ครั้งเมื่อกาลหนึ่งนั้น นั่งหน้า คอมเอย
พลางสะสางงานที่คา คั่นค้าง หกชั่วยามแสนล้า เหนื่อยแท้ แน่นิ่ง ชมผลงานที่สรรสร้าง สวยแท้ แลงาม . ครั้นเพลาผ่านไป สักสอง นาที
เสียงท้องดันลั่นร้อง หิวข้าว สายตาส่อส่ายหา ของกิน บนชั้น เหลือบไปเจอน้องมาม่า เสร็จแน่ มึงโดน . ซัดมาม่าไปสี่คำ หนึ่งซด จบเกมส์ หมดม้วยสิ้นแม้หยด แกงน้ำ เสี้ยวเวลารับรส ช่างสั้น แสนเสี้ยว ใช้เวลาไปนาทีสี่สิบแปด โอ้แม่ เจ้าเอย....** . . . **ขยายความเพิ่มเติม ผมได้จับเวลาจริงๆนะคับ เพราะเริ่มตั้งเวลาตอนต้มม่าม่าไว้ เริ่มเทน้ำร้อนปิดฝาแล้วจับเวลา3นาทีไว้ตอน ตี3เป๊ะ พอกินเสร็จดูเวลา คือตอน 03.04.48 ลบออกไป3นาทีแรก ก็เท่ากับการซัดโฮกไป 1นาที 48วินาที
. ประพันธ์โดย อนาคิน สกายรันเนอร์ ณ.ห้อง1204 พื้นที่ปลดปล่อยจินตนาการของคนเพี้ยน ย่านรามคำแหง
|
Comment
© 2009-2025 PORTFOLIOS*NET by CreativeMOVE.
Powered by
You need to be a member of PORTFOLIOS*NET to add comments!
Join PORTFOLIOS*NET