*** มีข้อความบางส่วนรุนแรงผู้ปกครองควรพิจารณา

อากาศชื้นๆ หลังฝนของค่ำคืนวันนึงที่บ้านลาดพร้าว ผมก็กำลังขะมักขะเม่นกะการตอบเมลล์กะเล่นเฟซบุ๊คอย่างเมามันส์ ทันใดนั้น...สิ่งมีชีวิตที่โบราณที่สุดในโลกก็โผล่หน้าออกมาทักทาย "Hi Peter! What the hell are you looking for?" ผมทักเสียงหลง Peter คงสะดุ้งโหยงถึงขนาดมุดหน้ามุกตาหลบเข้าใต้ตู้เครื่องแป้ง แต่ไม่วายดันโผล่บั้นท้ายงามงอนมาให้ดูต่างหน้า ผมเองก็เริ่มหาอุปกรณ์ คว้าอะไรได้ก็เอาล่ะ ผมคิดในใจ พอดีเหลือบไปเห็นม้วนทิชชู่อยู่บนโต๊ะทำงาน ผมจัดแจงดึงกระดาษมาสองแผ่นพลางพับจนได้ขนาดพอดีมือ หันขวับกลับไป แอ่…Peter ยังอยู่ มันคงคิดว่าซ่อนได้มิดแล้วแล่ะ ไม่พูดพร่ำทำเพลงเลยครับ ผมบรรจงตะปบไปที่บั้นท้าย Peter "ขวับ ปั่บ ตุบ" Peter รีบมุดมุดงุดงุดไปโผล่อีกฝั่งของขาตู้ แล้วมาพักนั่งหอบที่ขาเก้าอี้ ผมไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมใดๆ เอาทบกระดาษทิชชู่ที่เริ่มเยินตะปบไปกลางลำตัว Peter อย่างจัง จงอย่าได้นึกจินตนาการสภาพศพ Peter เลยครับ (ขอเซ็นเซ่อร์ทำภาพเบลอโมเสค)

บรรยากาศเงียบสงบ ผมได้แต่ก้มหน้าประคองทิชชู่กับ Peter มาทิ้งถังขยะเป็นการฌาปนกิจแบบไร้ญาติ ส่วนแฟนผมในทางกลับกัน ขำกลิ้งไม่เป็นท่า เปล่าขำกับการจากไปของ Peter นะครับ แต่เจ๊แกกลับขำกับวีรกรรมของผม ที่อุตส่าห์เจราจากับ Peter อยู่หลายวันว่า Please get out of my room. แต่ก็ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง ยังวนเวียนลั๊นลาอยู่ จนในที่สุดก็ถึงจุดจบในวันนี้ "นำ มง เงียว ป๊ง ซึง ตำ มง เงียว" เสียงสวดส่งเคล้าเสียงหัวเราะของสองผัวเมียติงต๊องยังดำเนินต่อไป เหตุการณ์ต่อไปจะเป็นอย่างไร Peter ตัวใหม่จะกลับมาอีกหรือเปล่า โปรดติดตามตอนต่อไป (รึเปล่า....ฮาาาาาาา....)