“สองเกลอ”

สองเกลอผู้นิยมนั่งงอเข่าขัดสมาธิ ขวาทับซ้าย บำเพ็ญจิต

มุ่งกระทำงามดี หวังหลุดพ้น สิ้นกิเลส ละชั่ว ละลายบาป

เกลอหนึ่งเอ่ย กัลยาณมิตรเช่นเธอมีน้อย ช่างหาได้ยาก

วิถีที่ดำรงนี้แล พ้นอวิชชา จักให้ปัญญาประเสริฐแก่ผองเรา...

อนิจจังได้ทำหน้าที่ของมันตามกระบวนการแห่งสภาวะ

ขับเคลื่อน เกิด แก่ เจ็บ ตาย สิ้นสองเกลอ สิ้นอายตนะทั้งหก...

เกลอหนึ่งอัศจรรย์อุบัติเป็นเทวา สุขทิพย์ อยู่บนสรวงสวรรค์

เกลอสองแอบกระทำชั่วไว้มากมาย ทว่าเสแสร้งว่าใฝ่ธรรม

เกลอสองกลับชาติมาเกิดใหม่เพื่อชดใช้ในบ่วงกรรม

เกิดเป็นหนอนชอนไชอยู่ในอาจมสีอุบาทว์คล้ำ จนกว่าจะสิ้น...

เกลอหนึ่งคิดถึงเกลอสอง เหตุใดจึงไม่อุบัติเป็นเทวาอยู่ด้วยกัน

จึ่งใช้ทิพยเนตรส่องดูในโลกาเบื้องล่างพลัน

เพิ่งล่วงรู้เกลอตนเกิดเป็นหนอนชอนสิ่งสวะ หลงว่าสุขอยู่นั่น

จึงส่งกระแสจิตโปรดเกลอพลัน หวังให้หลุดพ้น ด้วยหวังดี...

เกลอเอ๋ยเกลอรัก ฟังเถิด ฉันมาโปรด

ละซึ่งอาจมเถิด ในนั้นมีแต่สิ่งที่เหม็นเน่า

เจตนาจิต คิดให้งาม ละเสียรูป รส กลิ่น เสียง สีอุบาทว์ในใจเจ้า

เมื่อสิ้นแล้ว อุบัติใหม่ ขอให้เกิดเป็นดวงจิตที่งดงาม...

ชิชะ! อุวะ! ฮะเหย!

เจ้าอย่าได้ทำเป็นสู่รู้ บังอาจมาสั่งสอนข้าอยู่เลย

อาจมนี้กินอิ่ม นอนอุ่น มีผู้มอบให้ข้าทุกวันนาเหวย

สุขสบายปานนี้ จะให้ข้าละเลยไปได้อย่างไร เจ้าโง่!...

นี่เป็นเพียงนิทานธรรมที่เล่าสืบทอดต่อมา

สุข ทุกข์ มีอยู่ ดับไป ตลอดระยะเวลาหายใจนั้น

นรกดั่งอาจม สวรรค์ดั่งหลุดพ้น เพื่อสอนใจให้ระลึกถึงแก่กัน

ท่านผู้เจริญทั้งหลาย ท่านจะอยู่บนสรวงสวรรค์

หรือตกนรกทั้งที่ยังมีลมหายใจนั้น ก็เลือกกันเอาเองเถิด...

**********