ผ้าม่านสีดำค่อยๆถูกเลื่อนลงมาจนเหลือเพียงความมืด ไฟสปอตไลท์ไม่ถูกส่อง
หลังผ้าม่านสีดำนั้นคือตัวผม ผมยืนอยู่ด้วยความเงียบงันในสมาธิ พร้อมกีต้าร์ไฟฟ้าหนึ่งตัว
ผมหลับตาพลางคิดถึงสิ่งที่อยู่ตรงหน้าภายใต้การเปิดม่านดำ
ทุกอย่างยังคงเงียบ ผมไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง
หรือมันจะมีแค่เพียงตัวผมคนเดียว ทุกอย่างดูนิ่งเงียบเกินไป ไม่มีแม้เสียงลมพัดผ่านติ่งหูให้สะบัด
ไม่นาน
ผ้าม่านสีดำค่อยๆถูกเลื่อนขึ้นมาเผยให้เห็น
ตัวของผม อีกคนพร้อมด้วยกีต้าร์โปร่งที่ยืนมองด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หรือ เยาะเย้ย ผมไม่แน่ใจในทันที
เขาทักทายผมโดยการตั้งคำถามว่า "เพื่อนในวงไปไหนล่ะ"
ผมหันซ้ายขวา และหลัง ด้วยทีท่าตระหนก เพราะตกใจกับสิ่งที่เกิด ยังไม่เชื่อสนิทว่านี่คือความจริง
ผมไม่ได้ตอบเขาไปในทันที แต่ผมได้ตั้งคำถามกลับไปแทน ว่า "แล้ววงคุณล่ะ"
เขายิ้มและตอบผมในทันทีว่า "ผมเล่นคนเดียว"
ผมถามเขาต่อว่า "คุณมีความสุขหรือที่เล่นคนเดียว" เขาตอบว่า"ใช่"
"คุณไม่รู้สึกเหงาบ้างเหรอ" ผมถามต่อ
"ความเหงาทำให้ผมมีเพลง"เขายังคงตอบผมด้วยรอยยิ้มพิลึก
"ลองดูสิ" เขาพูดพร้อมยื่นกีต้าร์โปร่งมาให้ผม
ผมกำลังจะหยิบกีต้าร์ไฟฟ้าที่อยู่กับตัวออกเพื่อสับเปลี่ยนเป็นกีต้าร์โปร่งจากตัวผมอีกคน
แต่มันไม่อยู่ มันหายไปเมื่อไหร่ ?
แต่ช่างเถอะ ผมหยิบกีต้าร์โปร่งของตัวผมอีกคนขึ้นมาเล่น
ไม่มีเสียง
ผมพยายามดีดแรงขึ้นไปอีก
ไม่มีเสียง
"คุณต้องแน่ใจก่อน" เขาพูดขึ้นมาเบาๆ
ผมเริ่มฉุนกับกีต้าร์โปร่งตัวนี้และรอยยิ้มบ้าๆนั่นของตัวผมอีกคน
ผมเป็นคนยิ้มแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันแน่นะ
ผมหลับตา ตั้งสมาธิอีกครั้ง
และมือซ้ายจับไปบนคอกีต้าร์ คาดได้ว่าน่าจะเป็นคอร์ดซี
มือขวาดีดลงไปเบาๆ ให้พอรู้สึกว่าได้ยิน
เสียงมาแล้ว
ผมถามเขากลับไปว่า "นี่มันหมายความว่ายังไง"
เขาไม่ตอบและถามกลับมาว่า "เพื่อนในวงไปไหนหมดล่ะ" พร้อมด้วยรอยยิ้มสุดเหยียดเย้ย
ผ้าม่านสีดำค่อยๆเลื่อนปิดลงมา
ในตัวผม ยังคงเป็นกีต้าร์โปร่ง
ผมไม่มีคำตอบเกี่ยวกับคำถามของตัวผมอีกคน
ได้แต่มีคำถามเพิ่มให้กับเขา ผมไม่แน่ใจว่าผมจะพูดคำว่า"ขอบคุณ"หรือว่า "คุณลืมเอากลับไป"
แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจาก
"เอากีต้าร์ไฟฟ้าผมมาคืนด้วยล่ะ"