อัดอั้นตันใจเหลือคณานับไม่ถ้วนนนนนน ที่พักอาศัยย่อมเป็นที่ที่เราพำนักอยู่ได้อย่างสะบายใจไร้กังวล แต่ทำไม รู้สึกว่าที่ที่เราอาศัยอยู่ ณ ปัจจุบันนี้จะมีแต่เรื่องจุกจิกกวนใจ และลำคาญจิตใจ พร้อมความลำบากใจหนักหนา -*- ก็อิเพราะความเห็นแก่ตัวของคนเรานั่นแหละ

ข้าพเจ้าอาศัยอยู่หอพักแห่งนี้เป็นเวลาได้เกือบจะหนึ่งปีเต็มๆเข้าไปแล้ว แต่ตั้งแต่อยู่มาก็รู้สึกว่าทรมานจิตใจกับพฤษติกรรมคนในหอพักแห่งนี้ซะเหลือเกิน เริ่มต้นด้วยเรื่อง-----ทิ้งขยะ-----หลังหอพักฝั่งที่ห้องข้าพเจ้าอยู่นั้นข้างหลังติดกับป่าซึ่งก็รกร้างจึงเป็นที่ที่คนบางพวกซึ่งมักง่ายจะ "ทิ้ง" ขยะลงไป ก็แค่เสียเวลาเดินเอาขยะไปทิ้งที่ถังไม่ถึงสามนาทีแค่นี้คนเราก็ทำไม่ได้ เสียงดังตุ๊บดังตู๊มแล้วตู๊มเล่า ป่าหลังห้องที่เต็มไปด้วยนกหลายชนิด กระรอกหลายตัวอาศัยอยู่เต็มไปด้วยขยะ ขยะที่เวลาฝนตกก็จะส่งกลิ่นเหม็นคลุ้งกลับมาให้ดอมดม พร้อมกองทัพแมลงสาปบุกขึ้นห้องพัก พาลให้คิดถึงมนุษย์ในยุคที่ยังไม่เจริญ ไม่มีการศึกษา มาสู่เรื่องอีกเรื่องกัน-----เสียงดัง----- ห้องตรงข้ามนี่ทะเลาะกันทุกวี่ทุกวันไม่เกรงใจใคร ด่าตั้งแต่แม่กันยันถึงเหลน สถุนจริงๆ ทำไมเราต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้ด้วยนะ - -" พอห้องตรงข้ามย้ายออกพร้อมๆกับห้องด้านข้างๆ ก็มีผู้อาศัยหน้าใหม่เข้ามา ข้าพเจ้าก็โล่งอกโล่งใจว่า เงียบชัวร์ แต่หาไม่ ดังเหมือนเดิมเป็นการคุยเสียงดัง ไม่รู้ว่าเจ้าของห้อง "หูตึง" หรือเยี่ยงไร ขนาดว่าคุยอยู่ในห้องแท้ๆเสียงที่เล็ดลอดออกมานั้นก็ยังว่าดังอยู่ดี ถ้ายืนคุยด้วยกันข้าพเจ้าคงต้องยัดสำลีอุดหูไว้สักชั้น ต่อกันด้วยเรื่องที่อืมระอาพาลให้หงุดหงิดเวลาที่เจอ-----เรื่องกวาดห้อง-----ละมันเกี่ยวอะไรกับห้องของข้าพเจ้า เกี่ยวแน่นอนค่ะ เกี่ยวกับหน้าห้องทางเดิมเข้าห้องข้าพเจ้าเองนิล่ะค่ะ หอพักแห่งนี้ไม่มีกฏว่าห้ามกวาดห้องออกมากองหน้าห้อง จึงทำให้หลายคนกวาดขยะ เศษผ้า เศษผม บลาๆ ออกมากองเต็มทางเดินหน้าห้อง ถ้าเป็นหน้าห้องตัวเองนิก็ว่าไปแต่เจ้าของแต่ละห้องก็กวาดค่ะ กวาดมันให้กระจายสู่หน้าห้องคนอื่น เข้าตำราว่า เขวี่ยงขี้ให้พ้นตัว ว่างั้น ถามว่าทำไมยังทนอยู่มาได้ทุกวี่ทุกวัน ก็นี่ล่ะก็พยายามถามตัวข้าพเจ้าเองทุกวันเหมือนกัน เหตุผลสำคัญหลักๆก็คือขี้เกียจไปหาหอพักใหม่ ข้อสองไม่มีเงินเพราะย้ายหอพักที่ก็หมดเยอะเหมือนกัน ข้อสามขี้เกียจมากๆเรื่องขนของเพราะของเยอะมากๆ พลาดมาอยู่ตั้งแต่แรกก็ถือว่า "ตัวเองคิดผิดมหันต์" อย่างแรงและยิ่งยวด และที่สำคัญมันทำให้รู้ว่าอย่างน้อยๆเรายังไม่ได้มี "พฤติกรรม" อย่างนั้น

บ่นบ่นบ่น

กระทิงแดง "สู้ชีวิต" ^-----------^