"เมา รถชน แขนขาดทั้งสองข้าง ขาหัก และนั่งรถเข็น"

(เพลง Raise your hand together ดังขึ้น)

You say, "It's all so important". All right, it's what you say again
I know you are more than perfect. Believe and I'll believe you then

Move back than moving forward. Okay, there's got to be a way
Stand still, otherwise it's over. Run on but don't you run away

"ปิดมันซะ ผมเกลียดเพลงนี้"

1.
"ผมวาดรูปไม่ได้
มือ พู่กัน สี ทุกอย่างต้องไปด้วยกัน
แต่พอไม่มีมือทุกอย่างก็จบลง
หมดสิ้น อนาคตผมหมดสิ้นแล้ว..
ผมเคยคิดแบบนี้นะ"

(My head is full of nothing. See the shadows passing by One thousand diagnoses Yeah, yeah, okay)

เขาตอบฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
ฉันมองเขาด้วยความงุนงงก่อนที่จะกวาดสายตาไปยังรอบๆ ผนังทั้งสามด้าน

ภาพศิลปะมากมายลายไทยถูกติดอยู่กับฝา
-เขาทำขึ้นมาได้ยังไง
สายตาเสไปยังล้อรถเข็น
ก่อนจะชำเลืองมองบริเวณขาที่หัก
แล้วค่อยๆ เลื่อนไปมองบริเวณที่เคยมีแขน..ที่วันนี้มันหายไป

2.
(We are here tonight. Leave the world aside. I see you shining bright.
Raise your hands together.)

เหอะ เหอะ ฉันได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ
ฉันเงยหน้าสบตาเขาก่อนที่จะยิ้มแหยๆ เป็นการขอโทษ
ขอโทษอะไรก็ไม่รู้ มันอาจจะเป็นเพราะสัญชาตญาณมั้ง

อืม.. คุณเคยคิดมั้ย..แว้บแรกที่คุณมองคนพิการคุณรู้สึกยังไง
"น่าสงสาร" ใช่ อาจจะ น่าสงสาร
น่าสงสารใครล่ะ พ่อ แม่ คนที่อยู่รอบข้างของคนพิการ หรือว่าคนพิการ
นอกจากสงสารแล้วคุณอาจจะคิดต่อไปว่า "มันเป็นกรรม"

(Chaos all around. Why we're going down. Let's stop fearing now. Raise your hands together)

"ผมก็คิดว่ามันเป็นกรรม..
มันเป็นกรรมเก่าที่ทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้
แต่ยังไงล่ะ คุณก็รู้นี่ เรียนศิลป์ เพื่อนเยอะ
และเพื่อนก็คอยช่วยเหลือตลอด
ผมมีเพื่อนช่วย อาจารย์ช่วยจนกระทั่งจบ
พอจบต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง
มีไม่กี่คนหรอกที่ยังเกาะกลุ่ม และผมโชคดีมีเพื่อนคอยช่วยเหลืออยู่ 2-3 คน
เพื่อนวาดรูป ขาย ได้เงินมาก็แบ่งผม เราใช้ชีวิตแบบนี้ตลอด
จนกระทั่งวันหนึ่ง..
วันที่พี่ชายคุณนั่นแหละตะคอกใส่ผม"

3.
ห้องเช่าโกโรโทโส.
(We are here tonight. I see you shining bright. Raise your hands
together)

"มึงจะเกาะกูอีกนานไหม" อ็อดพูดพลางแกะห่อผ้าที่วางอยู่เบื้องหน้า
ก่อนจะกวาดสี พู่กัน อุปกรณ์วาดรูปทุกอย่างให้ไปอยู่มุมห้อง

"มึงก็รู้ กูไม่มีแขน ไม่มีขา พ่อแม่ก็ตาย ถ้าไม่มีพวกมึงกูก็ไม่เหลืออะไร" ผมตัดพ้อ
"ใช่ๆ เพื่อนกันก็ช่วยกันล่ะน่า.. นิดๆ หน่อยๆ ขอกันกินได้มากกว่านี้"ใครสักคนว่า
"วันนี้อ็อดมันขายภาพไม่ได้เลยหงุดหงิดมั้ง อย่าคิดมาก"

อ็อดจ้องหน้าผม

"แน่ใจนะว่ามึงไม่เหลืออะไรในชีวิต
แล้วร่างที่มีลมหายใจนี่ล่ะเรียกว่าอะไร"

-----------------------------------------------------
จำได้ว่าพี่คุณยืนชี้หน้าด่าผมอย่างนี้
-----------------------------------------------------

ผมเงียบ แน่ละ เหลือ.. แต่ไม่มีแขนขา
"แล้วจะให้กูทำยังไงล่ะ"
อ็อดเงียบ เพื่อนในห้องเงียบ

แอ๊ด...ดดด ประตูถูกเปิด

4.
(Chaos all around. Raise your hands together. Let's stop fearing
now. Raise your hands together)

เจี๊ยบเดินเข้ามาชูถุงกับข้าวสองสามถุง พลางส่ายหน้า
"พวกมึงทะเลาะกันยังกับเด็กๆ
เดี๊ยวกูเอาไม้บันทัดให้คาบยืนหน้าห้องประจานสาว
แต่ก่อนอื่นเอาปากมาแด๊กข้าวก่อนดีไหม"

ผมมองหน้าเจี๊ยบ
อ็อดมองหน้าเจี๊ยบ
เพื่อนทุกคนมองหน้าเจี๊ยบ
แล้วหันกลับมามองหน้าผม

5.
ตราบใดที่มีลมหายใจก็แปลว่ามันต้องมีความหมายบางอย่าง
ส่วนความหมายบางอย่างจะเป็นยังไงนั้น ผมก็ไม่รู้ (ยักไหล่เล็กน้อย)

เขาสบตาฉัน พูดช้าๆ ชัดๆ สีหน้ายิ้มแย้ม
"ทุกวันนี้ผมไม่มีมือ แต่ผมก็มีปาก และความหมายของผม ผมก็สร้างขึ้นเอง"

"อ้อ ผมชอบเพลงนี้นะ มา.. ผมจะร้องตอนจบให้ฟัง"
(All together. Raise your hands together.)

6.
ไม่ว่าอะไรก็ตาม..

ถ้าอยากให้ "มัน" ดี ก็ต้องใช้ "มือตัวเอง"
ถ้าอยากให้ทุกอย่างดี ก็ต้อง "ร่วมมือกัน"
ถ้ามันสูญเสียไป ถูกเผาไป ก็ต้อง "สร้างใหม่"

ผมเริ่มสร้างชีวิตผมแล้ว
แล้วคุณล่ะ.. เริ่มหรือยัง?

อ๊ะ.. อ๊ะ.. คุณจะเริ่มเมื่อไหร่?
วันนี้หรือว่าพรุ่งนี้ล่ะ?

อืม.. มีใครบางคนบอกว่า "พรุ่งนี้" ไม่เคยมาถึง?
คุณว่าจริงไหม?

ว่าไงล่ะ..

ห๊ะ.. คุณจะเริ่มเมื่อไหร่?

แด่พี่ชายคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ไหนแล้ว

และแด่.. วันนี้ของทุกคน