ไม่รู้ว่าใครกันที่อยู่ในตัวเรา ไม่แน่ใจว่าเขาเป็นใคร ต้องการอะไร และทำอะไรแล้วจะมีความสุข ทุกวันมัวเฝ้าทำตามที่สิ่งที่ควรจะทำ ถูกแล้วหรือที่ขัดเกลาตัวเองโดยการฝืนใจเช่นนี้ บางครั้งสิ่งที่ไม่อยู่ในสติปัญญาที่จะเข้าใจได้แต่ก็ต้องพยายาม.. ตามหาผู้นำทาง หรือพยายามพึงตัวเองก็ไม่เป็นผล ทุกวี่วันมีแต่ความเครียดสะสม อาการมึนตึงเบื่อหน่ายเพิ่มมากขึ้นทุกที เราต้องการอะไรกันแน่...เราต้องการอะไรกันแน่... หรือนี่จะเป็นความไม่รู้จักพอใจในปัจจุบันของเรา แต่แล้วสิ่งที่ได้กลับมา..คือความรู้สึกตัวที่เราไม่เคยรู้มาก่อน อะไรกันที่ห่อหุ้มเราอยู่หนาจนไม่เคยมองเห็นว่าโลกนี้ไม่มีอะไรได้ดั่งใจแม้แต่อย่างเดียว ทุกสิ่งเป็นไปได้ตามเหตุปัจจัยของตัวเอง ผู้ใดที่คิดผงาดว่าตัวเองเก่งเพียงใดก็ไม่ใช่เพราะเขา แต่เพราะอย่างอื่นด้วย เพียงแต่เขาทำส่วนของเขาได้สมบูรณ์แบบที่สุดเท่านั้น แล้วทุกส่วนก็ลงตัวออกมาเป็นความสำเร็จ เพียงแค่คำถามง่ายๆที่ว่า "อาชีพไหนทำแล้วรวยแน่มีมั้ย อาชีพไหนทำแล้วเจ๊งแน่มีมั้ย" เท่านี้ก็รู้แล้วว่าคำตอบนั้นคือ"ไม่มี" ทุกอย่างไม่แน่นอน ถ้าทำถูกที่ถูกเวลาสบโอกาสก็สำเร็จได้ทั้งนั้น แต่ถ้าไม่ถูกที่ถูกเวลาก็ล้มเหลวได้ทุกกิจการ แล้วอะไรล่ะคือสิ่งที่เราตามหา ความร่ำรวยหรือความสุขใดกันแน่ ความสงบเหมือนตอนได้ไปพักร้อนใช่หรือไม่ เพราะเรารู้สึกสงบ ไม่ต้องทำงาน ไม่ต้องติดต่อกับใคร ได้อยู่กับตัวเอง รู้สึกไม่มีภาระผูกพันชั่วขณะ  ทำไมเราต้องเครียดตลอดปีเพื่อรอความสุขเพียงไม่กี่วัน แล้วมันก็ผ่านไป... หรือเราจะใฝ่ฝันถึงความมั่งคั่งร่ำรวย "ความร่ำรวย"คือะไร... คือความ"เหลือ"จากการใช่จ่ายปกติไม่ใช่หรือ แล้วทำไมคนเรายังตั้งเป้ากันที่จำนวนเงินเท่านั้นเท่านี้ ทำไมคนรวยยังมีความเครียดมาหาศาลทั้งที่เขาน่าจะมีความสุข แต่ทำไม่กรรมกรรายวันกลับถึงบ้านแล้วล้มตัวลงนอนและได้หลับอย่างสบาย แต่คนที่เราเรียกว่าเศรษฐีกลับนอนไม่หลับต้องใช้ยามากมายเพื่อช่วยให้หลับลงไปได้ กรรมกรพวกนั้นแม้จะเหนื่อยกายแต่ก็สบายใจ ได้อยู่กับครอบครัวเป็นสุข แต่คนที่เราคิดว่าเขาน่าจะมีความสุขกลับทุกข์ยิ่งกว่าเพราะความกังวล จงจำไว้ว่า "คนยังไม่จนอยู่อย่างคนจนไม่มีวันจน คนยังไม่รวยอยู่อย่างคนรวยไม่มีวันรวย"