A Film By Raj Potito
1st Assistant Director : Vishaya Thitisak, Wisarut Deelom
2nd Assistant Dirrector : Ratanapol Pakprieo, Sirinya Chaoli
Art Director : Panit Jirawattananunt
Director of Photography : Arunchit Sasivimolkul
2nd Camera Man : Pathompong Chujaroen
Production Manager : Vishaya Thitisak
Editor : Raj Potito
Crews : Porawis Puangsri, Sorayos Prapapan, Neti Na Nakorn,Piyakul Pusri, Pisarut Makornwattana, Pathompong Chujaroen
Cast : Porawis Puangsri, Faifu Pataranawat, Nattapon Songsaichonchai, Nattapan Pintaweekiat and Associate Prof. Poranee Pataranawat

Review

There/รัชกร โพธิโต/65.00

แม้เขาและเธอจะเลิกกันแล้ว แต่ทั้งคู่ก็ยังอาศัยอยู่ในห้องเดียวกัน เธอนอนในห้อง เขานอนที่โซฟา เธอกำลังจะได้ทุนไปเรียนเมืองนอก ส่วนเขากำลังจะตกงาน เธอออกไปก่อนเขา และกลับเข้ามาก่อน เขากลับดึกและยังคงหลับตอนเธอออกไป เธอกำลังสานสัมพันธ์กับผู้ชายอีกคน เขายังคงมึนงงกับภาพชิวตของตน ที่ที่ทั้งคู่ใช้ร่วมกันมีเพียงเก้าอี้เหล็กริมระเบียงสำหรับการนั่นงเหม่อ มองดวงไฟมลังเมลืองของเมืองหลวง ทีวีที่ต่างคนต่างดู และส่วนกั้นครัวที่ทั้งคูต่างกินบะหมี่จาก้านข้างล่าง

ทั้งคู่ใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายร่วมกันเงียบๆ เธอพาผู้ชายมาที่บ้าน แต่ก็พบเขาอยู่ เขาตัดสินใจไปสมัครงานอย่างเลื่อนลอยกับที่ต่างๆ คืน หนึ่งเธอขอเลิกกับเขา เธอบอกว่าถึงยังไงก็ต้องเลิกกันอยู่ดี เขาอยากกอดเอแต่ก็ยั้งมือไว้ เพียงต่างเหม่อจิองมองแสงไฟจากเบื้องนอก วันท้ายๆเธอชวนเขาไปเที่ยว ทั้งคู่ไปดูหนังรักบางเรื่องที่อาจจะจบเศร้าๆ เขาพาเธอเดินเล่นบนราวสะพาน เธอพาเขาไปที่ดาดฟ้า เธอถามเขาว่าจะเก็บห้องไว้ไหม เขาบอกว่าจะเก็บไว้ แม้จะไม่มีตังค์จ่ายค่าห้องก็ตาม เธอบอกให้เขากลับบ้านไปหาแม่ เธอเองก็จะไปแล้ว กลับไปอยู่กับแม่สักพักก่อนเดินทางไกล เธอเก็บของไป เขาเดียวดายในห้อง เพ่งจ้องความว่างเปล่าพลางเก็บของลงลังบ้าง

เธอกลับเข้ามาในห้องที่ถูกอย่างถูกจัดเก็บแล้ว เหม่อจ้องนั่นนี่ พลางเปิดประตูให้เสียงอึงอลของเมืองหลวงรี่ไหลเข้ามา

นี่คือหนังสั้นสวยๆที่เล่าเรื่องโมงยามสุดท้ายของวามสัมพันธ์ที่พังลงไป ตั้งแต่ก่อนหนังจะเริ่ม หนังจ้องมองความสัมพันธ์ของตัวละครที่ไม่ได้รักกันอีกแล้ว แต่ยังเกี่ยวโยงกันด้วยเยื่อใยบางๆที่ไร้ชื่อเรียกรูปแบบความสัมพันธ์ เราไม่รู้ความสัมพันธ์ของพวกเขาก่อนหน้านี้ ได้แต่ต้อยตามโมงยามท้ายๆที่เคลื่อนคล้อยไปอย่างเรียบเนือยและเคว้งคว้าง

