เรื่องนี้เกิดขึ้นสมัยผมเรียนอยู่ปี 2 ที่ศิลปากรราวปี พ.ศ. 2517 ไปรับน้องที่เกาะเสม็ดกัน สมัยนั้นเกาะเสม็ดเงียบสงบมาก ไม่มีบังกาโลเลยสักหลัง นึกอยากจะนอนตรงไหนก็นอนได้ขอให้มีเต้นท์ไปละกัน หรือทำเนียนไปขอนอนกะชาวบ้านก็ย่อมได้ มีน้าหวังคนดังสมัยนี้ และลุงวงบ้านอยู่แถวหาดป่าช้า ถ้าไปกันเยอะๆเป็นคณะจะทำเรื่องขอไปนอนที่โรงเรียน

น้องยุคนี้เคยรู้จัก ฤาษีชาญ กันรึเปล่า? ผมขอเรียกพี่ชาญแล้วกัน ถ้าใครเคยอ่านกลิ่นสีและกาวแป้งของ อาจารย์พิษณุ ศุภนิมิตร จะรู้จักดี ผมรู้จักพี่ชาญตั้งแต่แกนุ่งขาสั้นเรียนที่ช่างศิลป แกเป็นเพื่อนพี่ผมไปกินนอนอยู่ที่บ้านผมบ่อยๆ พอแกเอ็นทรานซ์เข้าศิลปากรเรียนไปได้ถึงปี 2 ก็เกิดอาการ 'ตีสแตก (ความจริงต้องเป็น ด.เด็ก แต่เพื่อความสุภาพครับ) ไม่ลงไม่เรียนมันละ เข้าไปอยู่ป่าแต่งตัวเป็นฤาษีมันซะเลย แกยึดสมรภูมิที่เกาะเสม็ดเป็นอาศรมครับ
ตอนปี 2517 นั้นแกเริ่มละจากอาศรม เข้ามาทำกิจกรรมในกรุงแล้ว เพราะแกบอว่า คนเมไปรบกวนแกเยอะ (ดูซินั่น! ขนาดผมยังคิดว่าสมัยนั้นเสม็ดเงียบสงบแล้วนะ ถ้าพี่ชาญแกมาเจอเสม็ดสมัยนี้นี่ หัวใจสลายแน่ๆ) ถึงแม้แกไม่อยู่ประจำที่เกาะแล้ว แต่ถ้ามีเพื่อนๆ น้องๆ ไปเที่ยวกันบางครั้งก็จะเจอแก
มาเข้าเรื่องดีกว่า เที่ยวนั้นพอดีแกอยู่ที่เกาะ วันนึงแกชวนพวกผมประมาณสิบกว่าคนไปนั่งชมพระอาทิตย์ตกทะเลที่ท้ายเกาะกัน เราก็ไปกัน เดินจากหาดทรายแก้วไปเรื่อย ไปถึงอ่าวกิ่วก็ข้ามไปเดินอีกฝากหนึ่งของเกาะ ช่วงนั้นน้ำลงเราเดินเรื่อยเปื่อยไปตามหาดทรายจนถึงท้ายเกาะที่มีลักษณะเป็นแหลม ถึงที่หมายแล้วพี่ชาญให้ปีนขึ้นไปบนโขดหินเพื่อหาที่นั่งเหมาะๆ ดูพระอาทิตย์ตกกัน วิวสวยโคตรๆ อากาศดีไม่มีเมฆมากวนใจ เห็นพระอทิตย์กลมดวงโตค่อยๆหล่นนำลงไป
หลังจากที่เสพความงดงามของธรรมชาติจนอิ่มแล้วก็ได้เวลากลับเพราะฟ้าเริ่มมืดแล้ว.....เราคิดกันว่าไม่เดินย้อนทางเก่าแต่จะเดินหน้าอ้อมไปทางด้านท้ายเกาะ มองลงไปข้างล่างเพื่อหาทางเดินที่ชายหาด..............โอพี่น้องครับ.......บัดนี้น้ำขึ้นมามากจนไม่มีชายหาดให้เดินแล้วครับ พวกเรามองหน้ากันเริกรั่ก เอาไงดีหว่า......พี่ชาญแหละตัวดี เอาไงดีล่ะ แกก็ฟันธงเลยว่ามีทางเดียว ไต่โขดหินไปเรื่อยๆ จนกว่าจะพ้นท้ายเกาะ เพราะด้านโน้นจะมีป่าละเมาะและหาทางเดินกลับได้....โอ ช่างง่ายจริงๆ........
