Thailand's Creative Art & Design Community

ศุกร์ที่ผ่านมา

[บนถนน,ทางเข้าหน้าตลาดตอนเย็น]
ชายคนหนึ่งนั่งกับพื้นโดยไม่แยแสว่าจะสกปรกหรือไม่ ?.
มือของชายคนนั้นอยู่บนถนน ตบอะไรสักอย่างกลิ้งไปมา
..อะไรสักอย่างที่ว่า ลักษณะมันแปลกๆ แต่ก็คุ้นๆ แฮะ..
ด้วยความอยากรู้และไม่สามารถปล่อยให้ความสงสัยมันลอยนวล
ว่าแล้วก็ปรับสายตาโดยการกระพริบสามที ก่อนที่จะหยิบแว่นออกมาสวม
แล้วเดินเฉียดไปยังร่างนั้น สายตาจ้องไปยังอุ้งมือ
"เฮ้ย! นั่นมัน ลูกนัยน์ตานี่หว่า ?."

'ของปลอม' 'คนบ้า?.' 'พวกสติไม่สมประกอบ?.' หรืออะไร?.
คำถามผุดขึ้นมาในหัว ก่อนที่จะมีคำตอบให้กับตัวเองเบาๆ
"ก็แค่คนบ้ามั้ง นั่นเค้าเงยหน้ามายิ้มแล้ว"

เมื่อหาคำตอบกับตัวเองได้
ฉันก็เดินต่อ ข้ามไปยังฝั่งตรงข้าม เพื่อที่จะเดินกลับบ้าน
ระหว่างทางดันปวดฉี่ หันซ้ายหันขวามีแต่ต้นไม้กับพงหญ้า..
เป็นไงเป็นกันว่ะ เข้ามันในพงนี่แหละ..
ไม่ไหวแล้วโว้ย

"เฮ้ย! ออกมาได้แล้ว"
กำลังจะเสร็จเสียงผู้ชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นมา

"มีคนเห็นเราเหรอเนี่ย อายๆๆ"
ครั้นเงยหน้าไปตามเสียง
"เอ๊ะ! นั่นชายคนบ้านี่นา ตามเรามาเหรอว่ะ"

ฉันตบกระโปรงลงให้เรียบร้อย
ก่อนที่จะลุกเดินออกไป
ก็เห็นร่างของผู้หญิงอีกคนเดินเข้าไปหาชายคนนั้น
ฉันเห็นพวกเขาคุยอะไรสักอย่าง
ระหว่างที่ฉันอยู่กับพวกเขาอยูมันไกลเกินไป
แต่ที่แน่ๆ ฉันรู้ว่าชายคนนั้นไม่ได้บ้าแน่นอน
แล้วลูกนัยน์ตาที่ฉันเห็นนั่นล่ะ ?

ก่อนที่จะนึกอะไรมากไปกว่านั้น
ร่างของคนทั้งสองก็เคลื่อนย้ายเข้าไปยังซอยเล็กๆ ซอยหนึ่งที่อยู่ข้างๆ
ฉันเลือกที่จะสะกดรอยตาม
จนกระทั่งหยุดลงที่บ้านไม้หลังหนึ่งที่ชายหญิงคู่นั้นหายเข้าไป
ความคิดสะดุดเมื่อมองบริเวณรอบๆ
"ทำไมที่ซอยนี้มีบ้านไม้หลังใหญ่อยู่หลังเดียว"
แล้วจู่ๆ ทุกอย่างก็มืดมิด

..............................................................................

"ฉันไม่รู้ว่าฉันเข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ด้วยวิธีไหน
แต่ที่แน่ๆ ฉันมั่นใจ ตอนนี้ฉันยังมีชีวิตอยู่"

หลังจากรู้ว่าตัวเองมีชีวิต ฉันยืนหรี่ตาปรับสภาพ
แสงจากไฟหลังประตูที่ลอดเข้ามาดูแสบตา.
ที่นี่ที่ไหน? คิดสิคิด สมองต้องทำงาน
..มันน่าจะเป็นห้องใดห้องหนึ่งของบ้านไม้นะ.

สายตาฉันจับอยู่ที่ลูกบิด มองฝ่าประจกไปยังด้านนอก
ยืนนิ่งสักครู่ ก่อนที่จะกลับมาสำรวจภายใน
ห้องนี้ค่อนข้างกว้าง กว้างมากๆ บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าประมาณขนาดไหน?
ถ้าให้คนหลายคนมาอยู่ ก็น่าจะจุได้สัก 50 คน

ภายในห้องถูกแยกออกเป็นสองส่วน
ส่วนแรกคือที่ๆ ฉันยืนอยู่ ใกล้ประตู
ส่วนที่เหลือก็หลังโต๊ะยาวที่ถูกนำมาวางกั้นจากผนังหนึ่งไปอีกผนังด้านหนึ่ง
บนโต๊ะมีผ้าสีขาวคลุมซะเกือบมิด
จากแสงนอกห้องที่สะท้อนเข้ามาฉันรู้สึกว่าหลังผ้าเหล่านั้นน่าจะมีคนอยู่
ฉันก้มตัวลงคลานเบาๆ ไปยังบริเวณโต๊ะกั้นเหล่านั้น
แล้วค่อยๆ เลิกชายผ้าขึ้น พรึ่บ..

"ผู้ชายประมาณ 30 คน นั่งเรียงรายอยู่ ไม่สวมเสื้อ และไม่มีนัยย์ตา!"

