"เกิด-แก่-เจ็บ-ตาย"
ประโยคคลาสสิคเพื่อการปล่อยวาง
และตระหนักถึงวัฎจักรของการมีชีวิต

ใครที่คิดว่า...มนุษย์เกิด-แก่-เจ็บ-ตายแค่ครั้งเดียวในชีวิต
เรารู้สึกว่ามันมากกว่านั้น ขึ้นอยู่กับโชคชะตา และมุมมองเฉพาะตัว

ในช่วงว่างๆ ก่อนหยุดยาว พอได้มีโอกาสนั่งมองชีวิตอย่างช้าๆ
ก็รู้สึกว่าเราโชคดีแค่ไหนที่ได้มีชีวิตมาจนถึงตอนนี้
เพราะเราต้องฝ่าฝันอดทนกับอะไรมาตั้งมากมาย เช่น

ครั้งหนึ่งเราเคย "เกิด" ความรัก เราได้เติบโต และได้เรียนรู้ไปกับมัน
จนความรักมันเริ่ม "แก่" สุกงอม หอมหวาน
แต่วันหนึ่ง...ความรักก็เร่ิมมีปัญหาต่างๆ เข้ามา
และเราก็ "เจ็บ" ปวดกับสิ่งที่ไม่คาดฝัน
สุดท้าย...ความรักครั้งนั้นมันก็ได้ "ตาย" ลงไป
และเมื่อช่วงเวลาแห่งความทุกข์นั้นมันผ่านพ้นไป
ความรักครั้งใหม่ก็ "เกิด" ขึ้น ดำเนินต่อไปตามวัฎจักรเดิม
และเฝ้ารอความตายครั้งต่อไป

หรือครั้งหนึ่ง...เราเคยทำงานชิ้นหนึ่งที่หนักหนาสาหัสมาก
เมื่องาน "เกิด" เราคิดงาน แก้ไข รื้อใหม่ คิดซ้ำ ทำเพิ่ม
วนเวียนอยู่อย่างนี้หลายรอบ จนเรารู้สึก "แก่" ทั้งประสบการณ์
และเหนื่อยล้าอย่างถึงที่สุด ส่วนความ "เจ็บ" ก็เกิดขึ้นระหว่างทาง
เพราะช่วงเวลานั้นจะกินก็คิดงาน จะนอนก็คิดต่ออีก
ภายในมันเจ็บปวด เพราะต้องอดทนรับมือกับอะไรหลายๆ อย่าง
พองานชิ้นนั้นเสร็จสิ้น มันรู้สึกเหมือนว่าเราได้ "ตาย" ไปพร้อมกับ
งานชิ้นนั้น แล้วอีกไม่นาน...เราก็กลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้งหนึ่ง

กี่ครั้งกี่หน...ชีวิตต้องผ่านความหนักหนาสาหัส
ต้องผ่านบททดสอบอะไรบางอย่างของชีวิต
ซึ่งทำให้เราแข็งแกร่งขึ้น และมองเห็น
คุณค่าของการมีชีวิตอยู่มากขึ้น

"จะกลัวตายทำไม...เคยตายมาแล้วไม่รู้กี่ครั้ง"
ท่องจำประโยคนี้ไว้ แล้วชีวิตข้างหน้าต่อจากนี้
ก็ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกต่อไป