ย้อนเวลากลับไปเมื่อหลายปีก่อน ผมเคยสงสัยว่า ทำไมคนเราถึงต้องมีรูปภาพ
ผมเลยพยายามไม่ถ่ายรูป ไม่ทำให้ตัวเองมีโอกาสได้ถ่ายรูป ไม่ยอมถูกเครื่อง
มือที่เรียกกันว่า กล้องเก็บบันทึกห้วงเวลาของผม แล้วแช่แข็งมันไว้บนแผ่น
กระดาษ  ผมพยายามแอบเก็บภาพถ่ายเท่าที่มีแอบเอาไว้กลัวใครจะมาเห็น

  วันนี้มีคนเห็นมันจนได้...!!!
  
  แม่เป็นคนที่เจอมัน แม่พยายามจะเก็บข้าวของเก่าๆและจัดให้มันเป็นระเบียบมากยิ่งขึ้น
ผมมองแบบไม่ใส่ใจนัก แม่ทำแบบนั้นอยู่เป็นประจำ แม่ชอบเก็บข้าวของและเก็บดีซะด้วย
ชนิดที่ว่า อย่าพยายามนึกถึงมันอีกครั้ง เพราะแม่จำไม่ได้!!  ว่าเก็บไว้ที่ไหน

  แม่เห็นรูปถ่ายเก่าๆ กล่องหนึ่งมีรูปของเกือบทั้งครอบครัวเรา และที่สำคัญมันมีรูปผมตอน
เป็นเด็ก อายุ 15-16 ด้วย แม่หยิบรูปเหล่านั้นขึ้นมาดู แอบยิ้ม แล้วรีบลุกขึ้นมาหาผม
แม่ยื่นรูปภาพขนาดเล็กกว่า Jumbo มาให้ดูรูปหนึ่ง เป็นรูปที่มีเด็กหนุ่ม ผมยาว ผิวขาว
ยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งทานตะวัน สีเหลืองของดอกไม้ กลบสีดำของเสื้อแขนยาวที่เด็กคนนั้น
สวมอยู่ ผมแอบยิ้ม และหันไปถามแม่ว่ามีอีกไหม แม่ยื่นมาให้ดูอีกหลายรูป

  ผมจำไม่ได้แล้วว่า ผมชอบการถ่ายรูปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทุกวันนี้จะไปที่ไหนผมมักมีกล้องไป
ด้วยเสมอ เพราะกลัวว่าแค่สมองของผมที่ชอบคิดอะไรไร้สาระทั้งวันแล้ว จะไม่มีที่เหลือ
มากพอ ทีจะเก็บบันทึกความทรงจำดีๆ ในทุกก้าวของชีวิตไว้ได้ ปัจจุบันนี้ผมจึงเลือกที่จะ
เก็บความทรงจำดีๆเหล่านั้น แช่แข็งไว้บนแผ่นกระดาษ เผื่อว่าซักวันผมจะย้อนกลับมาดูมัน
ว่ากว่าจะมาถึงวันนี้ ผมได้พบอะไรมาบ้าง