ท่ามกลางแสงสลัวของสนธยา
ขอบฟ้าเรืองอยู่เหนือยอดไม้
ด้วยเส้นสีม่วงส้มสุดท้าย
เขากวางเคลื่อนก้มก้มเงยเงยอยู่ในทุ่งหญ้า
แลดูเหมือนมายา
หากมิใช่ดวงตาสะท้อนแสงฟ้าที่หลงเหลือ
ยามเหม่อจ้องอัศดง
ปราศจากการระแวดระวัง
เศร้าสร้อย
งดงาม

ไม่รู้ตัวว่าเสือหิวหมอบนิ่งสนิทอยู่ใต้ลม
ไม่ไกล