Dear Mom

It's cold and dark. All my friends have all been killed and now I'm on my own, exhausted and terribly frightened. Lying down here with my broken leg. I cannot move. My tears are flowing down my cheeks. The enemies are about a couple miles away, firing their rifles. Soon, they will find me. I'm going deaf from the explosion around me. Death and blood are all over the place. My instincts tells me that I have come to an end, eventually. All I could do now is to wait until the time comes. This is really my last chance to write this last letter to you.

Do you remember that day when I said " I hate you and I'll run away" ?
I lied and I'm sorry, Now, I have realized that I was born to be your son and I shouldn't have said that to you. This will be a guilt that could never be forgiven. I wish I could have been a better son. If I could be born again, I would want to be your son again, really.

Thanks you for all your love you have given to me, It will be in my memory forever. I hope you can look after yourself well, without me. I love you very much, mom.

I will be waiting for you somewhere.

A son of yours,

Withit

......................................................................................................................

เกี่ยวกับproject: MOM นี้ หลังจากคิดอยู่นานว่าชิ้นที่จะส่งจะออกมาเป็นยังไง อยู่ดีๆผมก็นึกไปถึงการบ้านวิชาภาษาอังกฤษที่เคยเขียนส่งอาจารย์สมัยตอนเรียนhighschoolอยู่ที่อังกฤษ

ซิ่งหัวข้อการบ้านนั้นคืออะไรก็ได้เกี่ยวกับสงคราม ตอนนั้นผมก็ยังเด็ก(ผมว่านะ) แต่ผมก็คิดถึงเรื่องตายๆซะงั้น และผมก็เลยคิดไปถึงคนที่ตายไปทั้งๆยังไม่ได้พูดอะไรบางอย่างที่อยากพูด ถึงคนที่เค้ารัก หรืออะไรก็ได้ที่คาใจ
ผมจึงเขียน"จดหมายสุดท้าย" ส่งอาจารย์สอนภาษาอังกฤษคนนั้น จะว่าไป มันเป็นงานเขียนอันแรกๆเลยที่ผมภูมิใจ และรู้สึกว่าผมเขียนได้ดีกว่าชิ้นอื่นๆที่เคยเขียนส่ง (แม้ว่ากลับมาอ่านตอนนี้มันคงดูง่อยๆยังไงไม่รู้)

กลับมานั่งคิดๆตอนนี้ จริงๆแล้ว ถ้าจดหมายนั้นเป็นจดหมายจิงๆ มันคงเป็นอันแรกและ"อันสุดท้าย"ที่ผมได้เขียนถึงแม่จริงๆ เพราะผมก็พึ่งได้เคยเขียนจดหมายถึงแม่อันแรก(แต่ว่าส่งอาจารย์) ในชีวิตจริง

สุดท้าย ที่ผมมีชีวิตอยู่ถึงวันนี้ ผมก็ได้รู้ว่า ผมจะไม่ปล่อยให้อะไรๆมันสายไป ในชีวิตจริง

อย่างน้อยก็ไม่ใช่กับแม่ผมคนหนึ่ง