ผิดจากหนังสั้นในทำนองนี้โดยทั่วไป หนังปราศจากฉากของตายประเภทตัวละครนั่งหงอยเซื่องซึม แปลกแยกเคว้งคว้าง ตัวละครในหนังเรื่องนี้อาจนั่งว่องซึม แต่พวกเขากำลังคิดตริตรองบางอย่างอยู่ บางครั้งหนังให้เวลากับการถ่ายช่วงเวลาสะลึมสลือที่พวกเขาเพิ่งตื่นนอน ความเลือนลางคว้างเคว้งของคนบ้านนอกที่เข้ามาอยู่ในเมืองใหญ่และสับสนหลงทิศ ในโมงยามของความเปลี่ยนแปลง จังหวะของหนังที่เชื่องช้า และการใช้เพลงประกอบแต่พอสมควร ทำให้อารมณ์ของหนังรักษาระดับของมันไปได้เรื่อยๆโดยไม่บีบคั้น แต่ไม่น่าเบื่อ

แทบทั้งเรื่องตัวละครตกอยู่ในเสียงเมืองอันอึงอล เราแทบไม่อาจแกะบทสนทนาของเขากับเธอได้โดยตลอด ไม่แน่ใจว่านี่คือความผิดพลาดของการอัดเสียงหรือไม่ แต่โดยส่วนตัวเข้าใจว่าน่าจะเป็นความตั้งใจ บทสนทนาของเขาและเธอเบียดแทรกขึ้นมากลางเสียงของรถรา อากาศของเมืองหลวงเบียดแทรกเข้าไปในตัวตนของพวกเขา ความสัมพันธ์ของพวกเขา

ฉากที่ร้าวรานมากฉากหนึ่งคือฉากที่หญิงสาเปิดเผยความฝันจากชายหนุ่ม จากนั้นเธอบอกว่าเธออยาจะเลิกกับเขาอย่างเป็นทางการ เขาถามเธอว่าไม่เจ็บเหรอ เขาเอื้อมมือไปจะลูบผมเธอ เธอเหม่อจ้องไปแสนไกล ตอบว่าคงมีภูมิต้านทานแล้วกระมัง เขาได้แต่ชะงักค้างพลางชักมือกลับ ดูเหมือนนี่อาจจะเป็นฉากเดียวที่อธบายความสัมพันธ์ในอดีตของคนทั้งคู่

จวบกระทั่งฉากสุดท้ายที่ห้องทั้งห้องตกในความเงียบ ตัวละครเปิดประตูราวกับให้เสียงของเมืองเคลื่อนไหลเข้ามาเป็นเพื่อนแทนชายคน รักที่ไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว



เราไม่อาจรู้ว่า ที่นั่น (THERE) ของคนทั้งคู่ หรือกรมั่งของเราคือที่ไหน เรามีแต่ความปรารถนาจะไป ‘ที่นั่น' พอที่นั่นกลายเป็น ‘ที่นี่' fเราก็แสวงหา ที่อื่น ซึ่งอาจไม่เคยมีที่ไหนเลย หนังคว้าจับเอาบรรยากาศของช่วงวัยที่จะมีแค่ได้แค่ตอนเราอยู่ในช่วงยี่สิบ เศษเท่านั้นแล้วเล่าออกมาอย่างน่าทึ่ง และไม่ฟูมฟาย



กล่าวโดยส่วนตัว นี่คือหนังสั้นที่ชอบที่สุดเรื่องหนึ่งในสองวันนี้ และอาจจะในรอบปีนี้ด้วยครับ

http://filmsick.exteen.com/20090713/marathon-diary-11-12-7-52
Thanks to "FILMSICK"