โอ้ย!ปวดเท้าชะมัด ไอ้รองเท้าบ้ากัดเท้า แถมยังทำให้นิ้วเท้าของฉันบวมเป่งช้ำๆ ด้วยสีแดงระเรื่อ แถมด้วยเลือดคลั่งในเล็บนิ้วชี้ให้ปวดใจ....

ได้แต่เก็บความเจ็บปวดเอาไว้ และกัดฟันเดินต่อไปให้ถึงบ้าน

"พรุ่งนี้ฉันจะเปลี่ยนไปใส่รองเท้าคู่อื่นดีกว่า" นั้นคือความคิดที่ฉันพอจะคิดได้

 แต่มันก็เหมือนเดิม ไม่ว่าจะคู่นั้นคู่นี้ ฉันก็เจ็บปวดไปเสียหมด

ไม่ว่าจะเป็นรองเท้าผ้าใบสีส้มสะท้อนแสงที่ตอนนี้ซีดจางและเคอะฝุ่น

หรือรองเท้าคันชูสีดำผูกโบว์สีชมพูที่กัดปลายข้อเท้าและบีบนิ้วก้อย

หรือรองเท้าคู่ใหม่ที่คับเอาหายใจไม่ออก

สุดท้ายไม่มีคู่ไหนที่พอดี หรือเพราะเราเท้าใหญ่เกินไป หรือเพราะเราซื้อรองเท้าแล้วไม่ลองให้ดี

หรือเราเคยมองว่ามันสวย แล้วก็ซื้อมา

ฉันได้แค่ครุ่นคิดพร้อมกับความเจ็บปวด และพบสัจธรรมอย่างหนึ่งว่า

รองเท้ามันก็เหมือนคนที่เราจะรักแหละเนอะ

บางทีเราก็เคยมองมันแค่หน้าตา แต่ใช้ไม่ได้จริง

บางทีมันสวยแต่ไม่มีไซส์ที่เหมาะกับเรา

บางทีมันเหลือที่คู่ที่เขาไม่เอากันแล้ว

บางทีมันก็ไม่สวยเอาสะเลย แต่ต้องใส่เพราะจำเป็น

บางทีต้องหามองมือสองที่คนเขาเคยใช้มาแล้ว ถึงจะใส่พอดี

กว่าจะให้พอดี ให้ได้สักคู่ที่ถูกใจก็ต้องใช้เวลา

รองเท้าที่กัดและทำให้ฉันเจ็บปวดทกุวัน

บอกฉันให้รู้ว่า "นี้หล่อน หารองเท้าที่มันพอดีกับเท้าหล่อนสักที"

ก็เหมือนกับความรักที่ต้องหาคู่ที่พอดี บางทีอย่ามองแค่ภายนอก ต้องลองสวมลองใส่

บางทีต้องหาใครสักคนที่เข้ากันได้

บางทีแม้เขาอาจจะไม่ได้ดูดี แต่อยู่ด้วยแล้วสบาย แค่นั้นก็พอ

บางทีอาจต้องเอาของเหลือของคนอื่น ก็ต้องยอม ถ้ามันคลิกกับเรา

รองเท้ากับความรักมันก็เหมือนกันตรงนี้แหละ

"หาคู่ที่พอดีใส่สบาย"

เพราะถ้าฝืนกับสิ่งที่ไม่พอดี ก็อาจะเกินบาดแผล หรือหลุดลอยหายไปอย่างง่ายดาย

อิชิคารุ 20-1-2554