เย็นลมโชยโบกโพยพัด
พลิ้วปลิวยอดไม้ใหญ่
ย่อมโบกพัดสะบัดกิ่งไกว
ย่อมหวั่นไหวเป็นธรรมดา

โลกกลมๆ ก็ใบนี้
มีความหวังอยู่มากมาย
แต่เวรและกรรมคอยทําลาย
ให้ย่อท้อยอมจํานน

เขียนเพลงขึ้นบทหนึ่ง เขียนเตือนความทรงจํา
แด่เวรและแด่กรรม สุดดีความงมงาย

ยามลมโชยโบกโบยพลิ้ว
บนหนทางของความจริง
กระแสลมที่เคยหยุดนิ่ง
เพียงหยุดพักฤดูกาล

เกิดเป็นคนก็ควรคิด
คิดถึงธรรมชาติที่เป็นจริง
โลกสมบูรณ์ด้วยสรรพสิ่ง
สัมผัสได้ด้วยกายตน

เขียนเพลงขึ้นบทหนึ่ง เขียนเตือนความทรงจํา
แด่เวรและแด่กรรม สุดดีความงมงาย

เขียนเพลงขึ้นบทหนึ่ง เขียนเตือนความทรงจํา
แด่เวรและแด่กรรม สุดุดีความงมงาย

โลกหมุนไปใช่ความฝัน
ล้วนแปรผันไปบนแกน
ธรรมชาติเมื่อยามแร้นแค้น
ดั่งสอนคนให้พากเพียร
เชื่อคารมดั่งลมพัด
ที่ผ่านมาและผ่านไป
จงทําตนดั่งต้นไม้ที่เหยียดตรงและเติบโต

เขียนเพลงขึ้นบทหนึ่ง เขียนเตือนความทรงจํา
แด่เวรและแด่กรรม สุดดีความงมงาย

เขียนเพลงขึ้นบทหนึ่ง เขียนเตือนความทรงจํา
แด่เวรและแด่กรรม สุดดีความงมงาย

เขียนเพลงขึ้นบทหนึ่ง เขียนเตือนความทรงจํา
แด่เวรและแด่กรรม สวัสดีความงมงาย