ฉันว่า… ฉันเป็นแค่แพลงก์ตอน!!

ก่อนหน้านี้ ชีวิตน้อยๆของสาวออฟฟฺศที่ทำงานบันเทิงอย่างฉัน
ก็ตื่นนอนในตอนเช้าด้วยเสียงนาฬิกาปลุกบ้าง, มือถือบ้างและหน้าจอทีวีที่ตั้งให้เปิดอัติโนมัติ
ทีวีที่ห้อง มันเปิดขึ้นพร้อมๆกับเปลือกตาที่ลืมตาตื่นขึ้นในแต่ละวันนั่นล่ะ

แม่บอกว่า.. ทำไมเดี๋ยวนี้ ลูกฉันดูทีวีเก่งจัง กลายเป็นคนติดทีวีตั้งแต่เมื่อไหร่??
ก็มือถือ ยังดูทีวีได้เลย!!

แต่การตื่นของเช้าวันนี้ ไม่ดีเลยล่ะ
ตื่นมาก็เจอแต่ข่าวการเมืองและความรุนแรง!!
เพราะทุกวันใหม่ของฉัน ฉันจะตื่นมาพร้อมกับความเฮฮาาของข่าวบันเทิง
แค่ข่าว…วางระเบิด ก็เศร้าทั้งวันแล้ว

ผลกระทบ ใครไม่กลัวบ้าง
ความสงบสุข ใครไม่อยากได้ คงมีแต่นักค้าอาวุธละมังที่หรรษากับเหตุการณ์นี้

บ้านเมืองเราตอนนี้ มีรอยแผลเต็มไปหมดเลย

ในน้ำ… ไม่มีปลา
ในนา… ไม่มีข้าว
หน้าธนาคาร… ไม่รู้ว่ามีระเบิดหรือเปล่า ???

เราคงลืมกันไปแล้วว่า บ้านเรา เคยเป็นเมืองยิ้ม!

เรากลับห้ำหั่นกันเอง เพียงเพราะอุดมคติบางเรื่องที่ไม่ตรงกัน
ไม่ฟังกัน

คนในบ้านเรา “ใจแคบ” กันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ฉัน… เป็นแค่แพลงก์ตอนตัวน้อยในสังคม
ที่ตอนนี้… ไม่รู้เลยว่า วันพรุ่งนี้ มหาสมุทรที่สับสนวุ่นวาย จะมีคลื่นที่โหดร้ายโหมกระหน่ำมาเมื่อไหร่ อย่างไร??

แพลงก์ตอนตัวน้อย ก็ได้แต่หวาดกลัว

และแพลงก์ตอนน้อย ไม่รู้ว่าจะต้องอยู่อย่างไรหนอ?? ให้รอดพ้น!!!