แล้ววันหนึ่ง ไม่มีปี่ มีขลุ่ย

… ฉันก็ชวนเพื่อนรัก ให้มา  เลิกกาแฟ กันเถอะ

พลถามว่า    "  เพื่ออะไร? "

ฉันตอบว่า  ."  ก็ไม่รู้สิ  แค่สงสัยว่า  ถ้าเราขาดอะไร ที่มันอยู่ใกล้ๆ ตัว ไปบ้าง มันจะเป็น   

                      ยังไงกันนะ "

   ฉันกับพล ตกลงกันว่า ใครเผลอไปดื่มก่อน แพ้

    ปฎิบัติการ  ดำเนินไป 4 วัน

   ฉัน ชนะ ตั้งแต่วันแรกแล้ว  เพราะ พลไม่ยอมเล่นด้วย 

   " ไม่เล่นอ่ะ เรารู้อยู่แล้ว ว่าไอ้ที่มันอยู่ใกล้ๆ เนี่ย ดียังไง ไม่งั้นจะยอมให้มาอยู่ใกล้ทำไมล่ะ "

          ฉันฟังไม่ค่อยเข้าใจ เท่าไหร่

          แต่อย่างน้อย การเลิกกาแฟ ในครั้งนั้น ก็ทำให้สำนึกได้ว่า...

เรื่องราว ธรรมดา ที่เรามี เราเห็นอยู่ทุกวัน นั่นแหละ  คือสิ่งล้ำค่า ที่มักถูกมองข้ามเสมอๆ

บางที กว่า ที่เราจะรู้ค่าของสิ่งไหน เราอาจต้องเสียมันไปก่อน...

เหมือน  ที่ฉันไม่เคยรู้สึกเลยว่า นายเผ่าพล เป็นคนสำคัญในชีวิต  ขนาดไหน

 จนกระทั่ง  

เขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย กับคลื่นยักษ์ สึนามิ ในอีกไม่กี่ปีถัดมา

               ฉันได้แต่นั่งเสียดาย วันเวลา ที่ไม่เคยใส่ใจ...

        และไม่เคยมองเข้าไปให้ลึกเกินกว่าแว่นสายตาของ  ผู้ชายคนนี้ ให้เพียงพอ

จะมีใคร สักกี่คนกัน ในโลกใบนี้....

 ที่เรา  สามารถโทรหาได้ตอนตี 3   เพราะเพียงแค่ เหงา และ นอนไม่หลับ แต่เขากลับรับฟังเราทุก 

          เรื่อง แถมมี คำพูดติดปากว่า " ไม่เป็นไร และ เช้าแล้ว ไปใส่บาตรกันไหม ?"

 คนที่. ชอบทำตัวบ้าบอ ไร้สาระ เพียงเพื่อ ให้เราสบายใจ แม้ว่าจะกลายเป็นตัวตลก ในสายตาคนอื่น

 คนที่…มาเยี่ยม  มานอนอยู่ข้างๆ ทุกครั้ง ที่เราป่วย แล้วบอกว่า

           “ รีบๆ หายนะ จะได้ไปกิน หมูกระทะ ข้างๆ ม. กัน  ”

คนที่ .... เราอยู่ด้วย แล้ว เป็นตัวเองได้ง่ายๆ  และ สบายใจที่สุด แม้จะไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ

คนที่…จะหายหน้าไป เมื่อชีวิตเรา ดูสุขสบายดี เมื่อมีใครคอยดูแล

       … แต่จะมาปรากฏตัวทุกครั้ง ในยามที่เราไม่เหลือใคร...

จะมีใคร สักกี่คนกัน ……..

ฉันตอบตัวเองว่า     ไม่มี   อีกแล้ว     

ช่วงปิดเทอมต้น ปี 4

  บังเอิญว่า    ฉัน ประสบ กับ ความทุกข์ ในรักครั้งแรก

  บังเอิญว่า    พล ไม่กลับบ้านที่ต่างจังหวัด เพื่อ เป็นข้ออ้าง ให้ได้มาอยู่เป็นเพื่อนกัน ทุกๆวัน

  บังเอิญที่     ฉันไปค้นเจอ รูปถ่ายของตัวเองมากมาย ในกระเป๋าเป้ ของนายเผ่าพล โ

                        โดยเฉพาะ  รูปที่ถ่ายสติ๊กเกอร์ 4 Act ด้วยกัน ใบนั้น ที่ถูกเคลือบ พลาสติกไว้อย่างดี ...

