อาจจะเป็นอารมณ์ช่วงนี้ของผมคนเดียวก็ได้ ที่รู้สึกรำคาญตัวเอง โดยเงื่อนไขเรื่องเวลาและความเรื่องมากส่วนตัว ทำให้ไม่สามารถออกไป “ถ่ายภาพ” ตามที่ตั้งใจ (ไว้เป็นปี ……….. แล้ว) ที่พอทำได้ตอนนี้ คือการออกไป ”กดชัตเตอร์” ด้วยกล้องดิจิตอลคอมแพค ที่ก่อนหน้านั้นผมรู้สึกว่ามันไม่น่าจะตอบสนองความรู้สึกเรื่องการถ่ายภาพ (แบบเรื่องมาก) ของผมได้

แต่หลังจากได้ฟังและพูดคุยกับ แมตเธียส ฟีกัล และแซลลี่ บิบาวี สองผู้ก่อตั้ง โลโมกราฟฟิสช์ เอจี (Lomographische AG) ตอนที่ทั้คู่มาพูดให้กับ TCDC ในงานชุมนุมทางความคิด Creativities Unfold, Bangkok 2007-2008 ผมก็ได้พบกับความสนุกกับ

การใช้กล้องดิจิตอลคอมแพค + ความคิดสร้างสรรค์แบบเฉียบพลัน

ในการสรรค์สร้างภาพถ่ายแบบโลโม ภาพถ่ายที่สามารถนำมาใช้บอกกล่าวถึงอารมณ์แห่งยุคสมัยได้เป็นอย่างดี นายแมตเธียสบอกกับผมว่า โลโมกราพฟีเปรียบได้กับ “วิถี” หนึ่งในการถ่ายภาพ ที่สามารถทำได้โดยไม่จำกัดว่าจะต้องมาจากการใช้กล้องโลโมเท่านั้น โดยมีกฏทอง 10 ข้อ (10 Golden Rules Of Lomo) เช่น พกกล้อง(โลโม)ไว้กับตัวตลอดเวลา อย่าคิด ต้องเร็ว หรือ ยิง(ภาพ)จากสะโพก เป็นต้น อย่างไรก็ตามกฎทองข้อที่ 10 บอกไว้ว่า อย่าไปห่วงเรื่องกฎทองอะไรนั่นเลย เป็นตัวของตัวเองให้มากที่สุดนั่นแหละใช่เลย

ภาพถ่ายที่เห็นถ่ายด้วยกล้องดิจิตอลคอมแพค แล้วนำมาปรับแต่งในคอมพิวเตอร์เพื่อให้ได้อารมณ์แบบโลโม ซึ่งก็ไม่ได้ผิดกฎอะไรของโลโม (ตามกฎทองข้อที่ 10) จึงอยากเชิญชวนผู้ที่กำลังเบื่อๆอยู่ให้ลองหยิบกล้องของตัวเองออกไป “โลโม” กันดู แล้วส่งผลงานมาให้ชมกันบ้างนะครับ


บทความโดย

Noppadol Weerakitti