7 มีนาคม 2553

8.35 น.
ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเหมือนเคย
เธอยังมีชีวิตอยู่.
ตามมาด้วยอาการปวดหัว
ต้องบอกใครสักคนไหม?
เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับ.

09.00 น.
เดินไปเปิดตู้เย็น
ไม่มีอะไรนอกจากน้ำเปล่าขวดเดียว
แยมสตอร์เบอร์รี่ที่มีอายุแค่ 18 พ.ค.52
และหมูยอห่อหนึ่ง.

เธอเดินขึ้นบันไดอีกรอบเพื่อเข้าห้องน้ำทำภารกิจส่วนตัว.

10.30 น.
ล็อกกุญแจบ้าน
เท้าของเธอก้าวเดินสู่โลกภายนอก.

ร้อนชิบ..
ขณะนี้จะมีสักกี่คนบนโลกที่มีความรู้สึกเดียวกันกับเธอนะ.

เย็นจัง..
ความรู้สึกเมื่อมือสัมผัสกับแก้วกาแฟกระดาษ.

12.30 น.
เธอนั่งอยู่หน้าจอคอม เช็คเมลล์
คลิ๊ก คลิ๊ก คลิ๊ก ไล่ตามวันไปเรื่อยๆ
ไม่มีข่าวสารจากใครมาหลายปีแล้ว
เขาไม่ว่าง
เขาทำงาน
เขาเรียนหนัก
เอ๊ะ! หรือว่าเขาลืมเธอไปแล้ว...
ลืมเธอ ลืมเธอ ลืมแน่นอน.

13.00 น.
หยิบ "รักน้อยนิดมหาศาล" ใส่ลงไปในเครื่อง
วันนี้เธอก็นั่งมองตัวละคร "เคนจิ" เพียงคนเดียวอีกครั้ง
เธอชอบฉากการพยายามฆ่าตัวตายของเขา
อันที่จริง เขาคงไม่อยากตายหรอกมั้ง
เพียงแค่เขาไม่มีความสุข กับการมีชีวิตอยู่
ในโลกนี้.. จะมีใครสักคนเหมือนเคนจิมั้ยนะ?

13.30 น.
เธอดูไม่จบเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้
รู้สึกอึดอัดขัดใจเคนจิเหลือแสน
คนบ้าอะไร เหงาอยู่ได้ จมจ่อมอยู่กับตัวเอง
เอาความปรารถนาของตนเองตั้งเป็นกฏ
เวลาทำอะไรจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด
ชีวิตมันเป็นเรื่องสุดวิสัยจริงหรือ?
ใครหลายคนคงร้องไห้ เศร้าไปกับรักน้อยนิด.

เธอเลือกที่จะนอนอ่านหนังสือกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นบ้าน.
เผลอหลับ.

14.40 น.
ตื่นมา เธอเช็คเมลล์ สถานะยังคงเช่นเดิม
ไม่มีอะไรใหม่ ไม่มีอะไรนอกจากเมลล์ขยะ
เปิดบล็อก คิดๆ ขีดๆ เขียนๆ อารมณ์ลงไป
คนอ่านจะรู้สึกยังไงนะเวลาอ่าน
คล้อยตามคนเขียน นั่งเสพจินตนาการ หรือว่าอ่านผ่านไปเฉยๆ
ช่างเถอะ.. คิดมากปวดหัว หน้าแก่ เหี่ยวเร็ว

16.00 น.
หยิบแผ่น Lost In Translation ลงในเครื่องเล่น DVD
หนังอะไรหนอ ดูแล้วละเมียดละไมเหลือเกิน
จนแอบเผลอคิดว่าตัวเองเป็นนางเอก!!!

17.40 น.
กด Pause ค้างไว้ชั่วคราวเพราะท้องเริ่มร้อง
กินอะไรดีล่ะทีนี้?
เมื่อกี้ลืมซื้อของกินมาแช่ไว้
มาม่าเป็นคำตอบสุดท้ายก็แล้วกัน
แกะมาม่าใส่ถ้วย แช่น้ำไว้สิบห้านาที
นำเข้าไมโครเวฟ ตั้งเวลาอยู่ที่สองนาที
มีใครบางคนถามว่าทำไมไม่สามนาทีล่ะ
แล้วทำไมต้องสามนาทีล่ะ... น้อยกว่าไม่ได้หรือ?

19.00 น.
หิวอีกแล้ว
เดินออกไปซื้อนมกล่องมากินดีกว่า
ร้านขายของชำมีอะไรให้เลือกเยอะแยะ
เหลือบมองเห็นแยมในตู้แช่เย็น
จะซื้อแยมสตอร์เบอร์รี่ขวดใหม่ดีไหมนะ?

เธอยืนมองไอน้ำที่จับอยู่บนกระจกตู้แช่
"อยากได้อะไรก็หยิบสิ" เจ้าของร้านตะโกนบอก
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอคิดให้ได้ก่อน ค่อยเปิดมันเปลืองไฟ"

ภาพหลังกระจกเห็นลางเลือน
ตอนนี้เขาเลิกกินแยมสตอร์เบอร์รี่หรือยังนะ?

เอื้อมมือเปิดตู้แช่..
กำลังจะคว้าแยมบลูเบอร์รี่กลับบ้านแทน
ดันคิดขึ้นมาได้ว่าไม่มีขนมปังนี่หว่า?
ชักมือกลับทันใด ตัดใจลาจากแยมเลยก็แล้วกัน
อืม... วันนี้ตัดใจอีกครั้งที่จะเลิกคิดถึงใครบางคน.

เมื่อไหร่จะลืมอย่างจริงจัง-เธอเคยถามตัวเองหลายหน
เอาน่า.. โลกยังคงหมุนต่อไป คิดถึง "รัก"ก็รู้สึกดี
เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว.

20.00 น.
อ่านการ์ตูน ดูหนัง.

24.00 น.
นอน.



8 มีนาคม 2553

08.35 น.
ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเหมือนเคย
ฉันยังมีชีวิตอยู่.
เริ่มต้นใหม่ด้วยความรักชีวิต
รักน้อยนิดที่มีค่ามหาศาล.

09.00 น.
อ่านข่าวหนังสือพิมพ์เก่าบ้างใหม่บ้าง
ที่วางกองอยู่เหนือชักโครกที่แปลงร่างเป็นชั้นวางหนังสือ

[มติชน] พ่อขึ้นศาลอ้างฆ่าลูกสาวให้พ้นทุกข์ เลิกเจ็บปวดคลั่งถูกผู้ชายข่มขืน สำนักข่าวต่างประเทศรายงานเมื่อวันที่ 4 มี.ค.ว่า...

รักของแต่ละคนคงน้อยนิดจนกระทั่งลืมรัก -โศกนาฏกรรม-

"ขอความรักบ้างได้ไหม?" คิดถึงหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาทันที

ในเศษเสี้ยวของสติ คนเราจะมีรักเหลืออยู่บ้างไหม?