“ไม่มีบทกวี”

เคยพยายามเขียนบทกวีตอนที่ความหลับเข้ามาเกาะกุมหนังตาจนหน่วงหนัก
เคยพยายามเขียนบทกวีหลังจากที่เสพน้ำมีดีกรีเข้าไปหลายต่อหลายลิตร
เคยพยายามเขียนบทกวีในห้วงเวลาการเสพกามาอย่างสุดสนุก

เคยพยายามเขียนบทกวีในขณะที่ความเปลี่ยวเหงากัดกินชิ้นเนื้อหัวใจไปหลายชิ้น

เคยพยายามเขียนบทกวีเมื่อโทสะเข้ามาครอบงำความตื่นรู้

ผลที่ได้ คือ ไร้บทกวีในห้วงเวลานั้น...

**********