บักหำน้อยเป็นสรรพนามที่ผู้เฒ่าในท้องถิ่นอีสานใช้เรียกเด็กชาย

แม้เด็กชายคนนั้นๆจะเติบโตขึ้นจนมีขนาดหำที่ไม่น้อยแล้วก็ตามที

แต่ท่านผู้เฒ่าก็ยังมีความรู้สึกว่าเด็กหนุ่มคนนั้นๆคงเป็นบักหำน้อยในสายตา...

บักหำน้อยที่เคยใช้ชีวิตอยู่ในชนบทห่างไกลจากความเจริญ

เคยทำไร่ ทำนา ขุดบ่อเลี้ยงปลา หาของป่ามาประทังชีพตน

เยี่ยงวิถีของบรรพชนที่ปลูกฝังสืบต่อ แลดี แลสุขงาม...

กาลเวลาเคลื่อน วิถีใหม่เข้าครอบ เมื่อไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา

จากชุดชาวนาที่บักหำน้อยเคยสวมใส่เที่ยวเดินไปในท้องทุ่ง

กลับกลายไปมุ่งใส่ชุดแบบฟอร์มของพนักงานในโรงงานอุตสาหกรรม...

บ้างก็มุ่งไปสวมใส่ชุดผู้ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัย

บ้างก็มุ่งไปสวมใส่ชุดช่างไม้ ชุดช่างสี ชุดช่างไฟ ชุดคนขับรถแท็กซี่

หลากหลายสี มากมายมี ชุดผู้ใช้แรงงาน มุ่งสู่ชุมชนเมือง...

บักหำน้อยให้กำเนิดลูกหลาน 

พวกเขาเติบโตขึ้นเป็นคนรุ่นต่อไป

พวกเขาไม่ปรารถนาสวมใส่ชุดชาวนา ไม่อยากสวมใส่ชุดคนขายแรงอย่างคนรุ่นพ่อ

พวกเขาหันไปห่อร่างกายด้วยชุดนักศึกษา พวกเขาหวังคว้าดีกรี หวังมีปริญญาบัตร

พวกเขาหวังชัดอยากเป็นเจ้าคนนายคน พวกเขาหวังสร้างตำนานเพียงส่วนตน

พวกเขาคิด นี่แลวิถีที่เหมาะสม ในยุคสังคมคนเมืองล้อมสังคมชนบท...

บักหำน้อยเริ่มหมดแล้ว หมดเรี่ยวหมดแรง 

บักหำน้อยแจ่มแจ้งในความเป็นไป

บักหำน้อยกลับคืนสู่ถิ่นแดนดินฟ้ากว้างและสดใส

บักหำน้อยหวนกลับมาใช้ชีวิตบั้นปลายด้วยเกษตรกรรม

บักหำน้อยทนทำเพียงพอให้ได้อิ่มตามวิถีเดิม

ปล่อยให้ทายาทตนเรียนรู้เพิ่มเติม ปล่อยให้เดินตามวิถีทางอย่างที่อยากจะเป็น...

บักหำน้อยสิ้นแล้ว บักหำน้อยทยอยลาจากโลกนี้ไป

บักหำน้อยทิ้งนาให้ร้าง บักหำน้อยทิ้งสวน

บักหำน้อยลดจำนวน ไม่มีบักหำน้อยที่เคยทำไร่

ยิ่งนับวัน ยิ่งไร้ผู้เฒ่าผู้สร้างวาทกรรมบักหำน้อยชนง่ายงามผู้ยิ่งใหญ่

อนาคตอันใกล้ บักหำน้อยคงกลายเป็นคำศัพท์ล่วงสมัย เยี่ยงอนิจจังแล...

*************

ป.ล. ผมยังคงเป็นบักหำน้อยของผู้เฒ่าบ้านนาเสมอ