ผ้าที่ดึงขึ้นตกลงคลุมเช่นเดิม
ผู้ชายเหล่านั้นก็นั่งที่เดิม
ตัวฉันนั่งชิดบานประตูแล้วตอนนี้
มืออยู่ที่ลูกบิด
ฉันมองหลังโต๊ะกั้นนั้น.. ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทุกอย่างไม่มีปฏิกิริยา.. นอกจากตัวฉัน
ฉันเลือกที่จะแง้มประตูมองลอดออกไปข้างนอก
ไม่มีอะไร ไม่มีใคร..
ประตูถูกเปิดกว้างออก.. กว้างออก..
ตอนนี้ฉันออกมายืนนอกห้องนั้นแล้ว..

จะทำยังไงต่อว่ะเนี่ย? เดินตามทางก็แล้วกัน
ขณะกำลังเดินเรื่อยๆ ก็ได้ยินเสียงมาจากห้องที่อยู่ทางซ้ายมือ
สายตาสำรวจขวามือคร่าวๆ
มีเก้าอี้สี่ห้าตัววางระเกะระกะรอบโต๊ะตัวใหญ่
ซึ่งเดาเอาว่าน่าจะเป็นโต๊ะทำงานเพราะมีเอกสารกองอยู่เต็ม
ด้านข้างๆ เป็นโซฟายาว ติดมุมมีโต๊ะเล็กๆ วางหนังสือ
ที่ผนังห้องมีรูปภาพเด็กหญิงสวมเสื้อขาว กระโปรงสีชมพู หันหลังให้คนดู
ท่าทางเหมือนกำลังเดินเข้าไปในภาพ..
หัวเอี้ยวกลับมายังคนชมภาพ
หน้าตาเชื้อเชิญชวน"ตามหนูมาสิ"

Alice in Wonderland?.

ฉันยืนมองภาพนิ่ง ทุกอย่างสงบ เงียบ ไม่มีลม แต่กลับรู้สึกเย็น

กริ๊งงงงงงง.....
เสียงโทรศัพท์กรีดทำลายความเงียบ

ฉันสะดุ้ง ละสายตาจากภาพแล้วเดินไปยังบริเวณเสียงที่ลอดมาจากประตู
ด้วยความอยากรู้ฉันเอาหูแนบชิด

"ค่ะ ที่นี่บริษัท...ค่ะ"
แปลกแฮะทำไมไม่ได้ยินชื่อบริษัท

"อ๋อ ลักษณะงานคร่าวๆ ก็เชียร์สินค้า เป็นพริตตี้นั่นล่ะค่ะ
เข้ามาสมัครและคุยรายละเอียดก่อนก็ได้ค่ะ"

"พรุ่งนี้จะเข้ามาเหรอคะ ค่ะ พาเพื่อนผู้ชายมาด้วยก็ได้ค่ะ"

"ที่อยู่เหรอคะ เลขที่.. ถนน.. นั่งรถเมล์สาย..
แล้วต่อรถสองแถวสีแดงนะคะ ผ่าน... แล้วค่อยลง.. "

มีอะไรบางอย่างที่ฉันคิดว่ามันสำคัญ
ฉันรีบควานหาโทรศัพท์
กดที่อยู่ตามเสียงที่ได้ยินแล้วรีบส่งข้อความไปหาเพื่อนคนหนึ่ง

ไม่นานเสียงในห้องก็เงียบลง สักพักก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นต่อ

"ฮัลโหล พรุ่งนี้มีงาน เตรียมยาไว้ด้วย ติดต่อซ่อง..แทนซ่อง..
ติดต่อท่านเศรษฐี.. นัยน์ตากำลังจะได้เพิ่ม"

"เฮ้ย! พวกค้ามนุษย์นี่หว่า" ฉันสะดุ้ง หูยังแนบกับประตู

"เฮ้ย! ใครน่ะ" เสียงตวาดดังลั่นมาจากข้างหลัง ฉันสะดุ้งลุกขึ้นพรวด

"เฮ้ย! ตื่น" เสียงน้องสาวตวาดทับซ้อน

"ที่ทำงานแกโทรมาตาม วันนี้งานเข้า"

...............................................................................................

ฝันเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา.. อย่างนี้สินะ ฝันเป็นเรื่องเป็นราว

Favorite

0 members favorited this

Comment

You need to be a member of PORTFOLIOS*NET to add comments!

Join PORTFOLIOS*NET

Comment by sujitra ji on February 11, 2010 at 3:38pm: โห เป็นพลอตได้แจ่มอย่างที่คุณว่า

เดี๋ยวลองเขียนดูค่ะ น่าสนุก^^

Comment by Chronos on February 11, 2010 at 2:08am: ฝันแบบมีลุ้นเลย โชคดีที่เป็นแค่ฝันไป
ลองคิดเล่นๆว่า ถ้าเอาไปทำพลอต ต้องเพิ่มอุปสรรคให้ "ฉัน"
สักหน่อยอย่าให้ออกจากห้องง่ายๆ เช่นเวลาเจอคนตาบอด30คน
ต้องมีเหตุน่าสะพรึงกลัวเพิ่มอีกนิด เวลารู้ความลับของบริษัทค้ามนุษย์
ต้องมีเหตุการณ์หนีการไล่ล่าก่อนจะพบความจริงว่าเป็น "บริษัทผีล่าคนในความฝัน"
แต่ทว่ามันออกมาเอาชีวิตคนได้ในโลกของความจริง