หลังจากที่ผมได้เล่าเรื่องราวชีวิตและตั้งสมมุติฐานว่าทำไมตัวผมเองมาเชียร์จุฬายูไนเต็ด จากการสังเกตพฤติกรรมของตัวเองไปในเล่มที่แล้วในบางส่วน (ซึ่งที่พูดไป ล้วนแล้วเกี่ยวกับเรื่องการเดินทางทั้งสิ้น ไม่มีเรื่องอื่นมาเกี่ยวข้อง)

วันนี้จะมาขอเพิ่มเติมกันต่อกับที่ตกค้างเอาไว้จะได้ไม่ขาดช่วงนะครับ

1.2) ผู้ชายเห็นแก่กินด้วยความที่นิสัยแล้วผมเป็นคนที่หิวง่ายและสามารถกินอะไรได้ทันทีโดยที่ไม่แคร์ว่าจะต้องกินอะไร เวลาไหน ซึ่งถ้าหากว่าผมต้องไปไหนซักที่ ผมก็ควรจะอุ่นใจได้ว่า ที่ที่ผมจะไปนั้นต้องมีแหล่งอาหารการกินอุดมสมบูรณ์
ไม่ต้องถึงขั้นกับชั้นเลิศ แต่ก็ต้องให้พอประทังชีวิตไปได้

และแน่นอนว่าถิ่นของ ”เสือสามย่าน” นั้นคงไม่ได้ขึ้นชื่อแค่ทีมฟุตบอลอย่างเดียว แต่ขึ้นชื่อเรื่องอาหารของดินแดนแห่งนี้มาอย่างนมนาน ทั้งในส่วนของตลาดสามย่านแม้จะถูกย้ายมาอยู่ในที่ใหม่แต่ร้านอาหารรสเด็ดที่เคยอยู่เคียงข้างบริเวณนี้ก็ยังคงอยู่กันอย่างครบครันอีกทั้งในบริเวณใกล้เคียงอย่างแถวสวนหลวงก็มีอาหารนานาชนิดให้เลือกที่จะไปนั่งกินตามความชอบของเราๆ นี่ยังไม่นับว่าถ้าเดินออกไปอีกหน่อยจะเข้าสู่แหล่งของวัยรุ่นอย่างสยามสแควร์ที่เต็มไปด้วยอาหารถูกปาก

ทั้งหมดทั้งปวงล้วนแล้วแต่มีให้เลือกสรรกับชาวเราให้ได้บริโภคกันอย่างจุใจ แถมให้เลือกอย่างมากมายให้เหมาะสมกับไลฟ์สไตล์ของแต่ละคนอีกด้วย แล้วถ้าหาดกว่ามีใครถามว่าอาหารขึ้นชื่อของที่นี่มีอะไรบ้างนี่ต้องร่ายกันยาว เพราะอาหารขึ้นชื่อของถิ่นเสือสามย่านนั้นนั้นมีมากมายทั้งคาว-หวานสืบต่อกันมาตั้งแต่หัวปลาหม้อไฟ,
โจ๊ก, สเต็ก, เค้กส้ม, ข้าวต้ม, ติ่มซำ, สุกี้ และอื่นๆอีกมากมาย
ที่กระจายตัวอยู่เต็มพื้นที่ของสามย่านและบริเวณใกล้เคียง ให้เราได้แวะหาอะไรกินรองท้อง
ซื้อกลับไปฝากแฟนสาวหรือนัดกันมากินฉลองความสำเร็จของทีมก็ยังได้ นี่มันสวรรค์ของคนช่างกินชัดๆ

ทีนี้ก็พอจะรู้แล้วว่าปัจจัยภายนอกที่มันไม่เกี่ยวกับฟุตบอลที่มีอิทธิพลต่อการดูฟุตบอลของผมนั้นมันแทบจะเป็นสิ่งอำนวยความสะดวกชั้นดีของคนที่รักกีฬา (และขี้เกียจอย่างผมมากๆ) คราวหน้าผมว่าเราควรจะเข้าเรื่องฟุตบอลกันบ้าง จะได้รู้ว่าผมติดใจอะไรกับทีม “เสือสามย่าน”
จุฬายูไนเต็ดถึงขนาดที่ว่าจะต้องลงมาดู
มาเชียร์กันถึงติดขอบสนามแบบที่ไม่อยากพลาดเลยซักนัด

ในวันนี้ผมคงต้องขอพอแค่นี้ก่อนเพราะนั่งพิมพ์ไป อ่านไปเริ่มรู้สึกหิว ว่าจะขอตัวไปหาอะไรทานแถวสามย่านซักหน่อย ถ้าหากว่าใครอ่านเสร็จแล้วรู้สึกหิวขึ้นมาก็ขอเชิญนะครับ
มาร่วมทานอาหารด้วยกันอย่างครื้นเครง สำหรับในตอนนี้หน้ากระดาษหมดพอดีพบกันใหม่ในฉบับหน้า
สวัสดีครับ