แล้วผมก็พูดอะไรไม่ออก ...อึ้ง กับภาพเหตุการณ์ที่อยู่เบื้องหน้า
สติเลอะเลือน ไม่รู้ว่าใครบ้างที่อยู่รอบข้าง

เพื่อนรักของผม เธอนอนหลับอย่างสงบบนโต็ะพยาบาลมาได้พักหนึ่งแล้ว ก่อนที่ผมจะเข้าไปในห้องนั้น
เธอจากไปอย่างกระทันหัน นั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมคิดว่ากำลังฝันอยู่ ...ตื่นได้หรือยัง นี่มันความฝันใช่ไหม

ชายผิวซีดในชุดกาวน์สีขาว พูดเบาๆ "เค้าไปแล้วนะครับ"

"แต่อย่างน้อยเขาก็จากไปอย่างสงบ เสียใจด้วยนะครับ"


เธอไปไหน เมื่อเช้าผมยังลูบเธออยู่เลย ผมยังจำได้แม้แต่เส้นขนอ่อนนุ่มที่แก้มของเธอ
แม้เราจะสื่อสารกันไม่ได้ชัดเจน แต่เธอคือเพื่อนรักของผมมากว่า 6 ปี

แล้วน้ำตาก็ไม่หยุดไหล สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านแก้มของผมที่เปียกชื้น ในขณะที่ภายในยังคงร้อนรุ่ม

พ่อผมฝังเธอในสนามหลังบ้าน ผมโรยก้อนหินสีขาวด้านบน เป็นเครื่องบอกตำแหน่ง
"ลาก่อน"

เวลาแห่งการเยียวยาได้ผ่านไป แต่ผมก็ยังไม่ชินกับชีวิตประจำวันที่ไม่มีเธอ
ผมยังจำได้ว่า ทุกที่ในบ้าน เคยเป็นที่หลับพักผ่อนของเธอ
เธอมักจะมานอนข้างๆผมเวลาที่ฝนตกหนัก และฟ้าผ่า ...เธอกลัวเสียงฟ้าคะนองมาก
ทุกครั้งผมจะลูบเธอเป็นการปลอบ แล้วเธอก็จะรู้สึกดีขึ้น

ทุกครั้งที่ฝนตก มันทำให้นึกถึงเธอทุกที ...ชาช่า


ในวันนี้มันทำให้ผมคิดได้
ตอนที่เธออยู่ผมไม่ได้ให้ความสำคัญกับเธอมากนัก

และผมเสียใจ

คนเรา สิ่งสำคัญมักจะเป็นสิ่งที่เรายังไม่มี
ส่วนสิ่งที่มีคือสิ่งที่ไม่สำคัญ
จนกว่าเราจะสูญเสียมันไป ถึงจะรู้ว่า สิ่งนั้นมีความหมายกับเรามากแค่ไหน

ทุกสิ่งมีค่าของมัน ทุกคนมีความหมายต่อเรา

อย่าละเลย จงเผื่อใจ
ทุกสิ่งไม่จีรังยั่งยืน
โลกเปลี่ยนแปลงอยู่เรื่อยๆ
สิ่งเดียวที่เราทำได้คือยอมรับมัน และก้าวเดินต่อไปในปัจจุบัน

โดยใช้อดีตเป็นเครื่องช่วย ในการตัดสินใจของเรา