ความอ่อนล้าของการตรำงานมาติดต่อกันหลายคืน
ฉันนั่งจมอยู่ตองหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเลื่อนลอย
เสียงเพลงแผ่วเบา ที่เปิดผ่านลำโพง เอื่อยเฉยพาฉันล่องลอยไปตามทำนอง
มือซ้ายที่เคยกดเเป้นพิมพ์อย่างคุ้นชิน เริ่มเชื่องช้าลง
มือขวาที่คอยขยับเม้าท์เริ่มหยุดนิ่ง
ฉันพยายามเรียกสติอันเหลืออยู่น้อยนิดในสภาวะเช่นนี้อย่างอดทน
มือซ้ายเีริ่มลูบหน้าลูบตาดวยคิดว่าจะขจัดกริยาง่วงอันน่าอึดอัดนี้ออกไป
เเต่เหมือนไม่ได้ช่วยอะไร
มือซ้ายที่ขยับพลางค้างนิ่งอยู่อย่างนั้น
ติ๊ก...ติ๊ก...ติ๊ก...
เสียงเล็กๆ ที่ดังอย่างสม่ำเสมอ เที่ยงตรง เเละเเผ่วเบา
ฉันเงี่ยหูเข้าไปชิดต้นเสียงนั้นอย่างลืมตัว
มันยังคง
ติ๊ก...ติ๊ก...ติ๊ก...
ไม่มีเเม้ที่จะรู้เบื่อ
ไม่มีเเม้ที่จะพร่ำบ่น
ไม่มีเเม้ที่จะหยุดพัก
เพราะมันคือหน้าที่... ที่พึงกระทำ... ของลานนาฬิกา
ติ๊ก...ติ๊ก...ติ๊ก...
ฉันตื่นจากพะวัง...บิดข้อมือเพื่อดูเวลา...เเล้วก้มหน้าทำงานต่อไป
You need to be a member of PORTFOLIOS*NET to add comments!
Join PORTFOLIOS*NET