธยายให้ผู้อ่านรับฟัง

ก็ถึงเวลานิทราเสียที

นิทรายามราตรี มีเสียงดนตรีของสายฝน

โคตรมีความสุข