กลุ่มเราสิบกว่าคน จึงค่อยไต่ไปตามโขดหิน แต่หินตรงนั้นมันมีลักษณะเป็นหน้าผาอ่ะครับ ต้องหันหน้าเข้าหน้าผา กางมือทั้งสองออกทำตัวให้แนบไปกับหน้าผาแล้วค่อยๆกระตึ๊บๆ ไปทีละนิด ไปตามรอยแยกของหินตรงไหนที่พอวางเท้าได้ก็ค่อยๆไต่ไปครับ ไม่ค่อยกล้ามองลงไปข้างล่างเลย ผมลองหันไปดูทางทะเล เห็นคนในเรือประมงที่จอดทอดสมออยู่โบกไม้โบกมือ คงจะเป็นทำนองว่าให้กลับไปทางเดิมซะ เพราะเข้าใจว่ามองจากตรงนั้นมาคงเหมือนเอาตุ๊กตาไปแปะไว้บนหน้าผา แต่เราก็กระตื๊บกันต่อไปครับ
มาถึงจุดหักเหอีกจุดหนึ่งแล้วครับพี่น้อง........ไต่กันมาจนสุดหน้าผา มันหายไปเฉยเลย พวกเราต้องตัดสินใจว่าจะไต่กันต่อไป หรือ ไต่ขึ้นไปข้างบนซึ่งมีป่าละเมาะอยู่แล้วหาทางลงไปทางหาดอีกด้านหนึ่ง.......พวกเราเลยแตกกันเป็นสองกลุ่มครับ พวกใจถึงส่วนใหญจะเป็นชาย รวมทั้งพี่ชาญด้วย จะไต่อ้อมหน้าผมกันต่อไป......ส่วนอีกกลุ่มหนึ่งซึ่งส่วนใหญ่เป็นหญิง รวมทั้งผมด้วย (อย่าคิดมากนะ ตะเอง...ก็ผมน่ะต้องคอยดูแลพวก หญิงๆนี่ครับ) ตัดสินใจไต่ขึ้นไปข้างบน เข้าป่าละเมาะ เมื่อพวกเราขึ้นมาได้ก็เริ่มเดินตรงไปเรื่อยๆ คิดว่าน่าจะทะลุได้ในไม่ช้าเพราะช่วงนั้นเป็นเขาแคบๆ.....แต่เดินฝ่าหนามมาตั้งนานก็ไม่ออกจากป่าซะที....เอ ไม่ได้กาลแล้ว ผมเลยปีนต้นไม้ขึ้นไปดูว่าเราเดินกันไปทางไหน ปรากฎว่าทืสทางที่เดินมันเข้าป่าไปเรื่อยครับ ไม่ใช่ทางออก เราจึงปริบทิศทางกันใหม่ตรงไปทางทะเล จึงหลุดออกมาได้ ก็มืดพอดี
จากนั้นก็เดินเรียบชายหาดมาเรื่อยจนถึงโรงเรียนที่พัก....เห็นพี่ชาญ และพวกที่ไต่หน้าผา กลับมากันแล้ว พวกที่อยู่ที่โรงเรียนเค้าคิดว่าพวกผมข้ามเรือกลับไปที่เพ....อืม นี่ถ้าไม่กลับมายกก๋วนนี่คงนึกว่าพวกผมกลับกรุงเทพกันไปแล้วมั๊ง

นี่ล่ะครับ จากประสบการณ์การพจญภัยเล็กๆน้อย ในช่วงเป็นนักศึกษา ภาพประกอบผมใช้ภาพพระอาทิตย์ตกจากชายทะเลเมืองชลบุรีครับ