ขณะที่เสียงโห่ฮาตีเกราะเคาะโล่ ของเหล่าทหารดังขึ้น พร้อมทลายรั้วกั้น เพื่อเคลื่อนพลสู่กลุ่มผู้ชุมนุมที่อยู่อีกด้าน ผมไม่ได้เอ่ะใจหรือคาดเดาเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น ต่อไปข้างหน้า เพียงแค่อยากบันทึกภาพเหตุการณ์นี้ไว้ ด้วยหัวใจที่สั่นระรัว ก็เท่านั้น หลายวันที่ผม พาตัวเองเข้าไปมีส่วนร่วมในสถานณ์การชุมนุมของกลุ่มคนเสื้อแดง ตั้งแต่วันจักรกรี ที่ราชประสงค์ตามคำชวนของ อ.ปืน และความอยากรู้อยากเห็นของตัวผมเอง วันแรกจากคาดว่าจะมีการเข้าปะทะหลังจากที่มีการประกาศปิดเส้นทางสิบเอ็ดจุด แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น และอีกครั้ง ที่เราเฝ้ารอการสลายการชุมนุมที่แยกราชประสงค์ หลังจากประกาศสภาวะชุกเฉินขั้นร้ายแรงกันยันสว่าง โดยสถานการณ์ยังคงปกติ จนเมื่อวันเสาร์ที่สิบ นอนติดตามสถานการณ์บนหน้าจอโทรทัศน์ที่บ้านในวันร้อนๆเหมือนเคย มีการปะทะกันที่บริเวณกองทัพบก คิดว่าคงไม่มีอะไรมาก คงเหมือนเมื่อครั้งที่ปะทะกันที่ลาดหลุมแก้ว แต่เมื่อได้รับโทรศัพท์จากอ.ปืนที่กำลังจะต่อรถกลับบ้านที่นครปฐม ว่าวันนี้น่าจะมีการสลายการชุมนุมใหญ่ จากข่าวที่ว่ามีทหารส่งรถถังและกำลังพลเข้ามาตีสลายการชุมนุมของกลุ่มคนเสื้อแดง จึงนัดเจอกันเพื่อเดินทางมายังพื้นที่การชุมนุม ตัดสินใจมายังบริเวณราชประสงค์ ซึ่งเป็นจุดชุมนุมหลัก เพราะคาดเดาว่าถ้าสลายที่ผ่านฟ้าได้ก็คงจะเคลื่อนกำลังมาสลายผู้ชุมนุมที่ราชประสงค์ต่อ แต่ดูเหมือนจากที่ผมและอ.ปืนมาสังเกตุการณ์ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีว่ีแววของความตรึงเครียด จนกระทั่งได้ยินเสียงรายงานจากบนเวทีถึง สถานการณ์ที่แยกผ่านฟ้าว่ามี ฮอริคอปเตอร์ ได้วนเวียน และทิ้งแก๊สน้ำตาใส่ผู้ชุมนุ่ม จึงขออาสาสมัครเป็นกำลังเสริมไปช่วยที่นั้น ว่าแล้วผมกับอ.ปืนก็เลยตัดสินใจว่าจะไปที่ผ่านฟ้า และจุดเตรียมปะทะ ซึ่งอยู่ที่แยกคอกวัว อาศัยท้ายกะบะของผู้ชุมนุมเสื้อแดง รุดมายังพื้นที่ ที่กำลังตรึงเครียด บรรยากาศที่ดูไม่น่าไว้วางใจ รถที่ติดทำให้เราต้องลงเดิน โดยจุดหมายคือคอกวัว มีพี่ซึ่งเป็นแนวร่วม อาสาพาพวกเราสองคนไปส่งถึงพื้นที่ที่กำลังตรึงกำลังด้วยมอเตอร์ไซน์ มีลูกศิษของอ.