จุดยืน

หลายเสียงเริ่มดังขึ้น ทันทีที่มีสิ่งแปลกประหลาดกว่าพวกมันปรากฏตัวขึ้นมา หลายเสียงฟังแล้วแสบโสตประสาท บ้างส่งเสียงขู่ขำรามแยกเขี้ยวเผยเหงือกและฟัน พวกมันพร้อมๆกันพยายามส่งเสียงรับกันเปนระยะๆ ตั้งแต่พวกมันเห็นสิ่งต้องสงสัยที่รูปร่างรูปทรงการมีมิติแตกต่างจากพวกมัน เสียงเหล่านั้นดังชัดเจนและค่อยๆเงียบไป เมื่อสิ่งที่พวกมันไม่คุ้นพ้นไปไกลห่างจากพื้นที่บริเวณการมีอยู่ของตัวตนมัน

ห่างไกลใกล้เข้าสู่อาณาเขตบริเวณทื้นที่เล็กๆของใครๆๆๆๆๆหลายคน แต่ใครๆๆๆๆๆๆๆหลายคนก็มองว่าใหญ่โตเกินพอดี andใครอีกหลายๆใครๆต่างก็ต้องการพื้นที่ BIGSPACE SPACE..........................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

อีกครั้งเสียงอีกเอะอะเอ็ดตะโรดังโวยวายขึ้น เสียงของคุณนายหน้าขนยาวสีครีมตัวโตสูงใหญ่วัยเจริญพันธุ์ แข่งแผดตะแบงส่งเสียงแสดงตัวตนถึงการมีอยู่ของชีวิตและการมีจิตวิญาณของมัน ข้างเคียงตัวมันมีคุณตัวเล็กหน้าขนสั้นส่งเสียงกรีดแหลมเล็ก แว้กๆๆๆๆๆแว้ดดๆๆๆๆๆ เสียงของมันนั้นประดุจนักร้องวงโอเปร่าที่สามารถทำให้แก้วทั้งใบแตกได้ ทั้งร้องและตะโกนแผดเสียงดัง พร้อมกับกิริยากระโดดชูสองมือสองตีนของมันวนรอบๆบริเวณลานโล่ง สำเนียงสุ้มเสียงของมันนั้นดูตื่นเต้นคุ้นเคยและอบอุ่นกับผู้ที่มาเยืยนมันตรงหน้า

อีกตัววิ่งเข้ามาด้วยท่าทางกระย่องกระแย่งเนื่องจากความอาวุโสที่สุดในอาณาบริเวณที่พวกมันอยู่ในนั้น หน้าตาของมันมีริ้วรอยบาดแผลจากการที่มันผ่านอะไรในชีวิตมาแยะ สุ้มสำเนียงเสียงที่มันเปล่งออกมาจากที่เคยดังหนักแน่นในแบบ HARDCORE หลายตัวที่เปนตัวผู้เหมือนกันเคยได้ลองคมเขี้ยวของมันไม่มากก็น้อย อีกหลายตัวที่เป็นตัวเมียก็โดนมันขึ้นขย่มนับตัวไม่ถ้วน แต่มาบัดนี้มันเปนเพียงไอ้หน้าขาวขนเกรียน เนื้อตัวสีขาวของท่านมาบัดนี้ดูสกปรกมอมแมม มันวิ่งพลางก้มหน้าสะบัดจมูกจาม ฟิตๆๆๆๆๆฟิตๆๆๆๆๆๆเฟียตๆๆๆๆๆ ปากก็ตะโกนเรียกร้องให้ผู้มาเยือนหันมาสนใจมัน

พวกมันทั้งสามดูสนิทสนมรักใคร่คุ้นเคย และให้ความเคารพในผู้มาเยือนประหนึ่งผู้นำหรือผู้ขีดเขียนชะตาชีวิตพวกมัน คุณฮูที่ตัวใหญ่ที่สุดในกลุ่มพยายามใช้ความได้เปรียบเบียดดัน กระโจนยกสองขาหน้าทักทายเรียกร้องให้ผู้มาเยือนสนใจในตัวมันมากที่สุด ขณะที่ลุงขาวที่อาวุโสสุดยืนมองด้วยความรำคาญยืนแยกเขี้ยวยิงฟันพร้อมส่งเสียง แฮ่กๆๆๆๆๆ โฮกๆๆๆๆๆ สลับกับจามตลอดเวลา ขณะที่ไอ้คุณไก่เจ้าตัวเล็กที่สุดกระโดดขึ้นโต๊ะด้วยความคล่องแคล่ว และก้มลงขู่เบาใส่เมื่อเจ้าฮูเยื่องกายมาใกล้ตัวมัน ทั้งสองตัวสลับกันตะโกนบ้างขู่คำรามกันอยู่เปนเวลานานหลายนาน สร้างความขุ่นข้องเคืองใจให้ลุง จนทนไม่ได้เข้ามาร่วมบรรเลงจนกลายเป็นคอนเสริต์ย่อมๆ ที่ต่างคนต่างเล่นฟังไม่รู้เรื่องว่าเล่นจังหวะอะไร เร้กเก้ใช่มั้ยหรือว่าสะกา ทำนองเปนยังไงไม่มีตัวไหนใส่ใจ ต่างฝ่ายต่างเสนอโดยไม่มีใครยอมหยุดฟังอย่างตั้งใจ

