11 เมษา ปีนี้

ตีห้าแท๊กซี่มารับหน้าคอนโด แวะไปรับจอนนี่ที่บ้านก่อนไปสนามบิน…ไปถึงสนามบิน คนเยอะมาก “เที่ยวไทยครึกครื้น เศรษฐกิจไทยคึกคัก” เงินสะพัดกันมโหฬาร เข้าแถวเช็คอิน แล้วไปขึ้นเครื่อง

เครื่องบินออกตรงเวลา ยังไม่ทันหลับเพราะใช้เวลาบินแค่ประมาณชั่วโมงเดียวก็ถึงกรุงย่างกุ้งแล้ว เวลาที่พม่าช้ากว่าบ้านเราครึ่งชั่วโมง สนามบินเค้าพอเพียงมาก ไม่มีไรเลย โล่งมาก ไม่มีไรให้ซื้อก็ดีเหมือนกัน รอตรวจคนเข้าเมืองสักพักก็ได้เวลาท่องโลกแล้ว ....เย้ เย้ ...

เริ่มการโดนโขกราคาฟันหัวแบะกันตั้งแต่ ณ บัดนาว คนขับพร้อมคนไม่ขับนั่งหน้า พวกเราสี่คนนั่งด้านหลัง เป็นเหมือนรถตู้เล็ก ๆ สองแถวนั่งได้เต็มที่ก็ห้าคน เค้าหันมาทักทายและเริ่มเปิดการขายทันที ถามพวกเราว่าจะแลกเงินไม๊? แน่นอน ...ต้องแลก...วันแรกได้ Rate 1 USD= 9200 Kyat อ่านว่าจั๊ต หรือ จ๊าด ก็แล้วแต่สะดวกนะ เราจ่ายค่ารถเป็นเงินไทยไป 250 บาท เค้าพาเราไปฟันต่อที่สถานีรถ เพราะพวกเราวางแผนว่าลงจากเครื่องบินก็จะไปเมือง Bago กันต่อเลยด้วยรถบัส จริงๆ ก็น่าจะจ่ายกันคนละ 1000 แต่เราจ่ายกันไปคนละ 3000 สงสัย เห็นพวกเราหน้าตาดีมีฐานะ แถมเป็นตั๋วยืนอีกต่างหาก เราโชคดีเป็นหญิงไทยไซส์เล็กได้นั่งเก้าอี้พลาสติกสีแดงตรงที่ว่างด้านหลัง ส่วนสามหนุ่มยืนกันปายชั่วโมงครึ่งเท่านั้นเอ๊ง ....



ไปถึงเมืองบะกัน ก็ตรงเข้าที่พักวางกระเป๋า ตอนนี้ชักจะเริ่มชินกะการโดนรุม โดนถามแระ Where r u from? Chinese? Korea? ...จะอยากรู้ไปทำไมกันนักหนา (วะ) ถามกันเป็นอย่างแรกเลย จนวันหลัง ๆ เจ้าม้อ หนึ่งในสามหนุ่ม มันตอบว่า “รังสิต” 555 เอากะมันสิ งงสิเมิง วันแรก ก็กวาดวัดกันแทบหมดเมืองเลยทีเดียว ตามด้วยตลาดเช้า หนุ่ม ๆ กดชัตเตอร์กันมันส์ เด็กเยอะ พระแยะ

ที่ บะกันเราโดนฟันกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ็บไปเจ็บมา ทั้งค่ารถมอไซค์ ค่ากิน ค่ารถโดยสาร เกือบเอาชีวิตไปทิ้งที่นั่นเพราะมันโกงเงินเรา พอโค้ชกะจอนนี่ไปทวง มันบอกว่า เด๋วจะเอาปืนมายิง เอากะมันสิ เลวจริง ๆ แต่สุดท้ายก็ได้เงินคืนมา อีกทั้งยังต้องเปลี่ยนแผนด้วยการนั่งรถไฟเข้าย่างกุ้งในราคา 2 ดอลล่าห์