ปืน ที่รอดูสถานการณ์อยู่ ขณะที่บนท้องฟ้าดูเหมือนฮอริคอปเตอร์ จะยังคงวนเวียน และทำการวัดกระแสลม คาดว่าอาจจะทิ้งแก๊สน้ำตาลงมาสลายการชุมนุมอย่างที่รายงานข่าว หลังจากที่ทิ้งลงมาแล้ว ลมพัดแก๊สเข้าใส่ทหารที่ตรึงกำลังชุดก่อน ที่เราจะมา สถานณ์การเริ่มตรึงเครียดขึ้น ตามสภาพแสงที่ค่อยๆมืดลง หลังจากเสียงสวดของพระที่ทำวัดเย็นเงียบไป ขณะเสียงโห่ฮาเรียกขวัญของทหารเริ่มดังขึ้น มีเสียงห้ามไม่ให้ถ่ายรูปจากนายทหาร ผมยังนึกไม่ออกว่าจะอยู่ส่วนไหนดี หากเกิดการปะทะกันจริงๆ เสียงโห่ฮาตีเกราะเคาะโร่ดังขึ้นสนั่นกลุ่มทหารที่ตั้งแถวจนเต็มถนนเคลื่อนกำลังอย่างรวดเร็ว จนเราเข้าไปอยู่ในกลุ่มทหาร ผมถูกห้ามถ่ายรุปอีกครั้งและพร้อมผลักดันไล่พวกเราไปด้านหลัง มีบางอย่างเกิดขึ้นกับกล้องคู่ใจผม ตอนแรกเข้าใจว่าแบตหมด จนหลุดมาอยู่ยังท้ายแถว ซึ่งมีทหาร ตั้งแถวกันอยู่ด้านหลัง พร้อมกับเสียงปืนที่ยิง ดังแต่เนื่องพร้อมเสียงความวุ่นวาย ผมพยาม ลองเปลี่ยนแบตก้อนแล้วก้อนเล่า เปลี่ยนการ์ดแต่ก็เหมือนเดิมคือ ไม่สามารถใช้งานได้ ขณะที่เครียดกับกล้อง แต่ก็ต้องคอยวิ่งหลบกระแสควันจากแก๊สน้ำตา ที่ยิงอย่างต่อเนื่อง และมีทหารที่ได้รับบาดเจ็บทยอยถูกส่งมาให้ทีมแพทย์ ซึ่งเตรียมอยู่ด้านหลัง ส่วนอ.ปืนเองก็เสียดายหมวกใบใหม่ที่ดันทำหล่นหาย จึงหมดอารมที่จะถ่ายรูป ผมเองได้แต่มองสถานการณ์เบื่องหน้าอย่างเสียดายเมื่อไม่สามารถถ่ายภาพได้ เราเลยตัดสินใจว่าจะอยู่ที่นี่ จนกว่าสถานการณ์การสลายการชุมนุมจะจบลง ถึงบันทึกภาพไม่ได้แต่ยังมีความทรงจำและความรู้สึกที่ยังคงถูกบันทึกไว้ในใจ ตลอดเหตุการปะทะนั้น จนผมกับอ.ปืน ย้ายมาสังเกตุการณ์กันที่ถนนข้าวสารซึ่งถูกทหารตั้งแถวกั้นเอาไว้เช่นกัน เสียงปืนและเสียงโห่ร้องยังคงดังขึ้น พร้อมเสียงระเบิดดังสนั่น และเปลวไฟ......เหมือนว่าวันดีๆ จะค่อยๆ อวสานไปกับกล้องวันดี เสียงทุกเสียงยังคงดัง ขณะที่เสียชัตเตอร์เงียบไป ตามอายุขัยของมัน หนึ่งกล้องที่เสียเที่ยบไม่ได้กับหลายๆชีวิต ของคนไทยที่เสียไป ด้วยคลาบเลือด คลาบน้ำตาและความเจ็บปวด หวังว่าวันพรุ่งนี้ ประเทศไทยและคนไทยจะได้พบ วันดี