  บังเอิญที่     พล ปฏิเสธ กินข้าว  ดูหนัง กับน้องๆ ในสังกัด

                     แถม ไม่ไปเตะบอล กะพวก เหมือนอย่างเคย

  บังเอิญ ที่    พลชอบไปซื้อ ส้มตำปู ไม่ใส่ปู  แบบที่ ฉันชอบ มาแช่ไว้ในตู้เย็นในห้อง …

                     บางครั้ง ก็  ฝาน กล้วยน้ำว้าใส่ ลงไปใน นมโกโก้ ที่มี กาแฟ ผสมอยู่ครึ่งหนึ่ง

                                   ไม่ทันตั้งตัว …………นายเผ่าพล หันมาถามฉันว่า

                       "  มีใคร  เคยรู้บ้างไหม ว่าเอ๋ ชอบกิน อะไร ยากๆ แบบนี้ "

                  นับเป็น ครั้งแรก ตั้งแต่ คบกันมา

                  ที่ฉันรู้สึกว่า แก้มทั้งสองข้างร้อนผ่าว และ น้ำตาทำท่า จะซึม

                       " อย่างน้อย ก็ เผ่าพล ไง " 

                     นานๆ ฉันจะพูดชื่อ เพื่อน สักครั้ง

                      เหราะเริ่มรู้สึกแล้วว่า  มีใครบางคน ที่ ไม่เหมือนเดิม

           นายเผ่าพล  บอก ความในใจ ออกมาสั้นๆ

            และ ฉันขอ รับมันไว้ด้วยใจ เช่นกัน

      ความรัก เป็นเรื่องแปลก 

      คนที่ดี กับ คนที่ใช่ ไม่อาจแทนกันได้

     ในวันนั้น  ความรู้สึกหลากหลาย   บินไป บินมา ดั่งแมงปอ ....

     และครั้งนี้  .... ฉันเลือกที่จะวิ่งหนีมัน...

       เป็นเวลายาวนาน เท่าไหร่ก็ไม่ทราบได้ 

       ที่ความสัมพันธ์ อันไม่สามารถหาจากไหน ในโลก อีกแล้ว    ถูกละเลยไป

      จนกระทั่ง ข่าวใหญ่ เรื่อง สึนามิ ตามหน้าหนังสือพิมพ์ และทีวี ขณะนั้น

      มีรายชื่อ ผู้สูญหาย ปรากฏแก่ สายตา

              " นาย เผ่าพล ......"

      อีกหนึ่งสัปดาห์  หลังจากที่ได้ข่าว การจากไป

       สมุดบันทึก เล่มหนึ่ง ได้ถูกส่งมาให้ ที่หน้าบ้าน

       ลายมือ อ่านยาก ที่คุ้นเคย ถูกเปิดผ่านไปทีละหน้า    พร้อมกับน้ำตา ที่ไม่ตั้งใจ

       ไปเรียนทำกาแฟ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน นายเผ่าพล ...

       แล้ว ใครไปรับปาก ว่าจะไป ทำงาน ร้านญาตินายใน อเมริกา

       หลายสิ่ง หลายอย่าง ไม่สามารถ บอกได้ ผ่าน ถ้อยคำ

           กระดาษหลายแผ่น ที่เป็นลายมือของฉัน ถูกสอด ไว้ในนั้น

           ... ทั้งลายมือ หยุกยิก ที่เขียน ล้อกันเล่น ตอนที่ฉันถอนฟันครุฑ

          ... ทั้งกระดาษโพย ข้อสอบในยางลบ ที่ฉัน แอบโยน ให้ ด้วยใจเต้น ตึงตัง  ตอน ปี 2

          ... แล้วยังมี สูตร เครื่องดื่ม กาแฟ พิสดาร ที่ฉัน เขียนแล้ว  ท้าให้ พล ทำให้ดื่ม

           บันทึก ของพล มีไม่มาก วันนัก แต่ ในทุกวันนั้น มักมีฉันอยู่ด้วย...

             บ้างเป็นลายมือ       บ้างเป็นภาพวาด

           มาจนถึงหน้าสุดท้าย ....

        ฉันสัญญากับ ตัวเอง ว่า

        จะไม่ไป หลงใหลกับ กาแฟ แก้วใดๆ ในโลกอีกต่อไป แล้ว

        เพราะกาแฟ แก้วที่ อร่อยที่สุดในโลก มีสูตร อยู่ในมือ ฉันแล้ว ในวันนั้น....

       พิธีจบการศึกษาผ่านไปไม่นาน...

       ฉันพาตัวเอง มายืนอยู่หน้า ร้านอาหาร เล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ในชนบท

       ของรัฐ New Jersey / USA 

       หญิงไทย ท่าทางใจดีผู้หนึ่ง วางมือจากเครื่องอบขนม

        แล้ว เดินมาทักทาย ราวกับคุ้นเคยกันมานาน

       " อ้อ หนูนี่เอง ยินดีต้อนรับจ๊ะ" 

       ฉันขอบคุณ และเดินตามเข้าไปภายในร้าน

       ผ่านไปที่ เคาร์เตอร์ กาแฟ เล็กๆ ด้านข้างกำแพงไม้

       ปรากฏ ภาพ สติ๊กเกอร์ 4 Act ของฉันและ เผ่าพล ที่เคลือบไว้อย่างดี  อยู่ที่นั่น  

        หยดน้ำจาก ข้างในตา ทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง

        พี่เผ่าพล เอ่ ขอโทษนะ .....