หยุด เงียบ

เสียงผู้มาเยือนดังขึ้นเมื่อเห็นและได้ยินเสียง แฮ้กๆๆๆๆๆโฮกๆๆๆๆๆแฮกๆๆๆๆๆ แว้กๆๆๆๆๆแว้กๆๆๆๆๆ โฮ่กๆๆๆๆๆ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากสิ่งที่ท่านตะโกน

ไป ออกไปไอ้ขาวผู้มาเยือนขับไล่ไอ้ขาวให้ไปไกลๆ เพื่อกันไม่ให้ลุงขาวผู้ขี้โมโหนิยมความรุนแรงเกิดอารมณ์ขึ้นมา เหมือนไม่ได้ยินไม่สนใจฟัง ไม่รู้รื่องไม่เข้าใจในเสียงของผู้มาเยือน ไอ้ขาวกลับส่งเสียงดังขึ้นและหนักแน่นกว่าเดิม

ไป ผู้มาเยือนส่งเสียงไล่ไอ้ขาวอีกครั้ง พร้อมกับหยิบบางอย่างและเดินนำเรียกไอ้ขาวออกจากไอ้ไก่และคุณนายฮู ผู้มาเยือนวางบางอย่างบนพื้นพร้อมกับเรียกให้ไอ้ขาวมาทางตน ไอ้ขาวเริ่มสนใจและหันเดินมาทางวัตถุบางอย่างที่ผู้มาเยือนวางทิ้งไว้ให้มัน แต่มันยังหันหัวกลับไปขู่คำราม แฮกๆๆๆๆๆโฮกๆๆๆๆๆ ใส่เจ้าสองตัวที่ยังคงส่งเสียงและจ้องมองตอบลุงขาว รูปทรงแปลกประหลาดของผู้มาเยือนที่เป็นเสมือนผู้นำพวกมัน

เดินกลับมาที่เดิม และพร้อมกับตะโกนเรียกให้คุณนายฮูมาทางตน ส่วนไอ้คุณไก่นอนบนโต๊ะก้มมองบางสิ่งที่อยู่ตรงหน้า มันก้มดมและมองด้วยความใจเย็น พลางสายตาก็เหล่ไปทางไอ้ลุงขาวสามทีสี่ที มองคุณนายฮูทีสองที ปากก็ส่งเสียงแฮ่กเบาในลำคอเชิงข่มขู่อีกสองตัวให้ไปไกลๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจากพื้นที่ของมัน

เสียงตะโกนขู่และอึกทึกโครมครามโฉงฉางและความวุ่นวายเริ่มเงียบลง เมื่อคุณหน้าขนทั้งสามมีจุดยืน โดยที่มีบางสิ่งบางอย่างอยู่ตรงหน้าพวกมัน ต่างก้มมองและดมดุนเลียปากแลบลิ้นแผร่บๆ โลมเลียไล้สิ่งที่อยู่ในวัตถุกลมๆตรงหน้าพวกมัน ความสนใจทั้งหมดในเวลานี้ดูเหมือนว่า สิ่งอยู่ที่ในนั้นต่างทำให้พวกมันลืมทุกอย่าง อดีต ปัจจุบัน อนาคต อุดมการณ์ข้อเรียกร้องต้องการต่างๆๆๆๆๆหมดความหมายในพริบตา จากความวุ่นวายโกลาหลที่พึ่งผ่านมา บัดนี้ได้นิ่งเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เปรียบเสมือนพายุที่ถาโถมเข้าใส่กลางมหาสมุทรในตอนกลางคืน ที่เต็มไปด้วยเกียวคลื่น แต่หลังจากที่พายุผ่านพ้นไปพระอาทิตย์แสดงตัวตนของตัวเองอีกครั้ง ความสดใสราบเรียบสดชื่นก็กลับมา เฉกเช่นเดียวกัน ทันทีที่พวกมันเริ่มลงปากจัดการ ของกำนัล ของรางวัลหรือของตอบแทน ที่ผู้มาเยือนเอามาให้พวกมัน

ก็ดูเหมือนว่าพวกมันคงรู้แล้วว่า จุดยืน ของพวกมันอยู่ตรงไหน

ปล. เรื่องที่แต่งทั้งหมดเกิดขึ้นที่ FREEDOMLAND ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับผู้หนึ่งผู้ใดหรือหมายถึงใครๆ อ่านเอาฮานะ๕๕๕๕๕

สืบสุวรรณ