.:เป่า - โป่ง - ปล่อย - แฟบ

เป่า - แฟบ - ปล่อย - เปลี่ยน:.

วิธีสานสัมพันธ์ระหว่างสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์นั้น

อาจเปรียบได้กับขั้นตอนการเป่าลูกโป่งด้วยลมหายใจ

หากลูกโป่ง = คนที่คุณรัก

หากคนเป่า = ตัวคุณเอง

หากลมหายใจ = ความรัก การดูแลเอาใจใส่

ปริมาตรของอากาศภายในลูกโป่ง

และรูปทรงของลูกโป่งในมือคุณตอนนี้เป็นเช่นไร?

ก่อนที่คุณจะเริ่มเป่าลมเข้าไปในลูกโป่งที่คุณเลือก

สิ่งที่ควรทำคือการดึง ขึง ยืดให้ยางของลูกโป่งคลายตัว

หากไม่ทำเช่นนั้น มันจะพองตัวได้ยากกว่า

เช่นเดียวกับเวลาที่คุณสนใจใครสักคน

ทุกอย่างต้องเริ่มจากการปรับตัวเข้าหากันก่อนเสมอ

อย่าบุ่มบ่าม ยัดเยียดความรู้สึกให้กันและกัน

โดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย

ยามที่ลูกโป่งไม่พองตัว คุณควรให้เวลากับมัน

ค่อยบรรจงดึงวันละนิดวันละน้อย

จนแน่ใจว่ามันจะพองขึ้น แล้วจึงลองเป่าลมดูอีกครั้ง

หากไม่สำเร็จ คุณไม่ควรดันทุลังอัดอากาศเข้าไป

ทั้งๆที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่า ไม่มีประโยชน์

วิธีที่ง่ายที่สุดและยากที่สุดในเวลาเดียวกัน

คือการวางลูกโป่งแฟบๆลูกนั้นลง

และหันไปเลือกลูกใหม่จากกอง

หากคุณโชคดี

ลูกโป่งจะเริ่มพองตัวขึ้นตามปริมาตรอากาศที่คุณบรรจงเป่าลงไป

ขนาดของลูกโป่งจะขยายขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงแรกของการเป่า

เพราะทั้งคนเป่าและลูกโป่งยังอยู่ในช่วง "ทำความรู้จักกันและกัน"

เติมเต็มความรู้สึกให้กันและกันเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อมาถึงจุดๆหนึ่ง หรือที่รู้จักกันดีว่า "จุดอิ่มตัว"

นั่นคือระยะที่ลูกโป่งพองลมและพร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ

ทั้งคนเป่าและลูกโป่งจะต้องร่วมใจกัน

ประคับประคองไม่ให้อากาศที่อยู่ภายในนั้นอัดแน่นจนเกินไป

คนหนึ่งต้องคอยรักษาระดับอากาศข้างใน

ด้วยการคอยเป่าลมเข้าไปวันละนิดวันละน้อยกันการแฟบ

ส่วนอีกคนควรเป็นฝ่ายดูแลรูปทรงและความหนาของยางลูกโป่ง

ไม่ปล่อยให้มันผิดรูปผิดร่าง หรือปล่อยให้ความหนาของยางนั้นบางจนเกินไป

หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งละทิ้งหน้าที่ของตน

เมื่อนั้นลูกโป่งจะเริ่มแฟบลง หรืออาจระเบิดออกในที่สุด

หากจะเปรียบรักข้างเดียวกับการเป่าลูกโป่ง

มันคงไม่ต่างกับการเป่าลมใส่ลูกโป่งที่ไม่พองตัว

เป่าจนหน้ามืดเป็นลม มันก็ยังไม่พอง...ไม่มีวัน

ลมหายใจที่ฉันให้คุณไป

คุณได้รับมัน... ฉันรู้

คุณรู้สึกได้... ฉันรู้

แต่สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจคือทำไมฉันจึงไม่ยอมวางคุณลง

ในเมื่อฉันรู้อยู่แก่ใจว่าคุณจะไม่มีวันพองตัว...

ฉันอาจหมดลมหายใจ

ฉันอาจหมดสติจากการขาดออกซิเจน

หากมันไม่ช่วยให้คุณพองลมขึ้น...

แล้วฉันทำอย่างนี้เพื่อใคร?

คุณเป็นลูกโป่งที่ฉันอยากมีไว้ในครอบครอง

คุณเป็นลูกโป่งที่ฉันอยากทะนุถนอมดูแล

แต่ในความเป็นจริง

คุณไม่ใช่ลูกโป่งของฉัน

และฉันก็ไม่ใช่ลูกโป่งของคุณ

เราเป็นเพียงคนที่บังเอิญมาพบกัน

คุณเป็นอากาศอิสระที่พัดไปมาอยู่รอบกายฉัน

และฉันก็เป็นเพียงลูกโป่งที่ลอยไปตามสายลมเรื่อยไป

เท่านั้นเอง...

Put me in a jar.

Pack me in a box.

Post me elsewhere.

Let me escape this goddamn world.

OR

Put the world in a jar.

Pack it in a box.

Post it someplace else.

Just let me be.

.:ละท้าย:.

Faded but never erased. // เลือนลางแต่ไม่เคยลบเลือน

.:ถึงคนอ่าน:.

ไม่ว่าคุณที่กำลังอ่านอยู่จะเป็นใคร รู้จักกันหรือไม่

ฉันขอแทนคำขอบคุณที่เป็นตัวอักษรด้วยกอดอุ่นๆหนึ่งที~

ชูวั๊บๆ~

(เขียน/ภาพ โดย โมฮ์)