ตอนเด็กๆ ฉันเคยเล่นเขาวงกต ที่กั้นด้วยกระจก บางๆ

ใสๆ และบ่อยครั้งที่ฉันมักจะเดินเขาไป ชนกับ กระจก

แต่มันก็แค่ทำให้ฉัน เจ็บ หัวเพียงเล็กน้อย

เขาวงกตเค้า ก็กั้นให้เป็นห้องสี่เหลี่มเล็กๆ

แต่ไม่น่าเชื่อ กลับมาหนทาง

มากมายให้ฉันต้องเดินหลง และเจ็บตัว

........แต่พอฉันโตขึ้น ฉันกลับหลง....

หลงทาง ไปในเขาวงกต ไม่น่าเชื่อ

ก้อนเนื้อเล็กๆ ที่หลายคนเรียกว่า หัวใจ

ฉันกลับหาทางออกของปัญหาที่เผชิญ ไม่เจอ

และหลายครั้ง ที่ฉันเดินไป ชน กับผนังบางๆ

เช่นเดียวกับกระจก ที่มันทำให้ฉันเจ็บ แต่น่าแปลกที่....

ฉันกลับเจ็บร้าวไปทั้ง เขาวงกตนั้น และที่สำคัญ มันทำให้ฉันหลง

.......และหลง.........หาทางออกไม่เจอ

แต่เชื่อสิ.........ทุกครั้งที่เราเล่นเขาวงกต มันต้องมีทางออก 1 ทางรอเราเสมอ

.......หรือว่าทางออกของเขาวงกตในใจฉัน มันอยู่ตรงหน้าฉันเสมอ .....

...............................แค่มันถูกบังด้วยกระจกบางๆเท่านั้นเอง.....





ยัยละเมอ:11.03.54

Views: 233

Replies to This Discussion

อืม... ชอบท่อนจบครับ :)

เชื่อเถอะว่า ทุกคนต้องเดินเวียนวนอยู่ในเขาวงกตนี้

จึงเป็นที่น่ายินดีหากผู้ใดพ้นจากเส้นทางอันวกวนนั้นได้

เป็นงานเขียนที่ให้กำลังใจตัวเองและผู้อื่นได้ดีครับ

แต่ขอวิจารณ์สักนิดเถอะเนาะ ว่า...

เนื้อหามันยืดเยื้อไปนิด หากกระชับอีกสักหน่อยจะยอดเยี่ยมเชียวล่ะ

ขออภัยที่วิจารณ์ แต่ด้วยเจตนาที่ดี

อยากให้นักเขียนและนักอ่านแสดงความคิดเห็นวิจารณ์ผลงานของกันและกัน

มิใช่ชื่นชมเพียงส่วนเดียว หากเราได้ผู้อ่านเช่นนี้แยะๆ เชื่อว่านักเขียนเองก็จะแก้ไขจุดบอดของตัวเองได้

ทั้งนี้ก็ด้วยอยากอ่านผลงานดีๆของเพื่อนๆน่ะครับ เป็นกำลังใจให้เพื่อนๆนักเขียนเสมอครับผม ^^

 

ขอบคุณมากๆค่ะ
กด like ตรงไหน 55

RSS

© 2009-2024   PORTFOLIOS*NET by CreativeMOVE.   Powered by

Badges  |  Report an Issue  |  Terms of Service